„Zaklinacz koni” Nicholasa Evansa to książka pełna emocji. Historia opowiada o miłości, pasji, rodzinie, traumie i poczuciu straty. Autor pisze o tym wszystkim niezwykle emocjonalnie i dojrzale. Do tego przepiękne opisy przyrody i rancza w Montanie sprawiają, że na moment przenosimy się w niesamowite rejony, gdzie życie toczy się zupełnie inaczej niż u nas. Tam liczy się życie w zgodzie z naturą i samymi sobą, a zwierzęta towarzyszą człowiekowi na każdym etapie życia.
Tak naprawdę mamy tutaj do czynienia z wieloma wątkami.Czytając książkę niejednokrotnie się wzruszyłam, a w mojej głowię kłębiło się wiele myśli. Losy Grace, jak i sama bohaterka stały się mi bardzo bliskie. Całą sobą przeżywałam wydarzenia, które jej dotykały. Czytał o losach młodej dziewczyny na pograniczy życiu oraz śmierci, która traci w sobie iskierkę życia. Jej matka także była rozdarta i za wszelką cenę chciała uratować swoją córkę i jej najlepszego przyjaciela Pielgrzyma. Portery psychologiczne bohaterów są bardzo rozbudowane, a ich życie zmienia się wraz z rozwojem fabuły. Z losów bohaterów możemy czerpać bardzo wiele wartości i życiowych lekcji, a to wszystko za sprawą decyzji jakie przychodzi im podejmować.

„Zaklinacz koni” to wciągająca, poruszająca i przepiękna powieść obyczajowa z wątkiem romansu. Zajęła ona szczególne miejsce w moim sercu i jestem pewna, że nie raz jeszcze do niej wrócę. Jestem pewna, że gdy zaczniecie ją czytać nie będziecie w stanie się od niej oderwać i pozostać obojętnymi na losy Grace, Anne oraz Pielgrzyma. Polecam!
k.tomzynska 2021-12-22 12:52:48

,,Kiedy oszalały koń stanął dęba, dziewczyna spadła z siodła i potoczyła się po drodze. Przednie kopyta zaczęły opadać, ale ciężarówka niemal już go dosięgnęła. Wayne zobaczył, jak zwierzę znowu poderwało łeb i odbiło się z tylnych nóg. Pielgrzym nie dotknął nawet atrapy chłodnicy, zupełnie jakby pokonywał przeszkodę, ale przednie podkowy uderzyły w maskę i sunąc po niej w snopie iskier, ugodziły w przednią szybę, tak że Wayne przestał cokolwiek widzieć poprzez sieć malutkich fragmentów szkła. Gdzie dziewczyna? Musiała leżeć na drodze tuż przed nim... A może pod nim".

Słyszałam, że był film na podstawie książki, tyle tylko, że ja go nie oglądałam i nawet o nim nie słyszałam. Bardzo jednak lubię, kiedy w książkach występuje więź człowieka ze zwierzęciem. Tutaj ona zdecydowanie jest bardzo widoczna. Nic zatem dziwnego, że po wypadku oboje doznali traumy. Bardzo długo dochodzą do siebie i nic już nie jest takie, jak było wcześniej. Matka głównej bohaterki nie zezwala na uśpienie konia. Jeździ po całym świecie w poszukiwaniu kogoś, kto mógłby go przywrócić do zdrowia. Wciąż wierzy, że ktoś taki się znajdzie i razem z córką odzyskają zdrowie. Po długim czasie osobnik pojawia się na ich horyzoncie. Jest to mężczyzna, który podejmuje się tego zadania. Sposoby jego leczenia w niczym nie przypominają innych lekarzy. Wręcz bije od nich magia, która sprawia, że sami zaczynamy w nią wierzyć. Przyłapałam się na tym, że kibicowałam bohaterom, choć to przecież tylko książka, gdzie zakończenie było do przewidzenia. Całkowicie porwało mnie uczucie z jakim odnoszą się do siebie bohaterzy. Potrafią się poświęcić i walczyć do utraty tchu. Nie ma dla nich rzeczy niemożliwych, są tylko takie, do których spełnienia potrzeba nieco więcej czasu. Jak dla mnie kwalifikuje się pod bardzo wzruszającą i przeszywającą nasze serca. Napisana lekkim stylem, choć niektórzy wypowiadają się tutaj z pewną wyniosłością. Czuć tutaj przenośnię do innej epoki, która swoją tajemniczością bardzo nas do książki zbliża.przyrodaz 2022-03-22 12:39:26