Od zawsze uważałam się za umysł ścisły. Nic więc dziwnego, że w szkole właśnie ścisłe przedmioty lubiłam, a za tymi humanistycznymi nie przepadałam. Najgorzej było z historią. Te lekcje zawsze mi się niezmiernie dłużyły. Po latach, czasem mi głupio, że tak mało pamiętam z tych lekcji, lecz staram się uzupełniać swoją wiedzę. Znalazłam na to dobry sposób. Czytam książki, które sprawiają, że nie chce się od nich oderwać, a fakty historyczne same zostają w moje głowie. Do takich książek należy między innymi seria „Prawdziwe historie”. Uwielbiam po nią sięgać, więc to oczywiste, że przeczytałam najnowszą książkę należącą do niej, czyli „Dzieci Getta”.
Książkę „Dzieci Getta” stworzyła Magda Łucyan. Już miałam okazję poznać książkę napisaną przez tą panią. Tak jak poprzednią, tak i tą stworzyła na podstawie przeprowadzonych wywiadów. Oprócz opowieści prowadzonej przez autorkę znajdziemy tu także cytaty słów bohaterów. Mamy więc styczność z realnymi słowami ludzi, którzy przeżyli piekło w getcie. Wydaje mi się, że to jeszcze bardziej wpływa na emocje czytelnika. Stwarza to większy kontakt z tymi ludźmi i ich historią, co wywoływało we mnie jeszcze większe poruszenie.
„Dzieci Getta” to niesamowita książka, którą warto przeczytać. Pokazuje prawdziwe historie, prawdziwe życie w getcie, którego wielu z nas nie jest w stanie sobie wyobrazić. Lektura wywołała we mnie wiele emocji, a do tego czegoś nauczyła. Historie dzieci żyjących w getcie na pewno zostaną w mojej głowie na długo.
AnnieK 2021-07-02 16:12:12

,,Ta książka nie jest ani łatwa, ani przyjemna. Składa się z relacji z piekła na ziemi, bo granice każdego z gett były granicami życia i śmierci".

Chcę byście wiedzieli, że nie znajdziecie w niej tylko rozlewu krwi. Z początkiem historii zaczniemy poznawać owych bohaterów od dzieciństwa. Dowiemy się gdzie mieszkali, ile mieli rodzeństwa, kiedy się spotykali i co sprawiało im wtedy przyjemność. Zupełnie jakby los w pierwszym momencie chciał im wszystko wynagrodzić, ukazać świat czysty i pełen miłości.
Kiedy nasi bohaterowie o tym opowiadają, aż trudno uwierzyć, że wszystko miało miejsce. Opisują to swoimi słowami w których płynie dobroć i tęsknota. Ich pierwsze wspomnienia są miłe, dopiero potem następuje nagła ulewa, przemieniająca się w burzę z gradem i trąbę powietrzną, która niszczy nie tylko ich wspomnienia, ale i życie sześciu milionów ofiar...
Nie tylko dalsze opisy, ale i zdjęcia są przerażające. Zdobią średnio co trzecią stronę wywołując w nas okropne uczucia. Ból ukazany na zdjęciach jest niczym w porównaniu z opisami, które przedstawiają nam sami bohaterzy. Oni nie bawią się w ceregiele. Przedstawiają fakt po fakcie, od pierwszych ograniczeń, do brutalnego mordu. Przeczytacie o płaczu, lamencie małych dzieci i wrzasku rodziców, kiedy były im odbierane. O kamiennych komnatach i dymie, który pozbawiał ich oddechu podduszając coraz bardziej. Przeczytacie o tym czym byli karmieni, gdzie to się odbywało i jak często. Pamiętajcie, że nasi bohaterowie byli w różnym wieku, dlatego każdy z nich zapamiętał zupełnie inne szczegóły. Czy mają zatem dla nas jakieś przestrogi?

,, (...) młodym ludziom mogę powiedzieć, że najważniejsze są prawda i świadomość tego, co się wydarzyło. Tego, co się działo podczas drugiej wojny światowej, tego, ilu ludzi zostało zamordowanych z zimną krwią. By wiedzieli o fabrykach śmierci, o wysokich murach gett, o śmierci głodowej i polowaniu na ludzi. A także o tym, że cały świat zaakceptował ten potworny mord. Wnioski muszą jednak wyciągnąć sami".przyrodaz 2021-09-29 17:31:23