Trzeci tom Sagi Bałkańskiej: „Nie czas na pożegnanie” Agnieszki Walczak – Chojeckiej rozłożył mnie na łopatki. Przeciągnął po wertepach, zakopał w żalu po ludziach, którzy zginęli, dostałam z liścia kilka razy i jestem zdewastowana. Pozytywnie bo to historia o ludziach z dwóch, trzech a nawet czterech stron barykady, którzy jednak przyjaźnili się z sąsiadami, którzy nieśli pomoc i nie miało to znaczenia że ktoś był Serbem czy Muzułmaninem, którzy kochali, miłością czystą i niewinną choćby w przypadku Dragana i Jasminy.”Mężczyźni toczyli swoją wojnę, zaś kobiety mogły tylko opatrywać im rany. Tak jak od wieków”. Negatywnie bo nienawiść jest i tylko czyha żeby zmącić spokój dobrych ludzi. Bo Olję dręczyły koszmary i prawdopodobnie chorowała na PTSD – zespół stresu pourazowego a Marko wpadł w alkoholizm przez wojnę. „W jej głowie uruchomiły się najbardziej bolesne obrazy. W wyobraźni biegła Aleją Snajperów. Przeraźliwy huk pocisków, spadający z nieba jak diabelski grad, znów rozrywał jej uszy, serce przepełnione strachem podchodziło do gardła. Nie, ta wojna nie skończyła się dla niej i pewnie nigdy miała się nie skończyć, bo pamięć stała się sakwą pełną goryczy”. Tylu ludzi zginęło, tylu ludzi zapomniało, tylu rozdzielił los… Ale wróćmy do treści książki. Dragan w Belgradzie leczy się bo stracił pamięć. Jasmina wraz z matką chłopaka stara się go odszukać a nadal w tym bałkańskim kotle wrze. Wracają wspomnienia i wraca też człowiek, o którym dziewczyna nie chce pamiętać. Olja też miesza w stosunki między Draganem i Jasminą i do końca nie wiadomo jak to się wszystko ułoży. Czy odnajdą drogę do siebie? Czy jednak ułożą sobie życie na nowo, z dala od Sarajewa i z dala od siebie? Czy to będzie czas na zapomnienie i na pożegnanie czy jednak zwycięży miłość? Absolutnie polecam „Nie czas na pożegnanie” i całą Sagę Bałkańską. Antonia 2017-11-11 00:42:17