Słoneczniki po burzy to bardzo mądra i pełna walorów powieść o niepojętej sile więzi rodzinnych, o nadziei na lepsze, ciekawsze i spokojniejsze jutro, o zwycięskiej walce z własnymi uprzedzeniami i zahamowaniami. Pokazuje, jaka moc tkwi w kobiecie zranionej i jak wielką może obudzić w niej chęć i radość do życia, jak niewiele potrzeba, aby zauważyła, że słoneczniki mają piękny złoty kolor, słoneczko świeci tylko dla niej, ptaszki ćwierkają tylko w jej obecności … Trzeba nauczyć się radości i miłości do życia, wyjść szczęściu naprzeciw, a nie nieustannie uciekać przed nim. Należy chwytać chwilę i się nią delektować, dobre i pozytywne myśli przyciągają same miłe chwile.
„Ich znajomość rozkwitała jak słoneczniki, które po burzy mogą się w końcu odrodzić i z ufnością kierować głowy w stronę słońca”.
Ciekawie zapowiada się zasygnalizowany w powieści tajemniczy wątek z babcią Rozalią i jej tajemnicą. Mam nadzieję, że kolejne tomy powolutku będą odsłaniać jej tajemnice. Z niecierpliwością czekam na dalsze rozwinięcie tego wątku.
Autorka miała odważny pomysł na całą rodzinną sagę i jestem pewna, że odniesie sukces. Mnie zaintrygowała od pierwszych chwil. Ciepła, pełna radości i serdeczności powieść. Ewelina Mantycka pisze prostym i zrozumiałym językiem, w locie chwytającym za serce. A przy okazji świetnie się ubawiłam przy tej powieści. Dużo dobrego i ciepłego humoru, chwil radości i rozbawienia. Można się przy niej świetnie relaksować, ale też niesie wiele mądrych i cennych życiowych rad. Każdy, czytając uważnie, wychwyci perełki nadające sens życiu i niosące dobre fluidy.
Autorka daje niezapomnianą lekcję patrzenia z ufnością i wiarą w przyszłość, przeszłość nakazuje pozostawić za sobą i do niej nie wracać. Należy pamiętać, że zawsze po burzy wychodzi słońce i właśnie na nie trzeba zawsze cierpliwe czekać. Zawsze się pojawi, wcześniej czy później, ale się pojawi. Tak samo w życiu, są złe i trudne chwile, ale one bezpowrotnie miną i nadejdzie lepsze jutro.
Świetnie zapowiadający się cykl, ciepły i pozytywnie nastawiający do życia, pełen cudownych i refleksyjnych chwil. Ociepli każde serce, szczególnie te zranione i z utęsknieniem czekające na miłość. Pamiętajmy też, aby szczęścia nie odtrącać, lecz chwytać je garściami, ile tylko się da.
Obok tej powieści nie da się przejść obojętnie, zwłaszcza, gdy zza horyzontu nieśmiało zerka i mruga do nas słoneczko, niosące radość i ukojenie każdego dnia. Tytułowe, złote i dorodne słoneczniki, napawają optymizmem i wlewają w serca morze radości i pokoju.Ambros 2019-04-22 20:58:32

„Słoneczniki po burzy” były debiutem autorki, który okazał się być jak najbardziej udany. Styl pisania pani Mantyckiej jest lekki i przyjemny w odbiorze nawet jeżeli poruszana tematyka wcale nie jest taka łatwa.
Książka ma swój niesamowity klimat i chwyta za serce. Opowiedziana historia jest tragiczna, ale i na swój sposób piękna. Główna bohaterka - Lilka i jej córeczka Kaja przeszły przez życie piekło. Być może w głowach wielu czytelników zaświeci się lampka, dlaczego ta dziewczyna tak długo zwlekała z ucieczką od męża. Ktoś może powiedzieć, że jest złą matką i sama jest sobie winna wielu rzeczy. Jednak pamiętajcie, jeżeli nie byliście nigdy w takiej sytuacji to nie oceniajcie. Teraz może się wydawać, że zrobilibyście wszystko inaczej, ale prawda jest taka, że w obliczu takich tragedii człowiek nie zawsze działa racjonalnie. Autorka ukazała nam portret poturbowanej przez życie kobiety, która znalazła w sobie siłę na walkę o lepsze życie i szczęście córeczki. Jednak czym byłby romans bez miłości? Tak jak w życiu, pojawia się ona niespodziewanie i wystarczy się na nią otworzyć. Po przejściach nie jest to proste, ale nie warto skazywać się na samotność do czego doszła nasza bohaterka.
Saga po raz kolejny porwała mnie w niesamowity świat sielankowej i ciepłej prowincji, gdzie życie toczy się całkiem inaczej niż w wielkim mieście. Mała miejscowość i dwór Rozalii Żmudzkiej okazał się być miejscem azylu i szczęście nie tylko dla Lilki, ale i dla mnie. Za sprawą książki zapomniałam o codzienności i przyglądałam się trudnym wyborom bohaterki oraz jej nowemu życiu.
Zachęcam Was do sięgnięcia po „Sagę rodziny z Ogrodowej”. Jestem pewna, że będziecie nią zachwyceni. Na szczęście nie będziecie musieli długo czekać na kontynuację, a gwarantuję, że będziecie na nią czekać z niecierpliwością.
k.tomzynska 2021-10-14 14:01:51

,, Duch Izy zawsze nawiedzał ich rodzinę. Przez lata. Jak całun śmierci, który okrywa twoją duszę, jak zadra w sercu. Tamtej wiosny rodząca się do życia ziemia zabrała również ją. Małą dziewczynkę, która nigdy nie dorosła".

Niesamowita książka. Taka czuła i dobra, choć pokazuje nam wszystko z perspektywy pewnego chłodnego życia. Z perspektywy bólu i krzywd bohaterów, których niestety nie brakuje. W książce podobało mi się to, że wewnątrz okładki znalazłam drzewo genealogiczne, które przedstawiało mi wszystkie pokrewieństwa, jakie są w niej zawarte. I tak na pierwszym planie poznałam okropne życie Liliany, które przypominało mi zgniecioną puszkę po piwie z której jeszcze kapały kropelki płynu. Tym płynem było jej życie i córki. Pewnego dnia czara się przelała i kobieta uciekła od mężczyzny z którego wiał tylko buntowniczy jad. Zaszła się w domku rodzinnym mając nadzieję, że jeszcze nie jest za późno, by odratować przyszłość córki. Pozna tam zupełnie inne osoby, które znacznie przyczynią się do nowego życia. Czy zatem jednak będzie to zmiana na lepsze? Czy przeszłość ponownie da o sobie znak?
Książka wciąga od pierwszej linijki. Zaczaruje nas swoim spokojem i burzliwością życia bohatwrów. Postacie wyzwolą was dwa rodzaje emocji, a będzie nimi współczucie i ciepłota, jaką okażą niektórzy. Taka dobra opowieść która niesie przesłania i ukazuje jak nasze decyzje wpływają na życie nasze i bliskich. Przepełniona ozdobnikami, cudownymi opisami, które jakby sprawowały funkcję pocieszyciela. To dzięki nim czuliśmy, że jeszcze na nic nie jest za późno. Jakbym trafiła do ogrodu pełnego przepięknych kwiatów, a tylko gdzieniegdzie wypełniały je chwasty, które zasadził mężczyzna.
Nie sądziłam, że tak bardzo zaabsorbuje mnie książka. To zaledwie tom pierwszy, więc cała reszta jest jeszcze przede mną.
Bardzo dobrze wykreowani bohaterzy, którzy trzymają się swoich racji. Podzieleni na dobrych i złych, zawistnych i współczujących. Z końca książki wnioskuję, że lepiej czytać po kolei. Mnie urzekła:-)przyrodaz 2021-11-02 19:42:38