Cieplarnia, podobnie jak Non stop, jest oparta na motywie wędrówki, w czasie której bohater poznaje otaczający go świat. Jednak w przypadku tej powieści dla bohaterów nie jest ważne zrozumienie zasad rządzących światem, ale zwyczajnie przetrwać i nie stać się pokarmem dla jakiejś rośliny. Tkwią zatem oni w niewiedzy, nie dociekają dlaczego ich świat wygląda tak, a nie inaczej, tylko żyją z dnia na dzień i zaspokajają swoje podstawowe potrzeby. Tym razem to przed czytelnikiem pozostawione zostaje zadanie, aby w trakcie lektury ze skrawków informacji, zorientować się w prawach, jakie rządzą światem i poskładać wszystko w całość.

W wizji Aldissa człowiek stał się jedną z istot zamieszkujących nieprzebytą dżunglę. Deewoluował, skarlał, szybko się starzeje i jest bardziej zwierzęciem aniżeli człowiekiem. Jest jedną z bardzo wielu istot zamieszkujących dżunglę, wcale nie najgroźniejszą, ani najliczniejszą. Bowiem walkę o przetrwanie w tym nowym świecie wygrały rośliny, praktycznie wypierając wszystkie zwierzęta. Rośliny przybrały wiele różnych i dziwnych form oraz kształtów, wypełniając nisze ekologiczne zarezerwowane dla królestwa zwierząt. Potrafią się poruszać, latach, mają macki, zęby, czy dzioby. Ich nazwy są zbitkami wyrazowymi, które charakteryzują czym mniej więcej są np. pudłopłon, ptakorośl, jagodobij, łuskacz, małżożuj, wargokarp i wiele innych. Z początku te wszystkie roślinne istoty mogą wydawać się dość dziwne, ale właśnie w tym tkwi urok świata, jaki stworzył Aldiss. Z niekłamaną przyjemnością poznawałem kolejne rośliny, które wyewoluowały w nowe formy i stały się niezwykle niebezpieczne. Jestem pod dużym wrażeniem wyobraźni autora i jego wizji świata.

Książkę można odczytywać na wiele sposób, doszukując się ukrytych sensów lub też nie. Sama w sobie jest ciekawą powieścią rozrywkową, ukazującą niezwykłą wizję planety pokrytej ogromną dżunglą z wieloma egzotycznymi roślinami. Jednak, kiedy sięgniemy głębiej, otwiera się przed nami wiele ukrytych sensów. Jednym z najbardziej oczywistych jest to, co stanie się w obliczu postępującego efektu cieplarnianego i autor w swojej wizji nie napawa optymizmem. Człowiek skarleje, a rośliny zdominują świat, ewoluując w coraz to nowe formy. Znajdziemy tutaj również odwołania do państw i rządów, które represjonowały swoich obywateli i zmuszały do niewolniczej pracy, co jest związane z czasami w jakich Brian Aldiss pisał swoją książkę. Szczególnie jest to widoczne w epizodzie w ruinach, w którym bohaterowie odnajdują stary, zapomniany relikt sprzed wielu wieków, wygłaszający dawne hasła polityczne.

W Cieplarnia Brian Aldiss snuje ciekawą wizję Ziemi, pokrytej dżunglą, w której człowiek nie jest już panem planety. Skarlał, deewoluował i każdego dnia toczy walkę o przetrwanie z wieloma roślinami, które znakomicie przystosowały się do nowych warunków. Polecam!Hrosskar 2019-11-06 19:54:10

Cykl „Wehikuł czasu" sprawił, że poznałam kilka naprawdę ciekawych książek sci-fi. Postanowiłam, że będę zaznajamiać się w ciemno z każdą pozycją wydaną w tym cyklu. Tym razem sięgnęłam po kolejną książkę pana Aldissa. Kilka miesięcy temu przeczytałam jego książkę „Non stop" i byłam bardzo ciekawa tego kolejnego spotkania. Z wielką ciekawością zabrałam się za czytanie.

Nie mogę napisać, że książka „Cieplarnia" już od pierwszych stron mnie zachwyciła. Nie mogę też napisać, że od początku nie mogłam się oderwać od tej historii, gdyż tak nie było. Mój początek z tą książką był ciężki. Bardzo szybko pogubiłam się w postaciach i wydarzeniach. Nie do końca wiedziałam o czym czytam. Dopiero jak minęło kilkadziesiąt stron książki to zaczęłam rozumieć, co się dzieje i mogłam z pewnym zaciekawieniem śledzić bieg wydarzeń. Muszę też przyznać, że z niechęcią wracałam do tej książki. Nie przeczytałam jej na raz. Robiłam kilka prób i z małą chęcią brałam ją do ręki. Jak się zastanowiłam, dlaczego tak się działo to doszłam do wniosku, że tu nie chodziło o nieciekawą historię, bo w pewnym momencie zaczęła mnie ona nawet interesować. Tylko przyczyną tej niechęci było to, że książka wywarła negatywne pierwsze wrażenie, o którym cały czas pamiętałam.

Książka „Cieplarnia" to nie jest idealna pozycja. Ma swoje wady i niestety zostawiło po sobie negatywne pierwsze wrażenie, które odbiło się na ogólnej ocenie opisanej historii. Żałuję, że nie spędziłam wraz z tą pozycją tak przyjemnych chwil, jakie spędzałam z innymi z serii „Wehikuł czasu". Myślę, że spróbuję też kiedyś sięgnąć po inną książkę pana Aldissa, żeby sprawdzić, czy ma też inne fajne pomysły na historie, które mają lepsze początki. Teraz jednak, czekam na kolejną książkę należącą do cyklu „Wehikuł czasu".
AnnieK 2020-04-28 14:59:51