Jeżeli lubicie klaustrofobiczne wyspiarskie klimaty, poczucie ciągłego napięcia i zagrożenia, a także nie dające się przewidzieć zakończenia, to książka idealna dla Was.

Główną bohaterkę Annę poznajemy, gdy ta prawdopodobnie już nie żyje. Świadczy o tym skierowany do czytelnika list dziewczyny. Od razu zastanowiło mnie, czy na pewno? Może to tylko wybieg autorki, by już na wstępie podkręcić atmosferę?

Anna przeżywa olbrzymią traumę. Brała udział w wypadku, w którym zginęło dwoje ludzi, a trzeci został sparaliżowany. Mimo, że tragedia nie zdarzyła się z jej winy , jednak to ona kierowała i to obezwładniające, przytłaczające uczucie nie pozwala jej zacząć dalej żyć. Uciekając przed przeszłością i dręczącym ją poczuciem winy wyjeżdża na maleńką wyspę Rum, gdzie rozpoczyna pracę w hotelu.

Tu, na pustkowiu, odcięta od świata ma nadzieję uporać się z demonami przeszłości. Nie wie, że podążają za nią. Nie może spać. Nie wie też, że w hotelu jest ktoś, kto chce by zasnęła na zawsze, winiąc ją, że zabiła swoich pasażerów, a sama przeżyła. Ale czy sama też się o to nie obwinia? Poznajemy stopniowo każdego z gości hotelu. Który z nich nie jest tym za kogo się podaje? Który będzie chciał jej pomóc zasnąć, zasnąć na zawsze?

Sztorm na wyspie w końcu ucichnie, uwalniając uwięzionych na niej ludzi, czy uspokoi się też ten szalejący w duszy Anny?

Książkę znakomicie mi się czytało. Przeżywałam wraz z bohaterką targające nią emocje, próbując uporać się z wyniszczającym poczuciem winy i rozpoznać źródło czyhającego na nią zagrożenia. Nie ukrywam, że autorka wywiodła mnie w pole dwukrotnie.czytanie.na.platanie 2019-07-14 22:25:21