Córeczki to niebezpieczna gra na emocjach, z zagadką mającą swoje źródło w przeszłości, w tragediach rodzin, których wybór przez mordercę był przypadkowy, ale miał wspólny klucz. Autor gra na naszych emocjach, szalenie z nami się przekomarza, utrudnia dochodzenie do prawdy i zmienia wielokrotnie nasz tok myślenia. Sprawnie nami manewruje, osacza i sprawia, że czujemy się jak skrzywdzone tytułowe córeczki. Maleńkie i przytłoczone, ale z wielkim pazurem i odwagą. Nie ma miejsca i czasu na zbędne ceregiele, walczymy z demonem przeszłości, bezwzględnym psychopatą. Nawet trudno sobie wyobrazić rozmiar jego okrucieństwa, tego nie jest się w stanie przekazać w kilku słowach, to trzeba poczuć przy głębszej lekturze tej powieści.
Córeczki skłaniają do konfrontacji z trudną przeszłością, pozwalają dążyć do odkrycia prawdy, nie ważne, że ogromnie bolesnej, ale taki cel mają przed sobą bohaterki. Wspólne dążenie do obnażenia Stracha na Wróble jednoczy je w działaniach, co prawda nie zawsze są zgodne w metodach, ale mają wspólnego wroga. Czy odkrycie, jakiego dokonają pozwoli im uznać, że ich rodziny zostały pomszczone? Czy będą mogły spokojnie spojrzeć w lustro?
„... wspólne dźwiganie tego samego bólu zawsze jest łatwiejsze niż bycie samotnym w niedoli”.
Adrian Bednarek wyczynia z nami cuda. Gra na naszych emocjach. Nerwy rozpala do czerwoności. Serce mało z nas nie wyskoczy. Serwuje nam masę okrucieństw i przerażenia. Nawet brak mi słów, aby opisać wszystkie stany emocjonalne, jakie przy tej lekturze mnie nawiedziły. Strach, ból, rozpacz, złość, obawa czy chęć zemsty były ze mną przez ponad 600 stron. Nie opuszczały mnie nawet na chwilę, ich konfiguracja i natężenie w danej chwili zależały tylko od wydarzeń, których byłam uczestnikiem. Czasem ból zamieniał się miejscem ze strachem, rozpacz mijała się z chęcią zemsty, ale wszystkie zawsze były przy mnie obecne. Takie emocjonalne eldorado.
Muszę przyznać szczerze, że z każdą kolejną stroną pragnęłam coraz bardziej dojść do prawdy, to był mój cel - odkryć ją. Z każdą minutą czytania rozpalam się do czerwoności, czy to ze strachu czy przerażenia, nie istotne, ważne, że nie chciałam tej powieści wypuścić z ręki. Chciałam ją chłonąć całą tu i teraz. Cały dzień spędziłam przy niej, po prostu nie mogłam jej odstawić, nawet kosztem zaniedbania niektórych codziennych obowiązków.
Nie będę chyba zbyt oryginalna, gdy wspomnę, że zakończenie mnie zaskoczyło i nie w pełni usatysfakcjonowało. Rozbiło mnie na drobny mak. Było nieprzewidywalne. Czy takiego oczekiwałam? Chyba nie do końca.
Czy mogę ją polecić? Nie, jej nie trzeba reklamować, ona sama w sobie jest cenną wartością. Bombą z opóźnionym zapłonem, która w każdej chwili może wybuchnąć. A kiedy wybuchnie? W najmniej spodziewanym momencie. Więc chwytajcie ją, póki jeszcze lont powoli się tli ...Ambros 2019-11-17 20:16:37

Córeczki, Adrian Bednarek.
Czytałam różne opinie odnośnie tej książki i jestem zaskoczona ich rozbieżnością. Ja osobiście uważam, że jest to książka warta uwagi. Trzeba przyznać, że jest to niezły grubasek, ma ponad 600 stron ale bardzo szybko się tę książkę czyta. Wydaję mi się, że akcja jest dobrze poprowadzona. Miejscami może było troszkę za dużo opisów, ale i tak uważam, że jest to historia godna uwagi. Trochę tez irytowały mnie główne bohaterki. Miałam wrażenie, ze Autor nie do końca był spójny w swoich przemyśleniach odnośnie tworzenia postaci. Po prostu, mam na myśli, że nie wszystko jest dopracowane tak jak być powinno. Choć trzeba przyznać, że zabójca był dobrze wykreowany. Do samego końca nie mogłam odgadnąć kto mógł być mordercą. Emocji w tej lekturze też jest całkiem sporo. Ewa i Pola. To dwie różne osoby, ale łączy je coś bardzo bliskiego, a mianowicie jeden morderca, który zniszczył im życie. Ewa przez przypadek, po kilku latach, ponownie wpada na trop mordercy. Odnajduje Polę, dziewczyny wspólnie próbują złapać psychopatę. Nie jest to jednak łatwe, bo jest to całkiem mądry zabójca, którego bardzo ciężko jest złapać. Trzeba przyznać, że śledztwo prowadzone przez dziewczyny bywa często drobiazgowe i bardzo szczegółowe, ale ma to całkiem spore znaczenie dla sprawy. Dziewczyny nie poprzestaną, póki nie znajdą podejrzanego... Śmiało mogę powiedzieć, że w tej powieści mogłoby być mniej dokładnych opisów, przez co książka byłaby krótsza, ale może i przez to sensowniejsza i bardziej dopracowana. I tak jednak uważam, że warto sięgnąć po ten tytuł.Recenzentka doskonala 2019-11-28 13:49:49

„Córeczki” to trzecia książka autora, którą miałam przyjemność czytać. Została mi do uzupełnienia jeszcze seria z Kubą Sobańskim.

Dwie kobiety, o których życiu zdecydował psychopata, sprowadzając przed laty na ich rodziny niewyobrażalny koszmar. Dwie kobiety, które tak wiele dzieli, a łączy bolesna tajemnica nie pozwalająca normalnie żyć.

To one wpadają na trop zwyrodnialca i zaczynają niebezpieczne i bardzo ryzykowne śledztwo, by odkryć jego tożsamość. Czy chcą sprawiedliwości, czy kieruje nimi chęć zemsty? I od razu nasuwa się pytanie dlaczego sprawy nie prowadzi policja? Tego już nie zdradzę żeby nie psuć Wam przyjemności z lektury.

Jest intrygująco i zaskakująco. Jest naprawdę dobrze, a silne emocje zagwarantowane. Dylemat postawiony przed bohaterami i pośrednio czytelnikiem najlepiej pojmą rodzice. Ja nie byłam w stanie wyobrazić sobie siebie w takiej sytuacji, przerosło mnie to zupełnie. Jeżeli miałabym się czepiać, to skróciłabym jedynie niektóre opisy, niepotrzebnie spowalniające akcję, a niewiele wnoszące do tekstu.

Trzeba przyznać, że autor ma niebanalne pomysły na fabułę swoich książek, a kolejni kreowani przez niego psychopaci są coraz bardziej wyraziści. Jestem ogromnie ciekawa czym zaskoczy nas w kolejnej książce, która pojawi się już w przyszłym roku.czytanie.na.platanie 2019-12-19 12:28:43