80. rocznica wybuchu II wojny światowej skłania do refleksji i sięgnięcia po literaturę wojenną. W drugiej części „Parabellum” śledzimy dalsze losy braci Zaniewskich, których już zdążyłam polubić podczas lektury pierwszego tomu.

Staszek wraz z Marią, pomimo wielu trudności i niebezpieczeństw, uparcie zmierzają w kierunku Francji. Swoją odwagą, ale też zdolnością do okazywania sobie czułych gestów, nawet w dramatycznych warunkach, zaskarbili sobie moją sympatię.

Bronek natomiast trafia do sowieckiej niewoli. Opis nieludzkich warunków podczas transportu cały czas tkwi w mojej głowie i nie daje o sobie zapomnieć.

Christian Leitner, mimo swej niechęci, ma zostać członkiem SS. Czy nic nie jest w stanie zachwiać jego wiary i ślepego posłuszeństwa wobec Rzeszy, nawet uprowadzenie żony i syna?

To powieść, w której fikcja przeplata się z prawdą historyczną, dlatego dużo głębiej przeżywałam losy bohaterów. Z drugiej strony trudno było mi oderwać się od lektury, dzięki wartkiej akcji i jej nagłym zwrotom. Zakończenie, podobnie jak w części pierwszej, wręcz zmusza do sięgnięcia po kolejną część, do czego Was oczywiście zachęcam.czytanie.na.platanie 2019-09-08 12:33:52

Wojna istnieje, nadal zbierając krwawe żniwo. Jednak wśród zawieruchy nieustannie znajduje się miejsce na uczucia, na miłość, w świecie pozornie z niej wyzutym. Czy wystarczy odwagi, aby ciągle trwać w swojej walce? W walce o najwyższą stawkę...

Po naprawdę dobrym pierwszym tomie postanowiłam kontynuować przygodę i sięgnąć po dwa kolejne. Na szczęście, całość dostałam w pakiecie. Ta recenzja będzie troszkę nietypowa, gdyż doszłam do wniosku, iż najlepiej od razu opisać obie części. Są bardzo integralne, człowiek ma ochotę jak najszybciej odkryć losy bohaterów. Zapewne wiele osób poszło (lub pójdzie) moim śladem, otoczy trzema książkami na raz. Mamy do czynienia ze świetną serią, wciągającą bez reszty. Tak, to zwięzła historia, ciężko oddzielić od siebie poszczególne fragmenty. Zwłaszcza teraz, gdy akcja pędzi do przodu, aż do fantastycznego finału. Cieszy mnie możliwość przeczytania trylogii, zapoznania z prozą Remigiusza Mroza. Wiem, że później zajął się przede wszystkim stricte kryminałami, ale już rozumiem jego fenomen — duży talent do opowiadania, stwarzania bardzo interesujących postaci. Trudno się nudzić, proszę mi wierzyć.

Pierwszy tom w porównaniu z tymi wydaje się być wręcz stateczny. Tutaj fabuła niesamowicie przyspieszyła, głównie ze względu na to, iż znamy bohaterów, więc możemy skupić uwagę na tym, co ich czeka. A ciągle są narażani na niebezpieczeństwa, wyzwania, najczęściej zahaczające o najcięższą walkę — byle przeżyć. A przyznam, łatwo ich polubić, kibicować, oby dotrwali. Dodatkowo ujmuje mnie fakt, że przedstawione w książkach historie mogły wydarzyć się w rzeczywistości. Ile osobistych bitew stworzyła wojna? Miliony. Miliony istnień czujących nieustanne zagrożenie. Nie chcę popadać w banały, lecz taka świadomość przeraża. Zwłaszcza podczas czytania tego typu powieści.Erna 2019-10-06 00:52:56