Joey Graceffa jest YouTuberem, który odpycha mnie swoją opcją „too much” w sposobie bycia. Pomijając fakt, że zaraz nazwiecie mnie homofobem, rasistą, antysemitą i kimkolwiek jeszcze – nie chodzi mi o orientację chłopaka. Kocha kogo chce i jak chce. Jego sprawa. Nosi się jak chce. Bardziej chodzi mi o tę jego przesadną manierę okazywania aż za mocno tego jak zniewieściały potrafi być – to nie ma nic wspólnego z jego orientacją. Do tego dochodzi moda na pisanie książek przez YouTuberów, albo jak lubię ich określać – ŻulTuberów. Kiedy znani ludzie uznają, że znajdą inną formę dorobienia się pieniędzy, wykorzystując przy tym swoich wiernych widzów. Napiszmy książkę! Albo lepiej – niech ktoś to zrobi za nas, mając szkic konceptu! A potem lądujecie na nic nieznaczącej liście bestsellerów New York Timesa i pławicie się w sukcesie.
Nie napisałam tego w złej wierze. Szanuję Joey’a i jego robotę. Jednak szczerze wątpię, że napisał tę książkę sam. Może i pomysł był jego, ale na pewno nie wykonanie. Za mocno się to różniło od jego autobiografii – jeśli mogę tak nazwać jego pierwszą książkę. Pomysł z ograniczoną liczebnie ludzkością, która została ograniczona do kolonii, gdzie mieli żyć pod okiem konkretnej instytucji sprawującej władzę jest tak nieoryginalny, że boli.
Przykład: "Niezgodna", "Seksmisja", "Plaga Samobójców". To ostatnie może nie tak mocno, ale wątek podobny. Tak wiem, uznaliście w tej chwili, że jestem nienormalna, bo młodzieżówkę porównałam do "Seksmisji" – to tylko przykład poza książką.
Kreacja Rowan – postaci grającej pierwsze skrzypce i będącą narratorką całej historii – pozostawia wiele do życzenia. Nie spodziewajcie się tutaj jednak romansu. To raczej przesłanie, które w dużym stopniu ma drugie dno. Z jednej strony chodzi tylko o te niechciane dzieci, które są nielegalne, bo w tym świecie wolno mieć jedynie jedno dziecko. Pilnuje tego Ekopanoptykon (<- CO?), system sztucznej inteligencji, którą stworzył szalony, ale mimo to genialny naukowiec. System ten przejął kontrolę nad wcześniej powstałą technologią i zaprzągł do pracy na rzecz uleczenia Ziemi. Ale jeśli o tym pomyśleć to trochę tak jakby Rowan była reprezentacją wszystkich homoseksualnych, biseksualnych, Qeerseksualnych i innych seksualnych osób poza hetero. Bo jeśli nie jesteś hetero – jesteś be w oczach wielu.
A znam Joey’a na tyle z internetów, żeby wiedzieć, że dokładnie o to mu chodziło. Jak mu to wyszło? Nie wiem. Wiem, że autorka, która pomagała mu w tworzeniu tej książki zrobiła robotę przy tworzeniu świata przedstawionego i prowadzeniu narracji.
Czy polecam? Jeśli nie boli was powtarzalność wątku, jasne. Bierzcie i czytajcie to wszyscy. A potem dajcie znać jak się wam to podobało. Chętnie posłucham.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2018-01-03 16:36:33

Joey Graceffa swoją książką bardzo dobrze wpasował się w mój gust. Cała historia nie jest czymś niesamowicie oryginalnym. Fabuła opiera się na wielu tak utartych już schematach, a jednak autor potrafił mnie nią zainteresować. Przedstawił te standardy na swój sposób, wrzucając w treść ciekawe i dość nowatorskie wstawki. Akcja stopniowo nabiera tempa, a gdy już się rozkręci to naprawdę pędzi. W książce dużo się dzieje, jest sporo zaskakujących zwrotów akcji, jak i również kilka porozpoczynanych wątków. Główna bohaterka nieco mnie interesowała, ale uważam, że to jest już takie typowe w przypadku młodzieżówek i nastoletnich bohaterów. Relacje, które zostały nakreślone pomiędzy postaciami sprawiały wrażenie naciąganych i sztucznych. Opisy zawierają mało szczegółów, przez co nie są tak obrazowe, ale w zupełności mi to nie przeszkadzało. Należę do tych czytelników, które zamiast kwiecistych opisów wolą porywającą akcję. Autor posługuje się przystępnym i prostym stylem, więc treść w żadnym stopniu nie nuży. Historia wciąga już po kilku stronach, lektura płynie szybko i przyjemnie. Przeczytanie całości zajęło mi kilka godzin i podczas czytania miałam jedynie niewielkie przerwy na inne obowiązki. Już nie mogę się doczekać dalszego rozwoju wydarzeń.Czytaczyk 2018-05-25 00:18:36