Szpital psychiatryczny wybierany, jako miejsce akcji, czy to w filmach, czy książce jest miejscem niezwykle emocjonalnym, w którym nie wiadomo do końca, co jest prawdą, a co zaburzeniem umysłu. Czasem można uwierzyć pacjentowi, trzymać się tego kurczowo, pragnąć, aby ta historia okazała się prawdziwą, niestety niejednokrotnie spada na nas kubeł lodowatej wody, kiedy zdajemy sobie sprawę, że padliśmy ofiarą tychże urojeń. Przyczyny pobytu bohaterów w takim miejscu są różne, dotykają osobowości poprzez schizofrenię, czy urojenia. Nie sposób nie mieć w takim miejscu wątpliwości, jednak czy możemy ufać własnemu umysłowi dostrzegając rzeczy, których nie rozumiemy i wydają się nam niepokojące?
Główną bohaterką opowiadanej przez Miszczuk historii jest Julia, dziewczyna, która budzi się w nieznanym jej miejscu. Wydaje jej się dziwne, dezorientujące, nie wie, jak się tutaj znalazła, co jej się przydarzyło, ani nawet kim jest.
Miejscem jej pobytu jest specjalistyczny ośrodek, w którym ma odzyskać pamięć. Czy na pewno? Czy jest to odpowiednie miejsce, zwłaszcza, że wracające ku niej strzępy wspomnień nie są zgodne z tym, co przedstawia jej terapeutka? Zaczyna słyszeć głosy oraz doświadczać zjawisk, których nie rozumie. Czy to możliwe, że w szpitalu, który ma być ostoją dla każdego chorego mogą się dziać takie niepokojące rzeczy? Co naprawdę dzieje się z umysłem kobiety? Czy ośrodek „Druga szansa” naprawdę przyniesie ukojenie pacjentom? Julia musi dociec prawdy, zyskuje sojusznika, którym zostaje jeden z tamtejszych pacjentów- Adam. Czy im się to uda? Jakie tajemnice skrywają pracownicy tego ośrodka?
Julia nie jest w stanie rozpoznać samej siebie, dlaczego tak jest próbuje odpowiedzieć jej terapeutka Zofia Morulska, opowiada jej o pożarze, w wyniku, którego doznała poważnych obrażeń głowy, co było powodem utraty pamięci. Rodzinie dziewczyny nie udało się z tego wyjść cało, była jedyną ocalałą. Dziewczyna czuje się obserwowana przez kruki, jedna z pacjentek twierdzi, że zginie tak, jak reszta pacjentów „Drugiej Szansy”. Czy w taki sposób umysł broni się przed traumatycznymi przeżyciami?
Przyjaźń głównej bohaterki z Adamem nie podoba się jej opiekunce, chłopak jest bezpośredni, bezczelny, a mimo wszystko zyskał sympatię. Od samego początku próbował przekonać dziewczynę do swoich racji, jednak, kiedy przyznała mu ją, wycofał się. Taka zależność pojawia się w tej historii kilka razy i myślę, że ma związek z ilością przyjmowanych lekarstw przez bohaterów, kiedy ich stan jest niestabilny, ich ilość zostaje podwojona.
Głównym wątkiem powieści jest zagadka dotycząca odkrycia prawdy o ośrodku „Druga Szansa”, nie zabrakło w niej scen romantycznych, kiedy między bohaterami nawiązała się nić sympatii.
Język powieści jest prosty, bez trudu przynosi na myśl sterylne korytarze, schorowanych obłędem pacjentów, sanitariuszy, którzy nie przynoszą ukojenia, nie budzą zaufania. Zakończenie książki przynosi o wiele więcej pytań, aniżeli odpowiedzi, Miszczuk pozostawiła je, bowiem otwarte, każdy z nas może je zrozumieć na swój własny sposób. Wyobraźnia szaleje łapiąc się zdobytych informacji, zachęcam do przeczytania „Drugiej szansy”, zwłaszcza tych, którzy lubią opowieści pełne niedopowiedzeń z intrygującą fabułą, zaskakującym zaskoczeniem i doborową kreacją bohaterów.
Snieznooka 2018-09-03 21:30:48

W pierwszej kolejności zainteresowała mnie okładka, dalej opis i tytuł. Wszystko to sprowadza się do tego, że liczyłam na naprawdę ciekawą lekturę. Czy tak się stało?


'Jesteś teraz w specjalistycznym ośrodku, w którym udziela się pomocy osobom po wypadkach. Oferujemy niezbędną rehabilitację i psychoterapią. Znajdujesz się w ośrodku Druga Szansa.'


Julia budzi się na łóżku szpitalnym. W pokoju, którego nie poznaje. Staje przed lustrem i nie rozpoznaje własnego odbicia; nie zna osoby, którą widzi. Gdzie się znajduje? Co się z nią stało? Od lekarki dowiaduje się, że straciła pamięć w wyniku pożaru domu. Cała jej rodzina spłonęła, a ona znajduje się w ośrodku, który ma jej pomóc w powrocie do zdrowia. Wszystko byłoby w porządku, gdyby terapia przynosiła jakiekolwiek efekty. Nie dość, że takich nie ma to dziewczyna słyszy głosy i widzi postaci, które dla innych nie istnieją. O co w tym wszystkim chodzi? Kim naprawdę jest Julia?


'Nie podobało mi się, że jestem taka bojaźliwa. Wolałabym obudzić się jako dzielna heroina, a nie zahukana dwudziestoparolatka, najwyraźniej wierząca w duchy.'


Pierwsze, na co zwróciłam uwagę to mroczny klimat całej historii. Nie ukrywam, że momentami odczuwałam niewielki lęk podczas lektury. Starałam się postawić w sytuacji Julki. Jak bym się zachowała gdybym straciła pamięć i znalazła się w miejscu, którego nie znam? Z pewnością byłabym przerażona. Julka także była. Dochodzi do tego faszerowanie lekami, wieczne zmęczenie i dezorientacja. Czy jest szansa, aby Julka odzyskała pamięć?


'- Tak. Koniecznie musiałaś to usłyszeć? - warknął. - Też kiedyś coś widziałem, ale bałem się tego, rozumiesz? Bałem się...'


Książka naprawdę mnie wciągnęła. Nie ukrywam, pod sam koniec domyśliłam się zakończenia, ale z początku kompletnie nie wiedziałam jak potoczą się losy Julki. Same dialogi były momentami banalne, ale całość oceniam bardzo na tak. Polecam!


'Na chwilę pogrążyłam się w smutnych myślach, które osaczały mnie niczym kruki w parku. Były tak samo czarne i ponure jak one.' AgaZaczytana 2018-10-31 13:15:16