Poznajemy grupę przyjaciół z lat szkolnych, w której prym wiedzie szalona Mańka. Kobieta o niespożytej energii i sile, mająca gotowe lekarstwo na każdą sytuację. Sama zmaga się ze swoją przeszłością, po rozwodzie próbuje na nowo sobie ułożyć życie. Ale tak naprawdę główną bohaterką Jeśli zatęsknię jest Anka, kobieta również po przejściach. Układa sobie życie sama, nie szuka nowej miłości. Ale los – jak to bywa w życiu – potrafi płatać figle i czasami wie, co dla nas jest najlepsze. Dziwnym trafem Najwyższy stawia na drodze Anki Filipa, o kilkanaście lat młodszego od niej. Filip zakochuje się w Ance od pierwszej chwili, jednak ona nie ma zamiaru teraz się wiązać z kimś na stałe, a tym bardziej z dużo od niej młodszym mężczyzną. Nie chciałaby go skrzywdzić, uważa, że ma on przed sobą jeszcze całe życie i na pewno spotka odpowiednią dla siebie kobietę, i to znacznie młodszą.
Jeśli zatęsknię to nietuzinkowa i sympatyczna powieść o blaskach i cieniach życia. O kolorach tęczy goszczących na co dzień w naszym życiu. Bo czy nie jest tak, że nasze życie to paleta barw? Raz jest smutno i gorzko, często wesoło i przyjemnie, czasem całkiem zwyczajnie. Jak w typowej, kolorowej tęczy. Ale trzeba wiedzieć i mieć nadzieję, że w życiu, po trudnych chwilach przychodzą te miłe i wesołe, nie zawsze jest źle. Nie zawsze będzie dla nas padał deszcz, słoneczko też ma ochotę radośnie do nas zapukać. Otwórzmy mu okno, nie zamykajmy się przed nim. Bądźmy otwarci i gotowi na przyjęcie szczęścia, nawet wtedy, gdy rodzi się ono w bólu. Takie szczęście jest bardziej doceniane, gdyż wiele trzeba przeżyć i przejść trudnych chwil, aby je przy sobie zatrzymać.
Ta historia wzrusza i emanuje wielką nadzieją i optymizmem. Pokazuje, że nawet w nieszczęściu można odnaleźć szczęście. Wystarczy mieć oczy szeroko otwarte.
Powieść Jeśli zatęsknię jest pełna optymizmu i wiary w lepsze jutro. Trzeba mieć marzenia i dążyć do ich realizacji. Swoje potrzeby należy uzewnętrzniać, nie wolno ich skrywać w sobie. Czasami wystarczy jeden mały gest, aby ta druga osoba na nas spojrzała, dojrzała nas. Ale ważna też jest odwaga i szczerość, odkrycie swoich tajemnych kart. Szczęściu czasami trzeba dopomóc, wyciągnąć do niego dłoń i nie wolno pozwolić mu uciec.
Powieść Anny Ficner - Ogonowskiej czyta się przyjemnie i z uśmiechem na twarzy. Ta historia sprawia, że każde serce się raduje i tryska niesamowitym ogromem emocji. Ciepła, wrażliwa i wzruszająca, emocjonująca od pierwszej strony. Pokłady miłości i nadziei, jakie z niej się wydobywają, starczyłyby na obdzielenie wszystkich ludzi na świecie. Subtelność i powabność, chwile romantyzmu okraszone delikatnością są obecne na każdej stronie tej powieści. Takie historie chce się poznawać i przeżywać, a być ich naocznym świadkiem to już marzenie, ale oczywiście realne.
Czytać Jeśli zatęsknię to dryfować po oceanie miłości z sercem przepełnionym nadzieją i optymizmem, trącając delikatnie o wzburzone fale oceanu, ujarzmiane przez niezłomną wiarę w to, co ma dla nas Pan. Niezapomniane wrażenia, czyste i nieskazitelne. Czas spędzony z bohaterami jest niezapomnianą lekcją, jak należy walczyć o spełnianie marzeń i się nigdy nie poddawać, trwać przy swoich przekonaniach i racjach i nie dopuszczać do siebie smutku i cierpienia.Ambros 2020-03-13 13:13:37

Moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Ani Ficner-Ogonowskiej odbyło się niedługo po premierze jej debiutu. Bardzo polubiłam tę książkę i z wielką niecierpliwością oczekiwałam na kolejne części, a jak seria została zakończona to czekałam na nowe historie. Czytelnicy pani Ani muszą być cierpliwi, bo zazwyczaj długo trzeba czekać na kolejną powieść, ale czekanie jest wynagrodzone objętością książki, jaką się dostaje. Zazwyczaj są to niemałe cegiełki.

Bardzo szybko wciągnęłam się w czytanie książki „Jeśli zatęsknię", a to dzięki temu, że jest napisana przyjemnym i lekkim stylem. Już od pierwszych stron byłam ciekawa, jak rozwinie się opisywana historia. Dosyć szybko polubiłam też główną bohaterkę, czyli Anię. Równie szybko znielubiłam przyjaciółkę Ani, czyli Mańkę. To właśnie Mańka przyczyniła się do prawie wszystkich zgrzytów między mną, a tą książką. Czytając historię Ani, miałam wrażenie, że ją rozumiem, wiem czemu tak się zachowuje. Spędzałam z nią przyjemne chwile. Gdy przychodziła Mańka, zaczynałam się denerwować. Jej zachowanie czasem przypominało toksyczną przyjaciółkę, a nie najlepszą, w której można znaleźć oparcie.

Książka „Jeśli zatęsknię" ma ponad sześćset stron. Niestety, nie zajęło mi zbyt dużo czasu jej przeczytanie. Skończyła się szybko. Na jednej sesji czytelniczej bez problemu czytałam kilkadziesiąt stron, chwila przerwy i kolejne kilkadziesiąt. Gdy robiłam sobie dłuższe przerwy od czytania to w mojej głowie pojawiały się teorie na temat tego, co może się jeszcze zdarzyć. Niektóre się sprawdziły. Czy to czyni, że zawiodłam się tą książką? Nie, gdyż zbyt przyjemny czas spędziłam z tą książką, aby to było jej wadą. Czułam, że się zaangażowałam w fabułę i cały czas rozmyślam o bohaterach, zastanawiałam się nad ich zachowaniem, gdyż nie każde rozumiałam oraz byłam ciekawa, jak skończy się ta historia. I to właśnie zakończenie jest, obok Mańki, drugą wadą. Miałam wrażenie, że zabrakło tutaj epilogu. Chyba że autorka planuje kontynuować tę historię, ale nigdzie nie znalazłam takiej informacji. AnnieK 2020-04-10 12:56:54