Książka ma formę zapisków w pamiętniku, które sporządza Charlie przed i po eksperymencie. Niesamowicie zostało oddane to jak bardzo zmienia się postrzeganie świata przez bohatera, używane przez niego słownictwo, uczucia i zachowanie. Początkowe wpisy czyta się dość trudno, ponieważ jest w nich bardzo dużo błędów ortograficznych i czasami jedynie czytając fonetycznie mogłem zrozumieć, co Charlie napisał. Jednak po zabiegu chirurgicznym bohater zaczyna się zmieniać - poznaje nowe słowa i popełnia mniej błędów. Charlie również bardzo łatwo się uczy, poznaje nowe języki, czyta książki i rozwiązuje coraz to trudniejsze problemy naukowe.

Zabieg chirurgiczny powoduje niesłychany rozwój intelektualny Charliego, który jednak znacząco wyprzedza rozwój emocjonalny. Powoduje to, że bohater musi nauczyć się żyć w nowym dla niego świecie, ponieważ w środku jest wciąż dzieckiem. Wcześniej Charlie wierzył w ludzi, w ich dobro, a ich naśmiewanie się z niego i żarty traktował jako zabawę, ponieważ nie rozumiał tego, co inni robią. Keyes znakomicie pokazał jak tacy ludzie jak Charlie, czy osoby z zespołem Downa, odmiennie odbierają świat i zachowania ludzi, co będzie dla każdego czytelnika bardzo pouczającą lekcją. Z czasem bohatera zaczyna coraz lepiej rozumieć ludzkie zachowania i sytuacje, których był świadkiem przed zabiegiem. Jest zły, że ludzie wykorzystywali to, jaki był, żeby robić sobie z niego żarty, dokuczać mu i poczuć się lepszym. W pewnym momencie jego IQ przewyższa znacząco średnią i wówczas to dla Charliego wszyscy wokół stają się niemądrzy i przypominają jego samego sprzed operacji. Nie powoduje to bynajmniej satysfakcji, lecz sprowadza na bohatera samotność i wykluczenie. Nikt nie jest w stanie go zrozumieć, oddaje się więc własnym badaniom, czyta książki i komponuje, ale i to nie przynosi mu to satysfakcji...

Keyes zostawia czytelnikowi również kilka trudnych pytań do samodzielnego rozważenia, które po upływie wielu lat są wciąż aktualne. Czy podniesienie ilorazu inteligencji było dla Charliego aby na pewno dobre? Żył przecież szczęśliwie pracując w piekarni i miał tam swoich przyjaciół, których stracił po operacji, ponieważ jego wysoka inteligencja sprowadziła na niego tylko smutek, cierpienie i rozczarowanie. Czy moralnie zasadne jest zaspokojenie własnej ciekawości naukowej kosztem cudzego szczęścia? Po sukcesie badań na myszy, Strauss i Nemur chcą dokonać tego samego na człowieku, nie wiedząc, jakie są długofalowe skutki operacji. Poruszają się po omacku, nieświadomi i niegotowi na skutki swoich działań. Jak się zatem można spodziewać koniec książki ma smutny i gorzki wydźwięk.

Kwiaty dla Algernona to powieść o zmaganiu się człowieka ze zmianami, jakie przyniosła mu nauka - niekoniecznie są one w ostatecznym rozrachunku pozytywne. Książka daje bardzo wiele do myślenia i pomimo upływu lat, poruszane w niej tematy są wciąż jak najbardziej aktualne. Gorąco polecam! Hrosskar 2019-05-05 21:42:44

Cykl „Wehikuł czasu" stał się dla mnie pretekstem, aby sięgać po więcej książek science fiction. „Kwiaty dla Algernona" to druga książka należąca do tej serii, po którą sięgnęłam. Po skończonej lekturze „Koniec dzieciństwa" spodziewałam się, że książka pana Keyesa będzie ciekawa. No i się nieco pomyliłam.

„Kwiaty dla Algeronona" wciągnęły mnie już od pierwszych stron, mimo że początek czyta się trochę ciężko. Głównym bohaterem książki jest Charlie. Charlie jest upośledzony umysłowo, a my mamy okazję czytać jego dziennik. Jak możecie się domyślić osoba o IQ na poziomie 68 punktów nie pisze poprawnie. Nie raz musiałam się dłużej zastanowić, co właśnie przeczytałam, bo nie potrafiłam rozszyfrować prawidłowych słów ukrytych pod masą błędów.

Książka pana Keyesa okazała się nie tylko ciekawa, ale także wciągająca i angażująca czytelnika. Od pierwszych stron kibicowałam głównemu bohaterowi i przeżywałam wraz z nim wszystkie emocje towarzyszące przed, jak i po operacji. Ciężko było mi się oderwać od książki, a koniec sprawił mi ogromny smutek, że to już i do tego z takim zakończeniem. Nie żałuję ani jednej chwili spędzonej przy tej książce i cieszę się, że miałam szansę ją przeczytać, bo wcześniej o niej nawet nie słyszałam. Cykl ,,Wehikuł czasu" sprawił, że mam okazję poznać niesamowite pozycje i ogromnie się z tego cieszę.AnnieK 2019-05-22 13:16:20

Klasyka s-f, genialna książka Daniela Keyesa o tym jak nasza inteligencja wpływa na postrzeganie świata. Słodko-gorzka historia wciąga i wzrusza. Poruszająca.Kina 2020-04-15 12:26:05

Wiele lat temu przeczytałam już tę książkę i do dzisiaj pamiętam wrażenie, jakie na mnie wywarła. Przez liczne przeprowadzki przepadła i bardzo się cieszę z tego nowego wydania, tym bardziej, że jest ona częścią fantastycznej kolekcji klasyki SF. Tego egzemplarza już nie zgubię.edytaszak 2020-04-17 18:25:26

Pewnych książek nie trzeba ani opisywać, ani oceniać, po prostu obowiązkowo trzeba je przeczytać. Ta książka do nich należy.
Marcin 2020-04-26 16:38:51