Dzisiaj przedstawiam Wam „Psa 2”, czyli przygód policjanta z prewencji Jakuba Gończyka.
Autor ma bardzo prosty, ale i bezpośredni styl pisania. W książce nie brakuje wulgaryzmów i dość specyficznego, a nawet i może cynicznego podejścia do ludzi. Teoretycznie stara się nikogo nie oceniać, historie są mocne i pokazują jasną oraz ciemną stronę służby. Czy ta książka jest inna niż pierwsza część? W moim odczuciu nic się nie zmieniło. Jedynie historie są troszeczkę inne, bo doszły te z pandemicznych czasów. Czy były one dla mnie ekscytujące, ciekawe? Raczej nie, a i w sumie niektóre były dla mnie żenujące i smutne… Niestety… Chociaż zdarzały się i te śmieszne.

Czego tak naprawdę brakuje mi w tej książce to puenty.

Jeżeli mieliście okazję czytać „Psa” i podobała Wam się ta książka to zapewne z tą będzie identycznie. Jeżeli jesteście ciekawi przygód policjantów z prewencji i chcecie poznać tą pracę „od podszewki” to ta książka zdecydowanie Wam ją przybliży. Jednak mnie ta książka niczym nie zaskoczyła, dlatego oceniam ją jako średniaczka.
k.tomzynska 2021-10-23 14:44:36

Czy książka mi się spodobała? Tak. Przede wszystkim dlatego, że napisana jest normalnym stylem nico potocznym, którym autor chciał nam oddać te wszystkie emocje, które w sobie gromadził. Bez czarów, czy ozdobników, które byłyby śmieszne w porównaniu z tym, co pisał. Znajdziecie tutaj szczerość do bólu. Jego myśli na różne tematy, między innymi jak postrzega ludzi, którzy do niego przychodzą, co już o nich wie, co o nich mówią i co o tym wszystkim sądzi. Zaznaczam, że nie zawsze zgadza się z tym, co on sam dostaje do wiadomości. Bywa, że ludzie zostają oceniani przez pryzmat tego jak wyglądają, czy poprzez roznoszone plotki. On sam otwiera się na nich na nowo, chcąc samemu ocenić co może myć prawdą, a co nie. Bardzo często podkreśla, że w plotkach nie znajduje ziarna prawdy. Często jest swoją pracą zmęczony, czy też znużony. Dobijają go prace papiórkowe, których bywa więcej, niż samego problemu sprawy. Do tego ciężko mu wykonywać polecenia przełożonych, którzy nie zawsze znają się na rzeczach, których sprawy dotyczą. Wydają rozkazy nawet nie zastanawiając się, czy jest możliwość ich wykonania. Do tego sami ludzie nie szanują ich wysiłku. Bywają upierdliwi, awanturują się o byle co nie rozumiejąc, że policjant to też człowiek. Bywa, że ma takie same problemy jak oni. Każde ich rozwiązanie wymaga od niego wielkich pokładów cierpliwości i opanowania. Czasem ciężko jest wytłumaczyć pijanemu człowiekowi, że robi coś źle. On sam nie może pokazać prawdziwych emocji, bo to by oznaczało, że nie nadaje się do swojej pracy. Zawsze musi być zwarty i gotowy o każdej porze dnia i nocy. Nie może sobie pozwolić na swobodę, bo jednak mundur policjanta do czegoś go zobowiązuje.
Co mogę dodać od siebie, to tyle, że przeczytanie tej książki uświadomiło mi, że nie jest to praca lekka. Jednak fakt, iż szybciej schodzą na emeryturę jest uargumentowany mocnymi do tego podstawami. Wielu policjantów nie wytrzymuje tego piętna psychicznego.
Polecam, bo czyta się naprawdę lekko. Wreszcie czułam, że policjant, to też człowiek:-)przyrodaz 2021-11-10 18:37:39