Konrad Romańczuk dostał w spadku dom. To nie był zwykły dom – to była budowla z gotycką wieżyczką, w środku lasu, z dala od oczu zawistnych ludzi, z jeziorkiem pod bokiem. Wszystko byłoby w porządku gdyby nie… dożywotnicy. Chłopak wynajął już swoje mieszkanie, chciał osiąść na laurach, pisać następną powieść – a tu masz, dożywotnicy. To nie byli zwyczajni ludzie. To była banda nie z tej ziemi. Dosłownie. Czyli – anioł zwany Lichem uczulony na pierze z własnych skrzydeł. Krakers czyli takie połączenie ośmiornicy z krasnoludem, lubujący się w kuchni i gotujący smaczne obiady. Widmo – panicz Szczęśny lat siedemnaście, pardon, lat sto siedemnaście strzelający do siebie tak z raz na rok bo znowu kobieta go nie chciała. Miał niedaleko swój nagrobek ale że tam było ciemno, głucho i ponuro to on zadomowił się w spadku. Dodajmy do tego Zmorę, kotkę, która uwielbiała spać w ramionach Konrada, utopce, które czasami lubiły się taplać nie w jeziorze tylko w wannie, pannę drzewną Puk i starego pomocnika Szymona, takiego klucznika i złotą rączkę i wyjdzie z tego – mieszanka doskonała lecz wybuchowa. Konrad będzie miał huk roboty z towarzystwem i z osobami, którzy niechętnie patrzą na wesoły domek w głębi lasu. A przy tym mnóstwo humoru, dowcipu, lekkości – „Dożywocie” jest absolutnie dla mnie. Marta Kisiel już mnie ma. Właśnie zamówiłam następną część. Polecam, polecam, polecam. Antonia 2017-11-11 00:40:55