Pozornie nie ma nic gorszego do zaginięcia ukochanego męża. Tyle, że kiedy dowiadujecie się o jego śmierci, jest jeszcze gorzej. To właśnie przytrafiło się Aleksandrze. Pani psycholog i matce dwójki dzieci. Wiadomo, że wtedy zaczyna się myśleć poza pewnymi kategoriami. Tyle, że Aleksandra wkrótce sama pada ofiarą porwania. Kobiecie udaje się ujść z życiem. Jednak wbrew zdrowemu rozsądkowi, kobieta zaczyna na własną rękę prowadzić śledztwo, które wyciąga do wierzchu bolesną i bardzo niewygodną prawdę. Wszystko to zaczyna urastać do niebezpiecznych rozmiarów i nic nie wskazuje na dobre zakończenie…W dużym skrócie właśnie to czeka na was pod tytułem Gra pozorów. Książka reklamowana jest hasłem „Rasowy kryminał, napisany z matematyczną precyzją” – i już tutaj zaczęłam się bać, że jestem za głupia. Wszystko co ma w sobie matematykę po prostu mnie przeraża. Jednak autorka bardzo zgrabnie nakreśliła całą fabułę, prowadzenie akcji też jest stopniowe, dzięki czemu czytelnik nie poczuje się przytłoczony. Do postaci się nie przywiązałam, ale akurat ten fakt wynagrodziła mi cała sprawa i to jak ją przedstawiła autorka. Trzymająca w napięciu akcja, zaskakujące zakończenie i to co lubię najbardziej w takich pozycjach – tajemnica. Styl samej autorki jest bardzo przystępny i przyjemnie płynęło się przez tak niedługą książkę – tutaj pojawia się jej jedyny minus. Długość. Jak dla mnie książka mogła mieć nawet 700 stron i byłoby wręcz idealnie. Jednak wiadomo…ja uwielbiam opasłe tomiszcza.Koniec końców książkę gorąco polecam. Książka jest godna polecenia, nawet jeśli przerazi was ta matematyczna doskonałość – nie ma się czego bać. No…może poza tym jak się sprawy potoczą. To akurat dobry strach. Budujący. Francis Urquhart byłby dumny.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-06-13 13:46:47