„Telefon o północy”, Tess Gerritsen Tess Gerritsen to niewątpliwie nazwisko szumne wśród miłośników powieści sensacyjno-kryminalnych, i nie ma się co dziwić skoro autorka łączy w swojej twórczości pasję z doświadczeniem. Sama zaczynała jako lekarka i zwiedziła niemały kawałek świata, a w roku 1987 wydała swój debiutancki utwór – właśnie „Telefon o północy”. I chociaż dopiero po wydaniu „Dawcy” jej kariera nabrała rozpędu, to w dziełach Gerritsen wyraźnie widać pewien schemat oraz sentyment. Wielu krytyków, recenzentów oraz literaturoznawców jest przychylnych do stwierdzenia, że najważniejszy jest początek. A jaki był u Gerristen? Fabuła powieści skupia się na losie Sarah, protagonistki, która na pierwszy rzut oka wydaje się spokojną, ustatkowaną kobietą. Właściwa akcja rozpoczyna się po północy, główna bohaterka odbiera telefon, mając nadzieję, że usłyszy upragniony głos męża, Geoffrey’a. Jednak okazuje się, że to wcale nie dzwoni on, lecz pracownik Departamentu Stanu, ale najważniejsza jest wiadomość jaką przekazuje Sarah. Wiadomość, która rujnuje jej całe dotychczasowe życie. Okazuje się, że Geoffrey zginął w pożarze, a jego ciało nie zostało odnalezione. Kobieta nie może pogodzić się ze stratą i próbuje udowodnić, że mąż żyje. Rusza na poszukiwanie go po europejskich miastach. Jej prywatne śledztwo wplata ją w pajęczynę międzynarodowych intryg, w którą uwikłane są persony z najwyższych szczebli. A to, co odkrywa skazuje ją na śmiertelne niebezpieczeństwo. Zostaje prawie sama, mając pomoc jedynie w Nicku, człowieku od którego cały koszmar się zaczął. Pierwsze skrzypce powieści gra Sarah, kochająca żona, która za wszelką cenę chce dowiedzieć się prawdy oraz udowodnić coś, co z góry wydaje się przesądzoną sprawą. Gerritsen największą zaletą w kwestii postaci uczyniła cechy charakteru protagonistki – determinacja, pewność i dążenie do celów, acz rozumowanie głównej bohaterki jest za bardzo infantylne jak na dojrzałą kobietę. Choć dzięki temu czytelnik ma okazję zobaczyć ciekawy punkt widzenia. Drugą istotną postacią, wyłączywszy samego poszukiwanego, jest niewątpliwie Nick. Bohater całkiem niejednoznaczny – biorąc pod uwagę jego pierwsze wystąpienie na łamach powieści. Poza tym, mimo że powieść nie należy do szczególnie obszernych, utwór obfituje w różnego rodzaju postaci tła – kontrastujące z dwoma kluczowymi bohaterami (zwłaszcza z Sarah), co z jednej strony może stanowić wadę, a z drugiej zaletę. To debiut. Widać niedopracowania i niewyrobiony warsztat, miejscami fabuła błądzi lub staje się monotematyczna, ale lekkość pióra czy niezobowiązująca historia pozwala czytelnikowi cieszyć się tytułem i wręcz przeczytać go jednym tchem, jak zdarzyło się mi osobiście. Prawda, że widoczny jest problem z przewidywalnością, mało odkrywczym suspensem i ubogością błyskotliwych rozwiązań, acz te, które występują nieco rekompensują ubytki debiutanckiego dzieła. Najważniejsze jest to, że autorka stworzyła to, co miała w założeniu stworzyć – prostą, zrozumiałą, a przy tym emocjonującą historię, która nie będzie trudna w odbiorze, zaś wyłącznie nie będzie dało się od niej oderwać. I to się Gerritsen udało. Jeżeli chodzi o styl nie było najgorzej, a jak na debiut to można przyznać, że było nawet całkiem nieźle. I mimo iż sama książka nieraz spotkała się z głosem krytyki, to warta jest przeczytania. Reasumując. W powieści „Telefon o północy” widać kiełkujący potencjał, który widać dziś wyraźnie. Wystarczy spojrzeć na listy bestsellerów „New York Times”. Debiut wcale udany, zważywszy na to, że w pewnych aspektach książka może być ambiwalentna. Kryminalny romans, absurdalna pogoń przez Stary Kontynent w poszukiwaniu tego, co według większości już dawno stracone i stosowana przez autorkę metoda prób i błędów – wydają się sztampowe, ale takie na szczęście nie są. Do szczerego arcydzieła wiele utworowi brakuje, ale to zaledwie pierwszy krok Gerritsen w drodze na szczyt. I z pewnością pozycja, obok której żaden miłośnik kryminału ani romansu nie powinien przejść obojętnie. asertyslem 2015-09-24 23:55:29