Tytułowa bohaterka, a zarazem autorka książki, potrafiła dotrzeć do tych ludzi. Przede wszystkim potrafiła ich słuchać i im współczuć. Każdemu okazywała zainteresowanie i starała się pomóc najlepiej, jak potrafiła. Zżyła się z tymi ludźmi, więzień stał się jej drugim domem. Każda, najmniejsza ulga w cierpieniu dla więźnia była dla niej zbawienna, niosła niesamowitą radość i utwierdzała w przekonaniu, że jej praca ma sens. Spełniała misję, która dawała jej mnóstwo satysfakcji. Potrafiła na tych ludzi spojrzeć z boku, nie oceniać ich i nie krytykować, starała się każdego zrozumieć. W ten sposób zaskarbiła sobie przychylność wielu więźniów, cenili ją i szanowali, mieli w niej oparcie, tak bardzo potrzebne w tym miejscu.
Książkę czyta się bardzo szybko, napisana lekkim piórem i z dużą dawką dobrego nastroju i optymizmu, chociaż dotyka problemów bardzo trudnych. Ocieramy się o klimat i atmosferę, z którą na co dzień nie mamy styczności. Poznajemy więzienne życie z perspektywy obiektywnej osoby, lekarza więziennego. Obraz tchnie smutkiem i goryczą, ale muszę przyznać, że napawa też optymizmem. Dlaczego? Dlatego, że są ludzie, którzy nie dążą za wszelką cenę do oceny zachowania innych osób i wytykania im błędów, ale starają się wyciągnąć – na ile pozwalają okoliczności – do nich pomocną dłoń, zrozumieć i podnieść na duchu, zmobilizować do naprawienia relacji z bliskimi. I często osiągają sukces w swoich poczynaniach.
Dr Amanda Brown postawiła przede mną trudne zadanie. Zasiała we mnie niepokój i skłoniła do głębszych refleksji. Każdy z nas oczywiście ma w swoim życiu określoną hierarchię wartości, skrojoną na swoją miarę. Ale podróż po więzieniach skłania czytelnika do przewartościowania swojego życia i pozwala inaczej spojrzeć na dotychczasowe postępowanie, na wyznawane wartości i zasady. Czy znamy prawdziwy ból i cierpienie, czy musimy się borykać ze złym ojcem czy znosić brutalność partnera, czy musimy koczować, bo nie mamy domu? Nic z tych rzeczy, my tak naprawdę nie znamy prawdziwego życia, żyjemy w dostatku i luksusie, na który nie wszystkich stać. Mamy tak wiele, ale nie potrafimy tego doceniać i się z tego cieszyć.
Lektura bardzo ważna i potrzebna, pozwala inaczej spojrzeć na osoby przebywające z różnych powodów w więzieniach, wskazuje, że nie można oceniać drugiego człowieka, nie znając jego przeszłości. Bądźmy więc rozważni i roztropni, najpierw oceńmy siebie i swoje zachowania wobec innych, spójrzmy sobie głęboko w oczy, a zobaczymy, że nie można krytykować i oceniać innych, skoro tak wiele naszych zachowań wymaga poprawy …
Każdemu z Was życzę, aby spotkał na swojej drodze takiego lekarza. Ja spotkałam i należę niewątpliwe do grona szczęśliwców.
Polecam gorąco, na pewno nie będzie dla Was obojętna, jestem pewna, że w każdym zasieje ziarnko niepokoju, a to już połowa sukcesu … Czy zrobicie coś, aby odnieść pełny sukces, to już zależy tylko od Was samych …Ambros 2020-04-04 20:07:55