Teraz, skoro już wpierw przeczytałam ,,Morderstwa w Somerset" i spodobała mi się ta książka, to byłam ciekawa, czy i kolejna przypadnie mi do gustu. Teraz nawet jestem świadoma stwierdzenia, że to jedne z najlepszych kryminałów jakie dotychczas czytałam! Oczywiście zachowany został tutaj system matrioszkowy z jednym szczegółem. Mamy opowieść w opowieści i to wszystko w jednej opowieści:-) Niesamowity dobór zdarzeń i ta ciekawość, która nas nie opuszcza do samego końca. W żaden sposób owe historie nam się nie mylą. Tak naprawdę wszystkie zdarzenia zapoczątkowuje dziwna książka, po której przeczytaniu jej właścicielka nagle zniknęła. Z pewnością tych zdarzeń nie spodziewa się nasza bohaterka. W końcu mając pół wieku za sobą nie spodziewała się ekscentrycznych zdarzeń. Prowadzi mały hotel i to na greckiej wyspie! W międzyczasie nieco nam o nim opowiada wplatając zobrazowanie tutejszych zwyczajów greków, a co za tym idzie, czasem niemałych utrudnień. Tak jak starego drzewa się nie przesadza, tak nic nie jest w stanie zmienić zwyczajów mieszkańców. Wtedy to na jej drodze staje małżeństwo Anglików ze swoją przedziwną historią. To od nich dowiaduje się o tej książce i zafascynowana tymi zdarzeniami sama postanawia ją nie tylko przeczytać, ale i pomóc im rozwiązać sprawę zaginięcia córki. Tylko biedna nie spodziewa się, że zniknięcie poprzedniej właścicielki książki nie było przypadkowe. Z tego też powodu jej osobiste życie również wisi na włosku...
Mega ciekawa, ciężko jest ją zostawić nawet na chwilę. Tak jak w poprzedniej, nowa historia oznacza nowy druczek i inny styl pisarski. Podziwiam za to autora, gdyż podkreśla tym tylko swoją kreatywność. Ogólnie cała powieść jest pisana a z punktu widzenia bohaterki. Poznajemy jej słabości i sekrety. Czasami zwierza nam się ze swoich problemów. Fascynujące były również sekrety innych postaci z książki. Przemiły styl, pozycja bardzo przyjacielsko nastawiona do odbiorcy. Nic tylko czytać!przyrodaz 2022-03-07 09:37:20

Po „Morderstwach w Somerset” przenosimy się do „Morderstw w Suffolk”. I tym razem mogę z całą pewnością stwierdzić, że widać rozwój autora, bo ta część jest zdecydowanie lepsza od poprzedniej, a już tamta potrafiła wciągnąć, zaskoczyć. Zawsze głośno chwałę tych pisarzy, którzy nie stoją w miejscu.

Motyw podobny — historia w historii. Susan to emerytowana redaktorka, mieszkająca na greckiej wyspie zaczyna tęsknić za wielkomiejskim życiem. Na jej drodze stoi nagle dwójka Anglików, których córka zaginęła po przeczytaniu książki. Książki dobrze znanej Susan, bo to ona ją niegdyś redagowała. Kobieta postanawia pomóc zdesperowanej parze, ale jej własne życie staje się tym samym zagrożone…

Anthony Horowitz to męska wersja Agathy Christie, naprawdę. Czuć, że „ktoś” jest tu fanem. Umie wykreować bardzo podobną atmosferę, trzymać czytelnika w napięciu, a równocześnie zgrabnie operować językiem, bez specjalnego wymuszania sztucznych dialogów. To taki dość klasyczny styl, który większość z nas potrafi scharakteryzować. W przypadku „Morderstw w Suffolk” musimy być szczególnie uważni, aby nie umknął nam żaden szczegół, gdyż dosłownie każdy, nawet niepozorny element jest ważny w dojściu do zaskakującego finału. Lektura sprawiła mi sporo frajdy, chętnie sięgnęłabym po inne powieści autorstwa Horowitza. Mam nadzieję, iż też udane, pod żadnym pozorem nie chciałabym sprawić sobie rozczarowania.Erna 2022-03-11 01:11:58