Pierwszy tom duologii "Zdobyć Rosie" wywołał we mnie mieszane uczucia. Język autorki zaspokoił moje oczekiwania, ale kreacja bohaterów nie do końca. Nate zmienił się o 180 stopni, całkowicie zmienił swoje dotychczasowe zachowania, co wydało mi się kompletnie nie realne. Autorka popadła ze skrajności w skrajność, a to nie przemówiło na korzyść książki. Na szczęście w drugim tomie nic takiego nie miało miejsca, a przedstawiona historia podbiła moje serce! Nadszedł czas próby. Nate i Rosie bardzo zbliżyli się do ciebie. Ich związek zrobił się poważny, obydwoje dobrze wiedzą, że nie jest to tylko przelotny romans. Czeka ich jednak ciężka próba, a stawką może być nawet życie. Czy uda im się ją przetrwać? - to pytanie będzie kłębiło Wam się w głowach, gdy dotrzecie do finału historii.

"Zdobyć Rosie. Czas próby" podobała mi się dużo bardziej niż jej poprzedniczka. Autorka świetnie operowała językiem, dzięki czemu bardzo szybko wciągnęłam się w historię i skończyłam ją jeszcze tego samego wieczoru. Spędziłam przy niej naprawdę miło czas, a zwieńczenie historii Nate'a i Rosie bardzo mnie zaskoczyło. Finalne wydarzenia mną wstrząsnęły! Nie przyszło mi do głowy, że Moseley wprowadzi taki element do swojej historii! Był to ogromny atut, bo dzięki temu uwolniła się od utartych schematów i wprowadziła grozę w romantyczną sielankę bohaterów. Bardzo się cieszę, że autorka zdecydowała się opowiadać historię zarówno z perspektywy Nate'a, jak i Rosie. Uwielbiam ten zabieg w literaturze, bo dzięki temu mogę lepiej zrozumieć bohaterów, książka staje się bardziej prawdziwa. Wszystkie uczucia i emocje towarzyszące parze przelewały się na mnie i czułam się częścią opowieści. Nie zabrakło miejsca na łzy wzruszenia czy prawdziwy uśmiech. Książka dostarczyła mi naprawdę przyjemnych doznań, dlatego cieszę się, że mogłam ją przeczytać.

"Zdobyć Rosie" to naprawdę przyjemna duologia. Ma swoje minusy, które skumulowały się w pierwszym tomie, ale historia jako całość je rekompensuje. Świetny język, kilka zaskakujących wątków, igraszki słowne - to wszystko znajdziecie w tej historii. Jeżeli szukacie lekkich i szybkich książek na wieczór, to te gorąco polecam! Pozwolą Wam oderwać się od rzeczywistości i spędzić miło czas. zofiawkrainieksiazek 2017-11-08 19:44:08

Twórczość Kirsty Moseley nie jest mi obca. Jak dotąd przeczytałam możliwie każdą jej książkę (tak, te niewydane w Polszy również). I z jakiegoś powodu "Zdobyć Rosie" (obie części) to jakaś porażka. Na początku myślałam, że chodzi o tłumaczenie, bo i tak bywa. Ale po przeczytaniu obu książek tym razem po angielsku, stało się jasne, że nie w tłumaczeniu leży problem. Zatem albo to książka jest zła, albo to ja czegoś nie rozumiem. byłam pewna, że nie chodzi o samą twórczość autorki, a raczej o moją bezdenną głupotę, która robi jump scare na każdym kroku. Jak w horrorach tylko dla inteligentnych ludzi.
Pierwszej części z „dualogii” (chociaż to raczej seria jest… nie wiem, nie interesowało mnie to) rozbujany życiowo i związkowo Nate zakochuje się w Rosie. Dziewczynie mocno stąpającej po ziemi dla takiego podrywacza jak Nate. Chłopak jest jest uparty i szybko, choć niedostrzegalnie dla siebie, zmienia się z notorycznego podrywacza w poważnego mężczyznę, który wie czego pragnie – co szybko zaskakuje i uwodzi Rosie. Oboje szybko zdają sobie sprawę, że to nie jest już przelotny romans i wszystko wskazuje na to, że znaleźli swoich idealnych partnerów – siebie na wzajem. Jednak na drodze do szczęścia staje im poważne zagrożenie. Zagrożenie życia.
Nie umiem grać w skróty fabularne. Jednak z całą pewnością mogę napisać, że tak jak poprzednie książki Moseley miały jakiś sens (wątpliwy, ja wiem), ale miały,tak tutaj przy każdej rozmowie Nate’a i Rosie latały różki pierdzące tęczą i rozsypujące wróżkowy pyłek * fairy dust, fairy dust, fairy dust*. Wiem, wiem. Zaraz zaczniecie się burzyć, że książki nie czytałam, że nie zrozumiałam konceptu autorki itp – co nowego. Przecież ja te książki zbieram, a nie czytam, no błagam.
I tak jak Rosie była jeszcze znośna, nie wylewała kryształowych łez, miała swoje wady i tak dalej, tak Nate… niech ktoś opuści kurtynę. Całość była pretensjonalnie naciągana, było zbyt idealnie, nawet jeśli autorka usiłowała wcisnąć „zagrożenie życia”, gdzie przeciętny czytelnik zrobiłby przerażoną minę i krzyknął ” ŁOLABOGA JAK TO?!”. W moim przypadku postaci tylko szarpały mi nerwy, koncept fabularny był słaby jak w każdym beznadziejnym harlequinie dla samotnych mamusiek, którym życie małżeńskie posypało się po urodzeniu drugiego dziecka i tak o…
Nie zrozumcie mnie źle! Jeśli lubicie takie książki to proszę bardzo, idealna pozycja dla was. Ale jeśli ktoś odbiera książki jak ja…to cóż…lepiej nie tykać. Szkoda czasu.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2018-01-10 13:30:10