Życie bohaterów z pozoru zaczęło wracać do względnej normalności, bo w końcu, czy bycie wilkiem można odczuwać, jak coś normalnego? W pierwszej części opowieści pt. „Wilk” Margo został wstrzyknięty zmutowany gen, który sprawia, że człowiek zyskuje niesamowite zdolności, zmieniając się w wilka. W przypadku dziewczyny zmienność nie działa, nie może przyjąć zwierzęcą postać, natomiast korzysta z innych cech, wyostrzonego węchu, słuchu i intuicji, która jest przydatna, kiedy chce się zachować przy życiu. Instytut nie miesza się w ich sprawy, jeśli sprawa wilczego genu pozostanie tajemnicą.
Ivette wraca do zdrowia, chociaż nadal cierpi na amnezję i wydarzenia z minionych miesięcy pozostają przez nią wyparte, Margo stara się ponownie zyskać jej sympatię i odbudować przyjaźń. Czy jej się to uda? Czy Ivette ponownie zapała sympatią do Margo?
Dzieje się bardzo wiele, Aki nadal podkochuje się w Ivette nie dając spokoju Margo, czemu też trudno się dziwić, kiedy ma się nadzieje na to, że w dziewczynie na nowo zapłonie miłość. W szkole pojawia się nowa dziewczyna, która wzięła sobie na cel Maksa, zamierza walczyć o jego względy. Utrzymanie wilczej tajemnicy robi się coraz trudniejsze, zwłaszcza, kiedy w okolicy pojawia się wyjątkowo agresywny i brutalny futrzasty osobnik.
Wszystkie te wydarzenia mącą spokój bohaterów, dla Margo i Maksa nadchodzą trudne chwile, nie tylko muszą nauczyć się żyć ze swoją innością, walczyć o uczucie, które się między nimi narodziło. Na domiar złego Maks zaczyna tracić kontrolę nad swoją bestią. Zachodzą w nim zmiany, które coraz mocniej dostrzegają przyjaciele, zastanawiają się, czy to efekt eksperymentu, czy dorastania? Instytut zaczyna deptać im po piętach, zdrada wsi w powietrzu, trzeba stanąć przed wyborem, który jest trudny, czy pozostać wilkiem, czy zwyczajnym nastolatkiem? Zastanawiałam się, co bym zrobiła na miejscu bohaterów, szczerze powiedziawszy nie wiem, jak oni poradzili sobie z tym zadaniem?
„Wilczyca” jest powieścią młodzieżową, to połączenie fantastyki, z intrygą i rozbudowanym wątkiem miłosnym. Bardzo spodobało mi się zakończenie, Miszczuk pokazuje w nim, że niczego w życiu nie można być do końca pewnym, rzeczywistość może przynieść zupełnie nieoczekiwane wydarzenia. Czy można czuć się bezpiecznym wiedząc, że życie pisze różne scenariusze? Wyobraźnia pracuje podsuwając różne obrazy i możliwości. „Wilczyca” to przede wszystkim ostatni tom przygód Margo i Maksa, przyjemna książka, którą czyta się lekko umilając przy tym wieczór. Kontynuację polecam także fanom twórczości Miszczuk, a tym, którzy nie mieli z nią styczności, aby koniecznie to nadrobili i poznali w jak sprytny sposób autorka przedstawiła uknutą intrygę, jak napędzała akcję, nakręcała kolejne wydarzenia. „Wilczyca” wspaniale ukazuje potęgę prawdziwej przyjaźni, smak pierwszej młodzieńczej miłości, zwraca uwagę na to, jak ważna jest lojalność i przydaje się w życiu. Miszczuk przypomina nam o tym, że dzięki ludzkiej serdeczności mamy szansę na to, aby rozwinąć skrzydła i wzlecieć ponad problemy, nawet, jeśli wydaje się to nierealne. Snieznooka 2018-09-24 18:17:00