Ależ to dziwna książka! W pozytywnym tego słowa znaczeniu. Mam pewien kłopot z jej opisaniem, ponieważ nie chciałabym zdradzić zbyt wiele z fabuły, aby nikomu nie popsuć osobistego odbioru. Oto urok kryminałów! Anthony Horowitz w swojej powieści podaje hołd Agacie Christie, dążąc do jak najbardziej zbliżonego klimatu. A „Morderstwa w Somerset” są historią szkatułkową — razem z redaktorką czytamy wciągający maszynopis, aby w kolejnej części próbować rozwikłać tajemnicę jego autora.
⠀
Oba motywy bardzo dobrze ze sobą współgrają, choć w przypadku pisarza, Alana Conwaya, czuję leciutki niedosyt, prawdopodobnie wynikający z zachwytu nad opowieścią, którą stworzył. Cóż, dzieło przerosło autora, choćby fikcyjnego! Niemniej jednak, warto pochylić się nad zakończeniem, a raczej dwoma zakończeniami, gdyż równocześnie poznajemy rozwiązanie obu przedstawionych czytelnikom zagadek.
⠀
Lektura sprawiła mi sporo frajdy, a w kwestii kryminałów bywam wybredna, bo często mnie nudzą. Jestem miłośniczką „retro” tajemnic, jak to ładnie określa się w krajach angielskojęzycznych, „manor mysteries” (szukam ciekawego przekładu tego stwierdzenia). Horowitz sprawia wrażenie człowieka z głową pełną pomysłów, które w interesujący sposób potrafi przelać na papier. I wydaje mi się, że sam świetnie się przy tym bawi, lubi swoich bohaterów, chociaż ich nie oszczędza! Teraz pora na „Morderstwa w Suffolk”, oby równie udane. Jakkolwiek makabrycznie to brzmi…Ariel 2022-02-24 00:25:20

,,W bałaganie jest coś pocieszającego, szczególnie gdy nie ma nikogo, kto mógłby się nań skarżyć".

Celowo zaczęłam od tego cytatu, gdyż całkowicie się z nim zgadzam. Nie jestem typem pedantki, a kiedy w domu jest naprawdę idealnie, czegoś mi brakuje, wciąż nie mogę niczego znaleźć. Wtedy najbardziej czuję się zagubiona. Zupełnie jak bohaterka, której dotyczy książka. Trudno jest jednak pisać o niej w sposób bezpośredni, gdyż historia którą opowiada, wiąże się z inną, niby osobną, a jednak do niej podobną. Mamy tu system matrioszkowy. Cała powieść jest jedną książką w której mamy inną wewnątrz niej. Jest nawet wydrukowana zupełnie innym druczkiem i stylem. Jedna przedstawia bardzo dawne czasy, druga ówczesne. Obie są do siebie przyrównywane, gdyż znalazło się tutaj wiele zbieżności. W obu lista podejrzanych była całkiem spora i śledczy badali ją na tak zwanych drobnych poszlakach. Ciężko im było odnaleźć jeden punkt zaczepny. Cała historia jest na tyle ciekawa, że nie mamy problemu, żeby ją rozróżnić. Jest to opowieść, która ma być zredagowana, jednak im dalej o niej czytamy, tym bardziej sami łączymy zbieżności.
W książkę wkręcicie się od razu, gdyż jej styl jest prosty i jednocześnie kulturalny. Jakby opowiadała nam go nasza przyjaciółka, która nas szanuje. Powieść wewnętrzna jest zupełnie inna, jakby faktycznie pisał ją ktoś z dawnych czasów. Styl bardziej wyniosły, coś w stylu młodej wyszkolonej damy, która lubi używać ochów i achów. Jest niesamowita i taka współgrająca z całością. Pomimo mniejszego druczku nieco ciaśniej osadzonego książkę czyta się bardzo dobrze. Rozwiązanie zagadek potrafi zachwycić i przynajmniej w mojej ocenie nie jest do przewidzenia. Po jej przeczytaniu nie mogłam się powstrzymać i od razu zaczęłam czytać kolejna powieść autora ,,Morderstwa w Suffolk". Oba wspaniałe kryminały, które warto przeczytać.przyrodaz 2022-03-05 20:05:52