„Minimum wysiłku daje tylko minimum satysfakcji”.
Jak sięgnąć wzrokiem po równo ułożonych boksach, każdy ma wzrok wbity w monitor komputera, z jednej strony stara się sprzedać oferowany produkt w rozmowie telefonicznej, z drugiej w tym samym czasie odpowiada na dziesiątki oczekujących na odpowiedź e-maili klientów. Nie ma chwili wytchnienia. Czas jest na wagę złota. Każdy zerka krzywo na swojego sąsiada z drugiego boksu i liczy, że mu się powinie noga. Zazdrość, intrygi, niewyobrażalny stres i napięcie, ciągłe reprymendy są na porządku dziennym. W tym miejscu raczej nie można liczyć na miłe i ciepłe słowa, na zawiązanie się przyjaźni czy głębszych znajomości, tutaj każdy może liczyć tylko na siebie, każdy myśli tylko i wyłącznie o sobie. A jeżeli już myśli o innym współpracowniku, to tylko w kontekście, jak mu dopiec czy przysporzyć kłopotów. Wyścig szczurów. Silniejszy zostaje, słabszy odpada w przedbiegach.
„Ciężka praca doceniana jest w najmniej oczekiwanych momentach”.
Ale ciężka i trudna prawa też się opłaca. Pewne nowatorskie rozwiązania czasami są mile widziane. Bohaterka jest tego znakomitym przykładem. Opracowała własne autorskie materiały wspomagające pracę, stworzyła coś nowatorskiego, przejawiła własną inicjatywę. I awansowała. Zajęła miejsce pajęczycy, a z czasem modliszki. Dawała z siebie coraz więcej i więcej. Jej zespół był najlepszy. Ale w pewnym momencie czas pryska, człowiek się wypala, nie widzi życia poza pracą. I czy to ma głębszy sens? Czy warto żyć tylko pracą? A gdzie czas na miłość, przyjaźń czy rozrywkę? I co z tego, że są pieniądze, jak nie ma na nic ochoty i czasu. Osiąga się profity, ale nie ma czasu i chęci się z nich cieszyć. Ważne, aby w odpowiednim momencie powiedzieć: nie, dość wszystkiego, chcę cieszyć się życiem tu i teraz. Pieniądze nie zastąpią przyjaciół, owszem, dzięki nim ma się ich więcej, bo albo chcą od nas pożyczyć pieniądze albo się zabawiać za nasze.
Ta gorzka lektura potrafi raz na zawsze wyleczyć z pracy w korporacji. Przestrzega przed nią i obnaża panujące w niej schematy i mechanizmy. Pracownik to mały trybik w tym wielkim zamachowym kole. Jak go zabraknie, nawet nikt tego nie zauważy, wstawi się następnego. Nie ten, to inny. Smutny obraz, albo bardzo wymowny i prawdziwy.
Cieszę się, że taki poradnik ujrzał światło dzienne. Czy jest bliski prawdy, myślę, że każdy, kto pracuje w korporacji jest w stanie to ocenić. Czy jest przekoloryzowany? Myślę, że nie, ale ukazany w metaforyczny sposób. Każdy może go przełożyć na konkretną sytuację i firmę. Po jego lekturze pojawia się pytanie: czy warto się aż tak bardzo się poświęcać pracy, kosztem zaniku czy zaniedbania życia osobistego czy rodzinnego? Czy nie lepiej czerpać spokojnie małą łyżeczką niż się napychać dużą chochlą? Warto tak zaplanować swoje życie, aby mieć czas na pracę, rodzinę i przyjaciół. Te pytania pozostawiam bez odpowiedzi. Każdy powinien sobie sam na nie szczerze odpowiedzieć.
Nie pozwala o sobie zapomnieć, skłania do głębokich refleksji i przemyśleń.Ambros 2019-03-30 20:15:08