Bardzo lubię twórczość Joe Hilla i chętnie do niej wracam.
Tym razem za sprawą nowego wydania sięgnęłam po „Upiory XX wieku”. Jest to zbiór opowiadań od których być może włos nie będzie się jeżyć na głowie, ale za to serce zacznie szybciej bić. Hill pisze niezwykle lekko, pomimo że wywleka ludzkie niedoskonałości i zło na światło dzienne. W opowiadaniach porusza różne historie. Pisze o dobrych, jak i złych ludziach. O ich maskach i tym jak próbują udawać kogoś kim zupełnie nie są. Porusza także tematykę miłości, aby za chwilę nawiązać do egoizmu oraz okrucieństwa. Stanowi to swoistą mieszankę wybuchowa, jednak u Hilla wszystko to ze sobą świetnie współgra.
Oczywiście znajdują się tutaj zarówno te lepsze, jak i gorsze opowiadania. Jednak co je łączy to na pewno niesamowity klimat. Czy znalazłam jakieś ulubione? Raczej nie. Każde z nich ma w sobie „to coś” i potrafi wzbudzić w czytelniku przeróżne emocje. Być może zabrakło mi tutaj tego strachu, którego tak bardzo oczekiwałam. Jednak nie uważam, aby czas spędzony z tą książką był zmarnowany.

Jeżeli lubicie klimaty grozy oraz horroru, ale może nie koniecznie chcecie się bać to zdecydowanie polecam Wam te opowiadania.
k.tomzynska 2021-10-07 10:54:31

Zgodzicie się, że Joe Hill pisze w taki sposób, że od jego tekstów nie można się oderwać? Bez względu na to jak bardzo byłyby absurdalne, jak to o przemianie chłopaka w gigantycznego owada („Usłyszysz śpiew szarańczy”), o przyjaźni z nadmuchiwanym człowiekiem („Pop art.”), czy pelerynie z dziecięcego kocyka umożliwiającej latanie („Peleryna”). Bo i też na czystym absurdzie się jednak nie kończy, każda z nich ma w sobie element niepokoju, krwawej brutalności, czy po prostu pierwiastek zła.

Nie sposób autorowi odmówić niesamowitej umiejętności snucia klimatycznych, podszytych najgłębszymi lękami i niepokojami człowieka historii, które trzymają na bezdechu aż do zakończenia, by potem jeszcze długo rezonować w naszej głowie. Wiodącym i moim zdaniem najlepszym z opowiadań jest „Najlepszy nowy horror”, traktujące o pisarzu opowiadań grozy, który jest równie przerażający jak one. To mroczne opowiadanie zamknięte niczym matrioszka w drugim, równie niepokojącym, mogłoby z powodzeniem zostać przekształcone w świetną powieść. Muszę również wspomnieć o zupełnie pokręconej i surrealistycznej „Masce mojego ojca”, szokującym nawiązaniu do wampirów i van Helsinga w „Synach Abrahama”, czy intrygującym w swojej oryginalności „Ostatnim tchnieniu”.

Jak w każdej antologii tak i tutaj znajdziecie opowiadania wyjątkowe i te budzące niedosyt, które ocenicie słabiej, jednak trzeba przyznać, że w tych debiutanckich tekstach autora dostrzega się niesamowity potencjał, pomysłowość i lekkość języka, z którymi stykamy się w późniejszych jego powieściach.

Kto bardziej wnikliwie i bezkompromisowo niż Joe Hill potrafi zedrzeć upiorne maski skrywające ludzkie lęki, pierwotne pragnienia i bezgraniczne wynaturzenie?

A grafiki Dark Crayona pozostają na równie mistrzowskim poziomie.czytanie.na.platanie 2021-11-04 11:44:08