Tytułowe Wzgórze świątecznych życzeń znajduje się nieopodal małego miasteczka Świeradów-Zdrój, położonego w Górach Izerskich i jest tym, co jego nazwa wskazuje, pomaga spełnić nasze marzenia.

Z opowieści dowiemy się, jak jego mieszkańcy przygotowują się do świąt.

Dwa lata wcześniej Lila straciła ukochanego ojca, który zaraził ją pasją do nart biegowych. Co roku dziewczyna z utęsknieniem wypatruje pierwszego śniegu.

Domicela to przedsiębiorcza kobieta sukcesu, działa zawsze zgodnie z planem, nie wie co to spontaniczność. Nie budzi sympatii.

Basia jest mamą Lili i siostrą Domiceli, pracuje w jednym z jej butików. Ma zupełnie odmienny, pogodny i serdeczny charakter.
Jest szkolną miłością Ksawerego, który nigdy nie potrafił o niej zapomnieć.

Fryderyk to samotnik stroniący od ludzi. Do szczęścia wystarczy mu pies u boku i błękitne niebo nad głową.

Patrycja, samotna matka dwóch dziewczynek dotrzymuje towarzystwa starszej kobiecie, o pięknym imieniu Konstancja, a poza tym pracuje w miejscowej kawiarence. Ukrywa się przed niebezpiecznym mężem.

"Pamiętaj, że nawet najtrudniejsza, najbardziej bolesna przeszłość to… już tylko przeszłość. Ona jest za tobą i nie musisz jej rozpamiętywać w nieskończoność".

"Wzgórze Świątecznych Życzeń" to niezwykle ciepła i urzekająca opowieść, wypełniona świątecznymi przebojami, idealna na przed i po świąteczny czas.
Poznajemy wiele ciekawych i odmiennych postaci, każda z nich ma do opowiedzenia jakąś historię, zupełnie jak to w życiu bywa.
Mimo sporej ilości bohaterów, wszystko ze sobą współgra i ani przez moment nie poczułam się zagubiona.
Język autorki koi moje serce, jest tak przyjemny w odbiorze. Klimat małego miasteczka, gdzie wszyscy dobrze się znają, jak zwykle mnie urzekł.
Rozumiem pasję Lili do sportu, sama niedawno zaczęłam biegać i kocham ten wyrzut endorfin do organizmu, to zmęczenie, ale i zadowolenie, że zrobiłam coś dla siebie i swojego zdrowia. Polecam lekturę i ruch 😉Coolturka 2021-01-05 15:26:50

"Grudniowe kwiaty" stanowią już ósmą część cyklu i choć ostatecznie można je czytać jako niezależną powieść, to jednak zalecam znajomość wcześniejszych tomów.

Norbert po wielu perturbacjach w końcu odnosi sukces jako architekt. W pogoni za sukcesem nie ma czasu dla swojej najlepszej przyjaciółki Julii. Pragnie poprawić te relacje, ale jak dziewczyna zareaguje na to, co chłopak ma jej do powiedzenia?

Mam już za sobą kilka powieści Karoliny Wilczyńskiej, więc znam jej styl i wiedziałam, czego mniej więcej mogę się spodziewać.
Wydarzenia poznajemy z czterech perspektyw, a każda z nich jest monologiem prowadzonym bezpośrednio do czytelnika. To jakby spotkać się z dawno niewidzianym przyjacielem i wysłuchać tego, co ma nam do powiedzenia. I wszystko byłoby w porządku, o ile będzie to dla nas interesujące. Niestety nie porwała mnie opowieść Norberta, która jest najdłuższa i zajmuje połowę książki. Ten huraoptymizm w jego tonie, wydawał mi się sztuczny.
Całość uratowały opowieści Julii, Kai i Danuty. To one wzbudziły najwięcej emocji i wrażeń.

Choć ta historia zahacza o święta, to jednak nie one tu wiodą prym, lecz niewątpliwie stanowią jej punkt kulminacyjny, opisuje naszą codzienność, trudy i zmagania. Mówi o tym, że najważniejsze jest znalezienie naszego miejsca w życiu, naszej drogi, po to, by robić, to co się kocha. Wtedy szczęście jest w zasięgu ręki.Coolturka 2021-01-06 09:32:10