Z twórczością Wojciecha Wójcika miałam okazję zapoznać się za sprawą „Kursu na śmierć”. Już wtedy wiedziałam, że chętnie sięgnę po każdą kolejną książkę, więc nie mogłam przejść obojętnie obok „Krwawych łez”.
Jest to kontynuacja losów bohaterów z „Kursu na śmierć”. Jednak bez problemu możecie czytać te książki poza kolejnością, ponieważ autor w najważniejszych momentach przypomina nam wydarzenia z pierwszego tomu.
Jak przystało na autora fabuła jest wielowątkowa. Intrygi i zagadki kryminalne są ciekawe choć początkowo może nam się wydawać, że nic tutaj do siebie nie pasuje. Jednak wszystko jest bardzo ważne i koniec końcem składa się w spójną całość.
Akcja poprowadzona została dwutorowo - w małej podlaskiej wiosce oraz na Ukrainie i Podkarpaciu. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie, głównie z perspektywy Łukasza i Agnieszki. Jest ona bardzo szczegółowa co niektórych czytelników może przytłoczyć, jednak niesie za sobą wiele ważnych szczegółów.
Bohaterowie podobnie jak w przypadku „Kursu na śmierć” są bardzo wyraziści i ludzcy. Dialogi pomiędzy nimi są długie jednak odpowiadają prawdziwym rozmową.
Na szczególną pochwałę zasługuje przedstawienie realiów małych społeczności i wiosek, w których panują różne wierzenia, przesądy i religie. Wiele możemy się dowiedzieć o ikonach co okazało się być dla mnie tematem naprawdę fascynującym.

„Krwawe łzy” to bardzo ciekawy i wielowątkowy kryminał. Kreacja bohaterów jest świetna, jednak to miejsca akcji są tutaj najlepsze. Od lektury ciężko się oderwać i autor ukazał nią swego rodzaju świeżość. Zdecydowanie polecam!
k.tomzynska 2021-12-16 13:42:50

,,Leżące w nich od setek lat ciała mnichów były zmumifikowane. Niektóre twarze nie nadawały się do oglądania. Nakryto je chustami, pozostawiając na widoku jedynie poczerniałe dłonie, które w ulotnym blasku płomyków zdawały się poruszać. Staruszek pozdrawiał mnichów niczym starych znajomych. Wiedział, że wkrótce do nich dołączy".

Oj musiałam zacząć od tego cytatu, bo najlepiej oddaje klimat całej książki. Być może główny bohater nie jest najprzyjemniejszy, jednak jest to czymś spowodowane. Jak zapewne już się domyślacie jest to kryminał, jednak dla mnie bardziej by pasowało określenie kryminał odkrywkowy. Zrozumie to każdy, kto tylko sięgnie po książki pana Wójcika. Oczywiście oprócz bardzo zagadkowej atmosfery powieści cechuje ją również długość. Autor nie potrafi napisać krótkiej historii, a to, że jest długa, wcale nie oznacza, że nic się tam nie dzieje. Niepewność jest utrzymana do samego końca i nie posiada wzlotów ani upadków. Ma raczej jeden równy rytm, który ma na celu wciąż nas interesować.
Bohater lubi nas zaskakiwać. Spodobała mi się legenda o szalonym gospodarzu z Kińczyka. Podobno niektórzy wciąż go widzą i słyszą. Tym bardziej jego krzyk, który wywołuje dreszcze...
Wybaczcie, ale zapomniałam wam wspomnieć, że ta książka jest kontynuacją losów bohaterów z poprzedniej części ,,Kurs na śmierć". Kto nie czytał pierwszej nie musi się niepokoić, gdyż co jakiś czas jest przypomnienie niektórych zdarzeń z tomu pierwszego. Taki przedsmak, by zaopatrzyć się również w poprzednią pozycję. Śledztwa są dwa w różnych miejscowościach.
Ogólnie cała historia w tej części jest jedna, jednak jakby podzielona na kilka mniejszych, równie zagadkowych, które łączą się z głównym wątkiem książki. Zawiera w sobie dość długie dialogi, co sprawia, że książkę czyta się naprawdę szybko. Nie wiem jak inni ją widzą, ale ja odniosłam wrażenie, że ona ma zamiar przekonać czytelnika co do prawdziwości zdarzeń. Czy nie jesteście ciekawi dlaczego tak jest?przyrodaz 2022-03-25 10:11:40