„Serce” jest ostatnią częścią trylogii pruszkowskiej. Nie jest to książka, jak może tytuł wskazywać o miłości, a raczej o śmierci, ludzkich dramatach czy porażkach, które naznaczają każdy dzień naszych bohaterów. Podobnie jak w „Aorcie” czy „Krwi” wydarzenia poznajemy z perspektywy dobrze znanych nam bohaterów: Gabriela Bysia i Katarzyny Sokół. Jest tylko jedno „ale”… oboje nie żyją. Byś oficjalnie spłonął w zakładzie w Tworkach a Kaśka już wącha kwiatki, o czym przekonany jest Andrzej Dzierga, szef mrocznego półświatka z Pruszkowa.
Tym razem oprócz Pruszkowa, autor zabiera nas w okolice Wólki Kosowskiej, w świat gdzie oszuści, naciągacze i lichwiarze mają się bardzo dobrze. Zło czyha wszędzie, a przestępcy nie wahają się przed obcinaniem rąk czy ćwiartowaniem ciał.
❤
Gabriel i Kaśka to dwójka bohaterów z którymi los nie obszedł się łaskawie. Co ciekawe to właśnie Kaśka zdobyła kapkę więcej mojej sympatii. Zapewne podziw wzbudziła u mnie swoim uporem oraz jak na prostytutkę, szacunkiem do samej siebie. Jeśli chodzi o Bysia to całe jego działania można określić znanym przysłowiem: „Biednemu zawsze wiatr w oczy”. Dawno nie spotkałem taką parę bohaterów, którzy potrafią wejść do głowy i za nic nie chcę z niej wyleźć. Nie są to superbohaterowie, a raczej tacy którzy często lądują na glebie, mają swoje słabości, często tracą głowę, pozbawieni godności i poczucia byciem przydatnym.
❤
Wiedząc, że „Serce” to zwieńczenie trylogii, z dużą niecierpliwością czekałem na finał. Autor jak na złość, spokojnie z dużą konsekwencją nie przyspieszał go. Wszystko widać zostało drobiazgowo zaplanowane, a sieć powiązań pomiędzy wszystkimi zainteresowanymi wywoływało delikatne napięcie. Miejscami sporo się działo, by znów spokojnie akcja toczyła się swoim rytmem, jednak w podświadomości czuło się zbliżający finał i wzrost emocji z każdą stroną. Sam finał okazał się godny finałowej walki bokserskiej, gdzie pada remis a bokserzy lądują w szpitalu. Dla mnie zakończenie serii było bliskie ideału. Wiadomo, nie można mieć wszystkiego 😊.
❤
Szczygielski ma swój niepowtarzalny styl, pełnym zaskakujących i jakże trafnych porównań. Najważniejsze jest też to, że się go trzyma od pierwszej książki. Czasem czuć z książek sztuczność, choćby autor robił wszystko, żeby czytelnik tego nie wyczuł. Na całe szczęście tutaj tego nie wyczułem, a jedynie mrok, duszność i przesiąknięte złem życie naszych bohaterów.
Warto zaznaczyć, że nie zawsze udaje się utrzymać poziom przez wszystkie części. Tutaj wręcz przeciwnie, odniosłem wrażenie, że każda kolejna książka jest lepsza od poprzedniej i aż strach pomyśleć co nowego autor nam zaproponuje w przyszłości.
Jeśli nie znacie jeszcze tej trylogii to czas to zmienić. Spursmaniak 2019-04-08 19:07:12