Małgorzata Starosta Kwestia czasu, przyszło również mi pożegnać Pruskie baby i przyznam, że tak szalonego, pełnego energii, niezwykle empatycznego i ciepłego klanu Prusków, będzie mi teraz brakowało. Zżyłam się przez te ponad pół roku z bohaterami, będę tęsknić nawet za tymi, którym przypadła w udziale rola świętej pamięci czarnych charakterów, bo postaciami wyrazistymi, a nie byle jakimi stworzyła je autorka.

W trzeciej części będzie znów dużo więcej Podlasia i leżącego pomiędzy Podlasiem i Suwalszczyzną Augustowa, bo Edyta postanawia wrócić w rodzinne strony. Czy rozwiedzie się z Rafałkiem? A może przyjechała, żeby być bliżej Andrzeja? I w jaką historię zostanie znowu wplątana? Jak zwykle nie zabraknie tajemniczych morderstw, niezidentyfikowanych ofiar, o których, snując przeróżne domysły, będą mogli z radością rozmawiać mieszkańcy Augustowa. Nie zabraknie też tajemnic i grzechów przeszłości, które zmaterializują się pod postacią nowego odnalezionego krewnego. Do akcji ponownie z werwą wkroczy sypiąca ploteczkami i uwielbiająca jeść Patinka, przyjaciółka i pracodawczyni Edytki. A w podaugustowskim zajeździe w Białobrzegach dowodzonym przez panią Krystynę i pierwszej klasy szefa kuchni Emila, stołować się chciałby prawdopodobnie każdy z nas.

Nie mogę też nie napisać nic o moim rodzinnym mieście. Białemustokowi, tak jak w pierwszej części, przypadła niewielka epizodyczna rola. W Pruskich babach na białostockiej onkologii leczyła się mama Edyty. W Kwestii czasu natomiast ważną rolę odegrają Zakład Medycyny Sądowej, goszczący w swoich progach między innymi ofiary morderstw, zabójstw lub nieszczęśliwych wypadków, a także Oddział Intensywnej Terapii USK.

Szanowna Autorko, czy jeśli w jakiejś kolejnej powieści pojawi się znów Białystok, na co oczywiście czekam z utęsknieniem, bo niewielu autorów literacko zagłębia się w moje rodzinne strony, to może być on też pokazany z przyjemniejszej niż tylko szpitale. Może rynek, na którym zawsze spotyka się kogoś znajomego albo Pałac Branickich z pięknym, przylegającym do niego parkiem? A może niezwykle klimatyczny podbiałostocki Supraśl lub stare puszcze i pełne zwierząt parki narodowe? Albo nawet disco polo.

Nie spodziewałam się, że będę mogła Kwestię czasu zaliczyć również do opowieści okołoświątecznych, a tu w epilogu, który z resztą ponownie przenosi akcję do Starej Stanicy w Białobrzegach i ma miejsce 24 grudnia, spotkała mnie przemiła niespodzianka i tak się na koniec świątecznie, wzruszająco, chociaż również smutno zrobiło. Ostatnie zdanie sugeruje jednak, że tylko kwestią czasu jest, iż o jakimś kolejnym trupie niedługo ponownie usłyszymy.

W każdym razie ja czekam już niecierpliwie na następną książkę, bo język, humor i perypetie bohaterów nakreślane przez Małgorzatę Starostę tworzą klimat komediowych powieści kryminalnych jakie lubię i których od lat poszukiwałam. Jeśli jeszcze nie mieliście do czynienia z Pruskimi babami, a macie ochotę poczytać o trupach z przymrużeniem oka, różowa seria jest lekturą do nadrobienia.urszula_gala 2020-12-15 11:21:33