„Wichrowe wzgórza” to pierwsza „dorosła” powieść jaką przeczytałam w swoim życiu. Jak się domyślacie było to całe wieki temu. Egzemplarz, który wypożyczyłam z biblioteki, był jednak jeszcze starszy i prawie rozpadał się w dłoni od liczby czytelników, którzy mieli go w swoich rękach. Przyznaję, że z wielką radością przywitałam najnowsze wydanie tej literackiej perełki. Jej lektura i tym razem wywarła na mnie ogromne wrażenie. Myślę, że może nawet większe, ponieważ w dojrzalszym wieku chyba bardziej miałam szansę ją zrozumieć.

Akcja powieści Emily Bronte rozgrywa się w Anglii na przełomie XVII i XIX wieku. Do domu właściciela majątku Wuthering Height, czyli właśnie Wichrowych Wzgórz, trafia bezdomny, cygański chłopiec. Poza Earnshawem, który znalazł chłopaka i postanowił się nim zaopiekować, wszyscy są do przybysza wrogo nastawieni. Znęcają się nad nim, dokuczają mu. Dopiero po czasie Heatchliffowi udaje się zmiękczyć serca domowników w tym małej Cathy. Między dwojgiem rodzi się specyficzna więź. Po śmierci pana domu, dla Heatchiffa, życie na Wichrowych Wzgórzach staje się jeszcze bardziej poniżające. Syn zmarłego traktuje chłopaka gorzej niż służących we dworze. To a także późniejsze wydarzenia powodują narastanie w chłopaku żądzy zemsty. Na domiar złego okazuje się że Catherine ma zostać żoną syna sąsiadów. Chłopak postanawia wyjechać. Po jego powrocie Catherine znów zaczyna interesować się Heatchiffem. Dzika namiętność, która rodzi się między Cathy a mężczyzną powoduje, że wszystko zmierza do katastrofalnego końca. Poza tym Heatchliff nie zapomniał o swoich upokorzeniach i ogromnej chęci zemsty.

„Wichrowe wzgórza” to jedna z najbardziej tajemniczych, ponurych i mrocznych historii, które miałam okazję czytać. Z drugiej strony jest to książka o miłości oraz skomplikowanych i niszczycielskich relacjach a także o straconych nadziejach.

Książkę Emily Bronte czyta się z niezwykła przyjemnością, mimo jej ciężkiego klimatu. To wszystko dlatego, że napisana jest pięknym, klasycznym językiem, za którym teraz możemy jedynie tęsknić. Powieść wciąga od pierwszych stron i trzyma w napięciu, choć raczej powinnam napisać, że trzyma w bólu, aż po sam koniec. Bez względu na pogodę za oknem, podczas czytania tej historii odczuwa się nieustający wiatr, chłód i deszcz hulające po wrzosowiskach. To powieść, którą przeżywa się jeszcze długo po jej zamknięciu. Zdecydowanie polecam.kochamciemojezycieblog 2017-12-21 14:57:42

Przełom wieku XVIII i XIX, to czas kiedy ludzkość pragnie zmian. Początek ery wiary i wynalazków, znaczny rozwój ludzkości, która z zamierzchłego średniowiecza, ucisku i bogobojności przeistacza się w nowocześniejszą cywilizację łaknącą techniki, następstw z nią idących. To także czas wielkiej miłości od pierwszego wejrzenia, gdzie mężczyzna wpatrując się w oczy kobiety widzi obnażoną duszę i wie, że to jest jedyna i niepowtarzana towarzyszka życia aż po kres ich istnienia. Mimo małżeństwa z innym mężczyzną oni dwoje wiedzą, że ich miłość nie skończy się tak łatwo, a trwać będzie nawet wtedy, kiedy oboje zamkną swoje oczy i obrócą się w proch, z którego powstali.

Pewnego razu pan wielkiego majątku, który kocha swoją małą córeczkę ponad wszystko przywozi ze sobą zabłąkaną sierotę. Wygląd tego małego chłopczyka jest bardzo tajemniczy, oczy jak dwa czarne węgielki, cera równie śniada i włosy niczym smoła. Początki tych dwojga małych istot sięgają dzieciństwa, pierwsze poznanie się małej Cathy i Heathcliffa, wspólnie spędzone chwile, ale i również wspólne dorastanie, pomagają zacementować więź, która jest między nimi coraz trwalsza i mocniejsza. Z chłopca, który na początku nic nie mówił i stawał się powoli odludkiem pośród tłumu ludzi wyrasta młody mężczyzna o jednym tylko imieniu i bez nazwiska. Natomiast z słodkiej i uroczej małej dziewczynki wyrasta piękna kobieta, która swoim wdziękiem uwodzi każdego mężczyznę. Heathcliff od początku mieszkania z Cathy trzymał w ukryciu swoją miłość do niej, do czasu kiedy stał się na tyle odważny aby ukazać całą swoją namiętność w pełni. Uczucie rodzące się pomiędzy tymi dwojga staje się na tyle niebezpieczne, że zarówno on jaki i ona nie widzą nikogo, ani niczego poza sobą. Ukazują sobie swoje prawdzie dusze, które od początku musieli chować głęboko w sobie, lecz kiedy już są u progu szczęścia nagle okazuje się, że Cathy ma wyjść za mąż i to niestety nie jest jej ukochany Heathcliff.

Klasyk wśród klasyków, książka, która jest obowiązkową lekturą dla każdego z nas. Przynosi ona chlubę nie tylko pisarce, ale i dzięki nieszczęśliwej miłości zaklętej w niej jest znana na całym świecie. Nie wyobrażam sobie osoby, która by chociaż nie kojarzyła tej książki. Dla mnie jest, to ulubiona książka na czas świąt, sama nie wiem czemu pomimo, że całą fabułę znam na pamięć w okresie świąt muszę na nowo rozpoczynać przygodę z Cathy i Heathcliffem. Stało się już to moim rytuałem, który co roku odprawiam. Nie ma takich słów aby w całości opisać tę powieść, to pierwsza tak dawna i trwająca do dziś historia nieszczęśliwej miłości dwojga ludzi, którzy pomimo całej namiętności i ognia uczuć nie mogli być razem. dobrerecenzje.pl 2018-03-01 13:15:56