" - Gdzie to twoje wygadanie, kruszynko? - Dziadek szturchnął ją delikatnie. - Kiedyś nie dawałaś mi dojść do słowa, a teraz siedzisz cicho jak mysz pod miotłą.
Kochała jego porównania. Chociaż w tym przypadku było absolutnie trafne.
- Po prostu zastanawiałam się ostatnio, ile razy trzeba się zakochać...
- Żeby samemu być kochanym?
  Spojrzała na dziadka zmieszana, że naprawdę odgadł jej słowa, które zakotwiczyły się tak głęboko w umyśle, że wydawało się, że nie są do wydobycia."

" Każdy człowiek jest jak Księżyc....
Ma swoją drugą stronę, której nie pokazuje nikomu. "

"- Nauczyłem się kamuflować.
- Czasami każdy z nas zakłada maskę. W końcu ludzie są jak Księżyc, prawda?"

Dwoje przypadkowych ludzi...
Dwie spragnione bliskości dusze...
Przeszłość, która nie pozwala o sobie zapomnieć...
Rany, które ciągle krwawią...

Basia przyjeżdża w rodzinne strony na wyczekiwany urlop. Na wsi poznaje Konrada, który odziedziczył dom po ciotce.  Przypadkowe spotkanie staje się początkiem czegoś nowego, pojawia się iskierka, dzięki której Ci dwoje być może znajdą siłę by zmierzyć się z tym, co dawno ukryli głęboko w sobie...

W tej książce urzekło mnie absolutnie wszystko! Fabuła, która wzrusza i napawa nadzieją. Bohaterowie, którzy nosząc swój krzyż zamknęli się na miłość. Akcja, która toczy się nieśpiesznie, tworząc nieco sentymentalną aurę. Jak również to, że w tej historii skupiamy się na duszy, zranionej i pogrążonej w pernamentnym smutku, często skutecznie maskowanym. Możemy zobaczyć jak ważne są małe kroczki, zrozumienie bez oceniania i budowanie zaufania. Piękne jest to w jaki sposób autorka pokazuje życie, bez ubarwiania go, bez pokazywania tylko w superlatywach, ale takim jakie jest. Nie tylko radosne, przepełnione szczęściem, ale także smutne, pełne przeciwności i skaz, a czasami nawet brutalne. Opisana historia chwyta za serce i skłania do refleksji, osiada głęboko w nas tworząc leczniczy plaster. Jestem zakochana w jej cieple i delikatności, polecam ją każdemu!
mopsowe.czytanie 2021-09-27 19:49:48