Z jednej strony jest nostalgia, bo za dzieciaka grało się w Diablo z braćmi. Z drugiej jest obowiązek szczerej opinii dla innych. Na szczęście Knaak obronił się sam. Od pierwszej części pisał niesamowicie zajmująco, a kiedy już docierało się do końca ( stanowczo za szybko ) chciało się sięgać po dalsze części. Pierwsza część była typowym wprowadzeniem na miarę mrocznej fantastyki. Sama postać Uldyzjana to postać, która rozwija się przez całą trylogię i śledząc przebieg wydarzeń w książkach, czytelnik jest też świadkiem kształtowania się jego charakteru. Z prostego, wiejskiego mężczyzny, który chce wieść spokojne życie, przyszło mu stać się wojownikiem noszącym w sobie potężną, niezwykle mroczną moc. W miarę rozwoju akcji i dojrzewania bohatera, cała historia staje się coraz trudniejsza do zrozumienia. Uldyzjan staje się poniekąd pionkiem w rękach istot silniejszych i bardziej przebiegłych od siebie. W tym samej Lilith. Królestwo Niebios jak i Płonące Piekła to krainy skrajnie różne, ale łączy je to samo. Żądza władzy i przejęcia dla siebie świata ludzi. Przez samą trylogie przewija się masa postaci, których imiona dla mniej wprawnego czytelnika mogą stanowić niemały problem. Jednak dla kogoś kto, podobnie jak ja, za smarkacza grał w diablo, książki będą świetnym powrotem do czasów kiedy zaraz po szkole siadało się do gry.Całość wciąga, buduje napięcie, szarpie nerwy. Przeżywa się to dokładnie tak samo jak podczas gry. Dopełnieniem całości trylogii jest świetny styl autora, który dodatkowo przyciąga do lektury – przynajmniej tak było w moim przypadku.Książki polecam nie tylko graczom, ale i fanom fantastyki z elementami anielskości, demonologii i wszelkiego rodzaju intryg między światowych.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-06-13 12:04:00