Pierwszej straty Książę doświadczył, gdy jeszcze nie było go na świecie. Następna przyszła kilka lat później, potem kolejna i kolejna. Jego najbliżsi odchodziłi jeden po drugim, co w sercu dziecka rodziło coraz większy bunt. Jak poradzić sobie ze stratą? Jak pozwolić odejść ludziom, których kochamy?


„Czasem tak w życiu jest, że niektórzy mają jakoś gorzej. Nawet jeśli nie chorują, to szklanki tłuką, autobusy im odjeżdżają, a kwiaty w doniczkach marnieją."


Na skraju wsi znajduje się mroczny las, w którym łatwo można zniknąć. Ludzie nie darzą go zaufaniem, a nawet obwiniają za stratę bliskich. Może rzeczywiście zamieszkuje go coś, czego szept słychać w szumie liści, a może stanowi on jedynie prostą drogę do wyjaśnienia młodszym czym jest śmierć. Niezależnie od prawdy — wśród starych drzew, które potrafią słoneczny dzień zamienić w noc, można poczuć, jakby czas się zatrzymał. Jakby to, co na co dzień niewidoczne, nareszcie zyskiwało formę.

Jaga Słowińska stworzyła baśń dla dorosłych, w której rzeczywistość miesza się z snem, sen z omamem, omam z codziennością. Granica między tym, co realne a wymyślone jest bardzo cienka i łatwo jest ją przekroczyć. Nic tutaj nie jest dosłowne i poszczególne elementy każdy może dowolnie odebrać, co sprawia, że choć książkę czytałam trzy razy, to wciąż nie jestem pewna, czy byłam świadkiem postępującej choroby psychicznej, wybujałej wyobraźni dziecka, obrazowemu przedstawieniu uczuć czy ukazaniu magii, która zdaje się kryć w cieniu świata. Ta dowolność stanowi drugi punkt na liście „Dlaczego «Czarnolas» zdobył moje serce", bo pierwszym zdecydowanie jest język. Autorka posługuje się stylem tak poetyckim, że przez jej powieść czytelnik płynie. Momentami miałam nawet wrażenie, że całość ma rytm niczym muzyka, jaką usłyszeć można jedynie w środku lasu. Tworzyło to niesamowity klimat, który zachwycił moje serce.

Od ilustratorki do pisarki. Jaga Słowińska od kreowania światów rysunkami przeszła do tworzenia ich zdaniami i wychodzi jej to równie fantastyczne. W jej powieści jest mrok i wiele bolesnych uczuć, ale ma sobie również lekkość. Lekkość, którą jest nadzieja i miłość, któreych nawet śmierć nie potrafi odebrać.

Z serca polecam. „Czarnolas" jest tym, czym baśń być powinna i tym, czym literatura piękna może zachwycić. Osiada na duszy i wprowadza czytelnika w stan, który przypominać może sen. Cudowne uczucie!


„Przeszłość należy do przeszłości, teraźniejszość do teraźniejszości, młodość do młodości, starość do starości, życie do życia, a śmierć do śmierci."
Czytajacamewa 2021-04-14 16:19:12

„Czarny las, czarnolas, tu się gubi sens, tam się mieszał czas”.
Mała i niepozorna książeczka, gubiąca się między innymi książkami. Ale to tylko jeżeli chodzi o rozmiary. Natomiast poraża i przebija wiele z innych pozycji swoją prostotą, innością i niezwykłością przekazu. Mała, ale z wielką treścią …
Czarnolas to piękna i wzruszająca baśń. Baśń dla dorosłych, aby zrozumieli, że w życiu nie wszystko jest proste, przyjemne i oczywiste. Nie wszystko można nazwać dosłownie i przekazać. Nie sposób wszystkiego poczuć, liczy się intuicja i przeczucie. Fabuła w tej baśniowej opowieści toczy się jak w realnym życiu, ale powoli i sennie, z dystansem do doczesności. Ujęty przez autorkę podział na pory roku doskonale odzwierciedla nasze życie. Począwszy od narodzi, dorastania, starości i … śmierci. Pory roku są doskonałym obrazem ukazującym ulotność życia i przemijanie.
Bohater opowieści, Książe, stracił bliskich, ojca, matkę i Wuja. Został sam, tęskni za nimi i marzy o spotkaniu z bliskimi. Ale nie zdaje sobie sprawy, że oni już nie wrócą. Chyba, że we śnie … Dotyka go bolesna śmierć ukochanych. Chłopiec, nie godzi się z tym, i wyrusza przed siebie, na spotkanie z nimi. Wędruje pośród ciemnego i szeleszczącego lasu, zmroku i szczekania psów. Czy w końcu pogodzi się ze stratą? Jak przyjmie to ostateczne informacje o stracie bliskich na zawsze?
„Czarnolas. Czarny las. Nie pospieszaj, przyjdzie czas – szeptały liście”.
Niesamowity styl i język, pełen domysłów i niedopowiedzeń. Czytelnicy mają ogromne pole do własnych interpretacji, autorka nic nie narzuca i do niczego nie zmusza. Każdy może sam dopisać do tej bardzo skromnej w słowa opowieści własne doznania i wyobrażenia. Ukazać plastycznie wizję świata, do którego zabiera nas autorka. Niezwykła forma poetycka, delikatnie głaszcze nasze zmysły i pozwala im się rozbudzić. Nastrój mglisty i mroczny, smutny i przeraźliwy. Bo czy powinno się pisać o śmierci na wesoło? Autorka nadała jej odpowiednią rangę i doniosłość, doceniła jej nieuchronność i nieprzewidywalność.
W Czarnolasie Jaga Słowińska ujmuje bardzo ważne i istotne tematy. Takie, które są zawsze blisko – na wyciągnięcie ręki, dotykają nas i często żyjemy nimi na co dzień. Śmierć, ból, strach i tęsknota. Marzenia i pragnienia, potrzeba kochania i bycia kochanym. Potrzeba posiadania i dążenia do szczęścia.
Mądra książeczka, do własnej interpretacji, do głębokich i intymnych przemyśleń. Każdy w niej znajdzie nie tylko coś dla siebie, ale każdy w niej znajdzie cząstkę samego siebie. Polecam, lekturą, z którą warto się zaprzyjaźnić na dłużej.
A do refleksji niech zachęci was cytat z tej mądrej baśniowej opowieści:
„Wielki niepokój ma w sobie spokój”.Ambros 2021-05-30 19:11:39