Ja bardzo rzadko sięgam po tego typu książki ze względu na to jak źle się po nich czuję.

,, W Dachau co chwilę mi powtarzali, żebym robiła wszystko, by nie trafić do pracy w tej fabryce, bo z niej już się nie wraca. Tylko przez komin można wyjść na wolność. Gendorf oznaczało śmierć".

Osoby, które wypowiadają się w książce nie bardzo chcą wspominać tamten czas. Są zdania, że wielu rzeczy już nie pamiętają, a całą resztę chcą po prostu zapomnieć. Jednak z tego, co czytamy dalej wychodzi na to, że tamten czas pamiętają nad wyraz dokładnie. Dzielą się z nami nie tylko swoimi myślami, ale i nutą nie wypełnionego cierpienia. Ich słowa choć proste, to zawierają więcej bólu i rozpaczy, niż matka płacząca nad skrzywdzonym dzieckiem. Co jakiś czas przerywałam swoje czytanie, bo łzy zasłaniały mi książkę.
Poznałam prawdę o zakładzie produkcyjnym w którym Niemcy produkowali broń chemiczną. Niemal wszystko od podszewki, od udanych eksperymentów, po te wybuchowe. Znajdziemy się w chwili, kiedy je zaczynali, jakby na potrzeby tej historii była zdana relacja z tu i teraz. Ta broń miała być najlepszą i najskuteczniejszą w walce z ludzkim życiem, którego Hitler chciał pozbawić ogromu ludzi.

Cała pozycja składa się z trzech etapów, które mają na celu nas zaniepokoić, zbulwersować i sprowadzić na ziemię. W pierwszej przeczytamy o trującej substancji i historii powstania całej fabryki. Wszystko od a do zet. W drugiej będą już opowieści samych więźniów, które zbrukają wasze serca. Przeczytacie o ich głodzie, morderczej pracy i kawałku chleba, który był dzielony na wielu. Zawczasu przygotujcie sobie chusteczki, bo nie ma nic gorszego niż bolesna prawda tych ludzi.
W części trzeciej poznacie liczbę procesów za okrutne zbrodnie i chwile, kiedy byli oni poszukiwani. Wtedy łatwiej było kogoś skazać niż go w ogóle odnaleźć. To chyba najtrudniejsza lektura z którą miałam doczynienia. Chciałam ją wziąć na raz, ale się nie dało. Zbyt mocno to przeżywałam. Targały mną okropne nerwy i strach, którego nie potrafiłam wyjaśnić. Wiem, że takie książki są potrzebne, by wiedzieć co się wtedy działo, a nie akceptować ten zły czas. Każdy z nas ma nadzieję, że on nigdy nie wróci, jednak dokonać tego możemy tylko poprzez fakt pamięci o nich. O osobach, które straciły bliskich, swoją godność, człowieczeństwo i w końcowej fazie własne życie. Przetrwali tylko ci, którzy są w stanie o tym opowiedzieć. I choć tak bardzo nie chcą o tym pamiętać, to jednak ilekroć zapadają w niespokojny sen, ta tragedia do nich powraca.przyrodaz 2021-10-06 18:44:39