Annę Spencer poznajemy w dniu jej szesnastych urodzin, które świętuje z chłopakiem w klubie. Wspaniały wieczór szybko zmienia się w koszmar, a przypadkiem poznany Carter Thomas okazuje się być handlarzem broni i narkotyków – Pablo czy to ty? – co więcej! Zmienia kilka lat jej życia w istne piekło. Facet trafia do więzienia za sprawą zeznań dziewczyny, ale to nie powstrzymuje go przed wysyłaniem jej listów z pogróżkami. Jej ojciec, senator i kandydat na prezydenta United States of America, robi wszystko by zapewnić swojej latorośli najlepszą ochronę. Jej bodyguardem zostaje przystojny komandos, Ashton Taylor. Dla lepszego efektu i produktywności swojej pracy oraz ochrony Anny, mężczyzna ma udawać jej chłopaka. Jednak dziewczyna czuje się coraz bardziej bezpieczna w ramionach swojego ochroniarza, a co za tym idzie, udawanie zakochanej przestaje być tylko koniecznością. Problem w tym, że niedługo ma odbyć się rozprawa w sprawie apelacji Cartera, przez co bezpieczeństwo dziewczyny i jej ukochanego ma stanąć pod znakiem zapytania. Nie brzmi wam to jak słaby materiał na niskobudżetową komedię romantyczną? Bo dla mnie tak. Problem w tym, że ja się chyba do diabła starzeję i naprawdę coraz częściej sięgam po książki, które mnie nie zaskakują, a mają jakiś lekki, niewymagający myślenia wątek. Miłosny tyż. Anna była trochę taką kretynką w opałach, którą musiał uratować książę na białym koniu – albo napakowany komandos ( aka Navy SEAL ). W tym przypadku Ashton. Miałam co do tego mieszane uczucia, chociaż muszę przyznać, że przyjemnie śledziło się rozwój ich uczucia, które nie było takim schematem: dziewczyna potrzebuje ochroniarza -> ojciec załatwia jej wojskowego, młodego i przystojnego -> wilka miłość od pierwszego spojrzenia, okraszona tęczą, jednorożcami, brokatem, słodkościami i wszystkim co doprowadza do mdłości. Na szczęście.Wprawdzie naciąganie brzmiały jej wszystkie spostrzeżenia na temat Ashtona, ale hej. Czego się spodziewać po romansie? Nie spodziewajmy się wielkich, głębokich wyznań, niewinnych pocałunków i zapewnień o miłości po grób. To nie ta kategoria literacka. O ile w ogóle. To ma być rozrywka. Żadnego przekazu. Spokojnie.Dlatego jeśli chcecie coś dla rozerwania się, niewymagającego nadmiernego myślenia – polecam mui mucho.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com/ 2017-05-19 16:15:51

Tragiczne historie sprawiają, że ludzie stają się zgorzkniali i nie pozwalają innym do siebie dotrzeć i tak właśnie zachowuje się Anna. Z jednej strony trudno ją rozgryźć i bywa na początku bardzo irytującą bohaterką, ale później dostrzegamy jej zmianę, gdy otwiera się na nowe doznania i wchodzi w interakcję z Ashtonem. To właśnie wtedy książka nabiera nowego znaczenia.Autorka ma w sobie niezwykły dar, ponieważ historia wręcz płynie i wtrącając w wydarzeniach wątki dotyczące przeszłości Anny staje się ona bardziej wyrazista, a przez to również ciekawsza. To taka pozycja, którą z powodzeniem można zabrać na wiosenny spacer i cieszyć się tym, że książka może dostarczyć tak wiele emocji. Może Kirsty Moseley nie zaskoczyła mnie niczym wyróżniającym się na tle innych powieści, ale po prostu miałam ochotę na to, co zaserwowała swoim czytelnikom w Nic do stracenia. Początek.Ujrzeć Słowa 2017-05-21 17:22:02