Gamer ze mnie żaden, ale kiedy czytam pewne książki, ścieżka fabularna niektórych gier sama się nasuwa. W przypadku książki Dominiki Rosik z jakiegoś nieznanego mi powodu – dobra…nie. Kogo ja chcę oszukać. Chciałam przeczytać tę książkę przez okładkę. To straszne, wiem. Ale nie zmienia to faktu, że sam opis zwyczajnie sam podsuwa człowiekowi fabułę kilku gier. Nie wspominając o tym, że ostatnią książką, która mnie tak załatwiła było Dying Light. Co nie zmienia faktu, że całość całkiem, całkiem.Godzina 17.00. Pewna dziewczyna budzi się w podziemiach szpitala psychiatrycznego. Przychodzi jej poznać siedem zupełnie obcych jej osób. I choć się nie znają, każde ma ten sam problem. Nikt nie pamięta co się wydarzyło poprzedniej nocy. Telefony, komputery – wszystko jest zablokowane, nie ma żadnego kontaktu ze światem zewnętrznym. Co więcej z godziny na godzinę sytuacja staje się coraz bardziej niepewna. Pojawiają się kolejne niewiadome i „dzieją się rzeczy”, których logiczne wyjaśnienie zwyczajnie nie istnieje. Ktoś zmusza bohaterów do gry na śmierć i życie…Całość przypominała mi mocno The Town of Light ze względu na eksploracje psychiatryka – w grze dziewuszka po latach wraca do miejsca, gdzie została umieszczona przez swoje „dziwne zachowanie” ( jednocześnie była tam gwałcona przez strażnika i choć otumaniano ją psychotropami, nadal miała wrażenie, że coś jej odebrano ( podczas kiedy po prostu zabrano jej dziecko ))- w książce tego nie było, znaczy tego motywu z poprzednim pobytem w psychiatryku i dzieckiem. Layers of Fear ze względu na stany psychozy niektórych bohaterów, które do złudzenia przypominały mi o zdrowo rypniętym artyście z gry.Różnych porównań nie było końca, z jakiegoś powodu nasuwało mi się ich coraz więcej, im bardziej leciałam w książkę. Całość fabuły przypominała też trochę Until Dawn. Trudno określić czy chodziło głównie o fakt, że im bardziej uczestnicy tego chorego eksperymentu dostosowywali się do reguł, tym bardziej stawało się jasne, że ktoś tu dostaje na łeb. I to poważnie. Do tego ten motyw, że każdy z uczestników kłamał – Twilight zone?Całość trochę wonieje początkiem jakiejś serii zakrawającej na urban horror, jakieś paranormal explore? Trudno mi określić. Jedno jest jednak pewne. Autorka pozamiatała kreacją bohaterów i opisami – można mieć pełne gacie od samych opisów podziemia psychiatryka. Trudno stwierdzić czy bardziej przeraża fakt, że zaraz może zza roku wyskoczyć jakiś schizofrenik i zrobić jakiś wild apperas z toma howkiem.Mam nadzieję, że jeśli książka doczeka się kontynuacji ( bo jakoś tak mi trąciło, że autorka chyba jednak coś kmini ), to nie padnie to ofiarą klątwy drugiego tomu, który zwykle jest gorszy od pierwszego.Poza tym bardzo mocno polecam, bo książka jest świetnie napisana, koncept fabularny daje radę i nie zdziwiłabym się gdyby książkę w którymś momencie przerobiono na grę PC czy PS. Tylko, żeby autorka nie skończyła jak Sapkowski… If you know what I mean.Przyczajony Hasacz - https://bigdwarf.wordpress.com/ 2017-03-31 13:58:39

Podziemia szpitala psychiatrycznego, osiem osób nie pamiętających jak i dlaczego się w nich znalazły. Zagadka do rozwiązania i narastające wątpliwości. Komu można zaufać? Kto jest przyjacielem, a kto wrogiem? Czy uda Ci się zedrzeć maski z twarzy uczestników zanim będzie za późno? Jedno tylko jest pewne – Projektu Królowa długo nie zapomnicie… Serdecznie zapraszam do lektury premierowej recenzji!Wyobraźcie sobie, że budzicie się w zupełnie obcym miejscu, otoczeni przez grupę siedmiu nieznanych wam osób. W dodatku wszyscy cierpicie na częściowy zanik pamięci i nie macie najmniejszego pojęcia skąd i jak się tutaj znaleźliście. Co gorsza szybko dowiadujecie się, że przebywacie w podziemiach szpitala psychiatrycznego i bierzecie udział w jakimś eksperymencie. Dlaczego jakimś? Ponieważ nie macie pojęcia na czym on polega, a jedyne co jest pewne to fakt, iż nie opuścicie tego miejsca, dopóki nie znajdziecie odpowiedzi na coraz to nowe pytania, które rodzą się z kolejnymi makabrycznymi wskazówkami pozostawianymi przez organizatorów eksperymentu.Tak w dużym skrócie przedstawia się zarys fabuły debiutanckiej książki Dominiki Rosik. W tym momencie trudno mimowolnie nie skojarzyć podobnego schematu z przynajmniej kilku filmów, książek czy gier. Zamknięte w jednym miejscu z pozoru przypadkowe osoby, tajemnica do rozwiązania, a także „wilk” ukrywający się wśród zebranych, którego należy jak najszybciej zdemaskować, by uratować pozostałe osoby i siebie samego przed „pożarciem”. Czy skorzystanie z dość popularnych elementów wyszło początkującej autorce na dobre?Odpowiedź brzmi: Tak! Projekt królowa może i korzysta z zdawałoby się mało oryginalnych motywów jednak robi to w taki sposób, który sprawia, że książkę czyta się nie tylko z przyjemnością, ale lektura wywołuje, jak najbardziej pożądane w tym przypadku, uczucie grozy. Po części za sprawą niezwykle klimatycznej scenerii, po części za sprawą wyjątkowo barwnych i sugestywnych opisów.Ogromne znaczenie miał tutaj też sposób poprowadzenia narracji. Przyjdzie nam bowiem obserwować rozgrywające się wydarzenia oczami aż trojki bohaterów. Pozwoli nam to poznać nie tylko ich myśli i motywy jakie nimi kreowały, ale także spojrzeć na rzeczy z różnej perspektywy. Bieżące wydarzenia dodatkowo często i gęsto przerywane są przez powracające urywki wspomnień. Tutaj jednak pojawia się pewien problem, który może zniechęcić część osób, lektura wymaga bowiem sporej dozy skupienia od czytelnika. Przeplatające się opisy tego co jest, było, przemyśleń bohaterów i jednocześnie fakt iż nie zawsze mamy pewność, czy to co widzą bohaterowie jest rzeczywistością, bądź jedynie halucynacjami wykreowanymi przez ich własne umysły powoduje, że można czuć się momentami zagubionym.Wydanie nie odbiega standardami od tego, do czego zdążyło już przyzwyczaić swoich czytelników wydawnictwo Zysk i S-ka. Wiele osób z pewnością przyciągnie klimatyczna i przykuwająca wzrok okładka. W tym wypadku jednak zdecydowanie warto się dać skusić.Projekt królowa to wyjątkowo udany debiut, który stanowi pełną emocji lekturę. I choć nie jest to pozycja pozbawiona wad, to twórczości Dominiki Rosik zdecydowanie warto dać szansę, chociażby ze względu na szokujące zakończenie, które na długo pozostanie w pamięci każdego czytelnika. Sama z niecierpliwością będę wypatrywać kolejnych książek jej autorstwa, pewna, że jeszcze nie raz przyjdzie jej mnie zaskoczyć.Ocena: 8/10Kosz z Książkami 2017-03-31 14:22:17