To bardzo niepokojąca książka. Od samego początku została we mnie strach i tą niepewność, że z cudownych planów wyjdą im nie tylko nici, ale i prawdziwa katastrofa.
Zanim jednak przejdę do treści chciałam wam powiedzieć, że książka ma bardzo dobrze wykreowanych bohaterów. Każdy z nich inny, mają odmienne podejście do życia, są bardzo tajemniczy i nigdy nie zdradzają wszystkich emocji do końca. Prześliczne porównania, które choć grozą pisane przywoływały na myśl coś dobrego i ciepłego. Barwny styl i sytuacje, które zawsze sugerowały, że to nie koniec. Najgorsze dopiero nadejdzie:-) Książka ma nieco mniejszy druczek, który jest nie istotny w obliczu bardzo wciągającej historii. Na dodatek nie potrafiłam jej przewidzieć. Nawet nie chciałam o niej myśleć, byleby tylko nie rozpraszać się w czytaniu.
Jest to powieść psychologiczna, dlatego od samego początku sieje spory niepokój. Im dalej czytamy, tym ten niepokój się wzmaga. Wstrząśnie wami bardziej niż trzęsienie ziemi. Po jej skończeniu już nic Nie będzie takie same.
Nie polecam czytać wieczorami, bo bałam się usnąć.
A teraz coś o treści.
Wyobraźcie sobie naprawdę szczęśliwe małżeństwo, gdzie po opisach aż robi wam się miło. Mają ukochaną córeczkę, która jest urocza do pewnego momentu. Od jakiegoś czasu matka bacznie ją obserwuje, gdyż nie tylko czuje, ale i widzi, że dzieje się z nią coś złego. Bywa, że przystaje w jednym miejscu i patrzy. Następnie z wolna przekrzywia swoją głowę na bok. Czasem potyka się o różne rzeczy i robi się zmieszana.
To było mega mroczne i straszne. Od tej pory miałam ogromną gulę w gardle...
Rodzice po diagnozie starają się pokazać jej cudowne miejsca na świecie, jednak nieszczęścia nie powiedziały jeszcze ostatniego zdania. Im bliżej końca, tym bardziej cierpimy wraz z bohaterami.
Ta książka bardzo wami wstrząśnie. Będziecie płakać i bać się jednocześnie. Wzruszenie zmiesza się z rozpaczą i tęsknotą za tym, co już nigdy nie wróci.
Po jej skończeniu stwierdziłam, że bardzo kocham moje dzieci i, że zrobiłabym dla nich wszystko...przyrodaz 2021-10-19 17:52:27

Dzisiaj chcę wam napisać kilka słów o książce "Kochana córeczka" Alison Ragsdale.

Ava oraz Rick spełniają swoje marzenia. Przeprowadzają się ze swoją córką, Carly do domu po babci Avy. Jest to dom z duszą położony niedaleko oceanu. Gdy wydaje się, że już nic im do szczęścia nie potrzeba, Carly zaczyna mieć problemy z widzeniem. Zaniepokojona Ava udaje się z nią do specjalisty gdzie dowiaduje się, że jej ukochana córeczka ma rzadką chorobę genetyczną i jej wzrok będzie się pogarszał. Gdy rodzina zdaje się już nauczyła żyć z tym faktem wydarza się kolejna tragedia i Ava zostaje z tym wszystkim sama. Jak sobie poradzi? Czy jej rodzina wyjdzie z tego zwycięsko?

Przede wszystkim myślałam, że ta książka to thriller 😅 Znów wychodzi moje nie czytanie opisów. Nic bardziej mylnego. Jest to bardzo melodramatyczna obyczajówka. Tragedie jakie spotykają główną bohaterkę są naprawdę traumatyczne. I owszem, choroba Carly oraz to co stało się z Rickiem chwytało za serce. Chyba każdemu by zrobiło się żal Avy. Jednak mam wrażenie, że autorka przegięła trochę z tym dramatyzmem. Miałam czasami ochotę przewracać oczami na to co działo się w książce. Jestem świadoma, że ta sytuacja dla bohaterów nie była łatwa, ale cały czas hamowałam się, żeby nie wzdychać z irytacji. Klimat tej książki nie podziałał na mnie tak jak powinien. Zamiast smutku i współczucia wywoływał u mnie znudzenie. Nie była to zła książka, ale zdecydowanie brakowało jej równowagi w ilości melodramatycznych sytuacji oraz emocji z nimi związanych. Myślę, że nie zapamiętam tej książki na dłużej.pola_reads 2021-10-27 20:19:08