Jest to zaledwie dwustu stronicowa książka, która dziś uważana jest za klasykę literatury postapo i bez której wiele filmów i książek nie byłoby takich samych. Jest to powieść krótka, minimalistyczna i oszczędna w słowach. Opisy są tutaj nieliczne i pokazują świat, jaki pozostał po nuklearnej wojnie. Nie znajdziemy tutaj jednak żadnej wzmianki o genezie wojny, nie wiemy praktycznie nic poza tym, co widzi Tanner na trasie swojego przejazdu i jednocześnie wiemy bardzo mało o funkcjonowaniu enklaw ludzkości. Nasuwa się zatem cała masa pytań, które autor pozostawia bez odpowiedzi. Dla fanów postapo Aleja Potępienia Zelaznego może wydać się zbyt prosta i oszczędna w słowach, ponieważ współcześnie wiele książek z tego gatunku szczegółowo tłumaczy jak ludzie przetrwali, jak żyją, co jedzą i tak dalej. Nie jest to bynajmniej błąd, lecz celowy zabieg autora. Zelazny chciał byśmy sami zinterpretowali to, co widzimy, dopowiedzieli brakujące informacje, dzięki czemu każdy tę książkę odbierze w inny sposób i będzie miała dla niego inny wydźwięk.

Tytułowa Aleja Potępienia jest to bliżej nieokreślony zasięgiem teren, na którym występuje liczne anomalie pogodowe - potężne huragany ścinające wierzchołki gór, czy potężne burze rozrzucające ogromne kawałki skał wszędzie dookoła. Nie brakuje śladów po bombach i zabójczego promieniowania. Fauna również uległa zmianie i na swojej drodze Tanner spotka zmutowane węże, nietoperze i pająki, które są niekiedy naprawdę gigantyczne. Stanowią one śmiercionośne niebezpieczeństwo dla kierowców i ich aut. Te przypominają małe czołgi, wyposażone wyrzutnie rakiet, miotacz płomieni i karabiny. Jednak i to może okazać się za mało na to, co czyha na nich na Alei Potępienia.

Czort Tanner, jak jego imię wskazuje, nie jest pozytywnym bohaterem. Były członek gangu motocyklowego, który zabił kilka osób i obrabował wiele innych. Odsiadując wyrok, dostaje szansę wymazania wszelkich win, ale próba przejazdu przez Aleję Potępienia jest praktycznie równoznaczna z popełnieniem samobójstwa. Pomimo tego, Czort podejmuje się zadania, choć nie uśmiecha mu się to wcale. Na początku może wydawać się złym człowiekiem, który nikogo nie szanuje, szuka możliwości ucieczki, ale zmienia się to w trakcie jego podróży i spotkań z ludźmi. Po pewnym czasie zaczyna widzieć sens misji, która spoczęła na jego barkach. Bynajmniej nie staje się dobry, swoją zmianę i chęć ukończenia misji tłumaczy ciekawością, ale również chęcią mierzeniem się z własnymi ograniczeniami. Jest to dość skomplikowana postać, która chwilami sama siebie zaskakuje swoimi uczynkami i wypowiedziami. Choć Czort jawi się bardziej jako antybohater, to trudno go nie polubić za jego swobodę i sposób bycia. W tak szlachetnej misji, uratowania być może jednej z ostatnich enklaw ludzkich, widzielibyśmy zupełnie inną osobę. A jednak Zelazny udowadnia, że tylko taka osoba jak Czort jest w stanie sprostać całemu złu, które jest na Ziemi.

Aleja Potępienia jest to powieść droga, przedstawiająca podróż Czorta Tannera przez spustoszoną Amerykę po wojnie nuklearnej. Oszczędna w słowach, z niezwykłą kreacją postnuklearnego świata z anomaliami pogodowymi i zmutowanymi stworzeniami. Hrosskar 2019-05-28 20:36:09

„Aleja potępienia" to trzecia książka należąca do serii „Wehikuł czasu". Seria ta przyczyniła się to tego, że zaczęłam czytać więcej książek science-fiction. Mam nadzieję, że będzie trwać jak najdłużej i będę mogła poznać dzięki niej jeszcze wiele perełek. Jako że polubiłam cykl stworzony przez Dom Wydawniczy Rebis to nawet nie przeczytałam opisu książki pana Zelaznego, a zazwyczaj to robię. Po prostu stwierdziłam, że biorę i na pewno mi się spodoba. Czy tak się stało?

Gdy zaczęłam już czytać książkę „Aleja potępienia" to nabrałam wątpliwości czy to książka dla mnie. Wydało mi się, że za dużo się w niej nie dzieje. Odważny Tanner rusza Aleją Potępienia, no i tak sobie nią jedzie, jedzie i jedzie. Zaczęłam mieć wątpliwości czy w ogóle skończę tą książkę. Odłożyłam ją na bok i w końcu stwierdziłam, że to tylko dwieście stron, więc nawet jeśli będzie zła to szybko się skończy. No i wróciłam do niej. Nawet nie zauważyłam kiedy mnie wciągnęła.

Wielkim plusem tej książki są opisy świata. Świata, którego nie znamy i mam nadzieję, że nigdy nie poznamy. Świata, który ma problemy, których my na szczęście nie poznaliśmy. To właśnie te opisy sprawiły, że się zaciekawiłam opisywaną historią i zaczęłam kibicować głównemu bohaterowi. Zakończenie przyniosło mi smutek, który ostatnio często mi towarzyszy, gdyż nie lubię tak szybko kończyć dobrych książek. Mam czasem wrażenie, że chciałabym, aby niektóre historie nie kończyły się nigdy. AnnieK 2019-06-15 12:28:14