„W poszukiwaniu konwalii” to już czwarty tom Sagi rodziny z Ogrodowej, a rodzina Żmudzkich znów staje w obliczu ciężkich wydarzeń. Jakich będzie ich finał? Przekonajcie się sami!

Pomysł na fabułę tej części spodobał mi się już od pierwszych stron. Tak naprawdę dzieje się tutaj wiele. Z jednej strony poznajemy wojenne losy Rozalii zwanej wiedźmą z Ogrodowej, a z drugiej przyglądamy się losom jej potomnych. Książka ta odkrywa przed nami wiele ludzkich demonów i ciężkich przeżyć. Widzimy jak dzieciństwo potrafi odcisnąć piętno na życiu dorosłej osoby. Jak trudne są chwile zmierzenia się ze swoją przeszłością, gdy już nie do końca jest się świadomym co było prawdą, a co fikcją i naszą wyobraźnią. Poznajemy tutaj oblicza kobiet, które nigdy nie powinny zostać matkami. Jedna jawnie znęcała się psychicznie i fizycznie nad małą dziewczynka, a druga wracając po latach i chce naprawić relacje z dziećmi tak naprawdę nie widząc, że je krzywdzi. Stajemy się także świadkami rozwikłania zagadki śmierci małej Izy. Chociaż muszę przyznać, że nie wszystkie elementy mi tutaj pasują i zastanawiam się, czy aby napewno wszystko wydarzyło się tak jak autorka przedstawiła nam to w tej części.
Jednak prócz prócz tych dramatycznych wątków przyglądamy się rozkwitowi miłości. Pięknej, niewinnej i młodzieńczej miłości Kingi, ale i tej bardziej dojrzałej jej ojca. Rajmund wreszcie postanowi zadbać o siebie i zawalczyć o swoje szczęście u boku Ewy. Jednak czy będzie im dane się nią cieszyć? Klaudia także znajduje swoje szczęście u boku przystojnego policjanta i zaskakuje całą rodzinę pewnym wydarzeniem. Także zło przenika się tutaj ze szczęściem tworząc ze sobą jedną spójną i cudowną całość.

„W poszukiwani konwalii” to książka, która jest dla mnie taką wisienką na torcie całej sagi. Jednak wiem, że przed nami jeszcze jedna część i czuję, że autorka może nią namieszać. Czy moje przeczucia się spełnią? To się okaże. Chociaż muszę przyznać, że chciałabym aby tak się stało, bo wtedy saga ta jeszcze bardziej zyska w moich oczach. Nie pozostaje mi nic innego jak tylko polecić Wam ten tom, ale i cała sagę jeżeli do tej pory nie mieliście okazji się z nią zapoznać. Koniecznie dajcie znać czy macie ją w planach ❤
k.tomzynska 2022-03-21 11:22:01

Niewielu ludziom udaje się napisać sagę w ten sposób, by każda kolejna książka coraz bardziej zachęcała do przeczytania. Tutaj autorce naprawdę się to udało. Ma niebywały styl takiej prawdziwości zdarzeń, emocji ukazanych szczerze niczym płacz dziecka z powodu zabranego smoczka. Wkraczając w świat rodziny z ulicy Ogrodowej jest jakby odwiedzinami naszej ukochanej cioci, która zawsze ma dla nas serce na dłoni i kolejne niepowtarzalne nowości z ich życia. Tutaj bohaterzy nie krępują się, by mówić o rzeczach trudnych, wręcz dla nich bolesnych. Żyją tym, co przynosi im los i starają się nie dać zwariować, choć znajdzie się tut taka osoba, której to stwierdzenie się nie będzie dotyczyło.
Wkraczając w ich świat musimy się liczyć z tym, że każdy ma tutaj swój temperament, inny obraz świata i inne podejście do tych samych wydarzeń. Jedni żyją przeszłością, inni chcą utrzymać się w teraźniejszości, a jeszcze inni wybiegają daleko w przyszłość w poszukiwaniu nieuchwytnego uczucia bezpieczeństwa i szczęścia. Znajdzie się tutaj też osoba nieuchwytna, która za pomocą snów będzie starała się zwrócić na siebie uwagę. Ewidentnie potrzebuje czegoś od Ewy i tylko od osoby śniącej zależy, czy postać z koszmarów zazna spokoju.
Spodobał mi się tutaj motyw listów ozdobionych konwaliami. Tajemnice jakie ze sobą przynoszą były czymś, co mi najbardziej zapadło w pamięci. Bądź też kradzione chwile, które dwóm osobom przynosiły prawdziwe szczęście. Ciepło, które pomiędzy nimi było niemal od razu przenosiło się na nas. Cieszyłam się ich szczęściem, choć miłe było również to, że potrafiło się ono przelać na moje własne życie. Jakby chcieli się ze mną nim podzielić. Oczywiście koniec książki pozostawił po sobie pewien niedosyt, gdyż niedługo wyjdzie kolejna część ,,Wianek ze stokrotek". Oczekiwanie na nią jest jak pragnienie, by latem wyszło słońce, a wiatr schował się gdzieś w oddali czekając dopiero na chwilę, kiedy moje ciało przyjemnie się zarumieni, by móc mnie sobą ochłodzić. Przepiękny utwór literacki, który zasługuje na wyróżnienie:-)przyrodaz 2022-03-28 10:18:57