Wyobraźcie sobie - pewnego dnia budzicie się ze świadomością, że nie wiecie kim jesteście. Jesteście w nieznanym dla siebie łóżku, pokoju, między nieznanymi ludźmi, którzy was otaczają i patrzą prosto w oczy.Dopiero, kiedy ktoś wokół ciebie zdaje pytanie: „Jak się nazywasz” zdajesz sobie sprawę, że nie pamiętasz. Wpadając w panikę i błądząc po ciemnym umyśle próbujecie sobie cokolwiek przypomnieć, lecz te wysiłki niestety nic nie znaczą i zapadacie w głuchą niemoc.Wojtek budzi się pewnego dnia i nie pamięta kim jest.Leży w szpitalu całkiem sam, bez nikogo bliskiego.Nagle ku jego uldze pewien mężczyzna wchodzi do pomieszczenia i przedstawia się jako jego przyjaciel – współlokator. Chłopak opowiada mu o nieszczęśliwym wypadku, amnezji i o przeszłości. Niestety nic nie skutkuje.Kiedy Wojtek zapada w sen na jawie, objawia mu się mała dziewczynka.Dziecko między swoimi małymi rączkami trzyma szklane zawiniątko.Okazuje się, że jest to mała klepsydra z przesypującym się w środku piaskiem.Mija sporo czasu zanim odezwie się do Wojtka słowami: „Spiesz się ona umrze”.Po czym szybko znika pozostawiając po sobie małą, szklaną klepsydrę odmierzającą czas.Po obudzeniu wszystko staje się coraz bardziej absurdalne.Amnezja, wypadek i duch dziewczynki, a może to wszystko zwykły koszmar, który śni Wojtek? Po pewnym oswojeniu się z zaistniałą sytuacją mężczyzna bardziej poznaje siebie, swoje zwyczaje i zachowania. Niestety w jego umyśle dalej krążą słowa wypowiedziane przez dziecko i symbol klepsydry.Kim jest „ona” i dlaczego ma umrzeć, co to wszystko ma znaczyć?Książka, która trochę mnie rozczarowała. Wybierając ją myślałam, że będzie napisana w tonacji poprzednich książek autorki np. „Kiedy wolność mówi szeptem”, albo „Ósmy kolor tęczy”. Jednak ta książka stała się dla mnie totalnym zaskoczeniem. Zupełnie oderwana od rzeczywistości i stylu autorki. Jednak historia w niej zawarta w pewnym stopniu mnie wzruszyła, pomimo poruszania w niej problemu amnezji.Jest coś w niej co wciąga czytelnika coraz bardziej i funduje mu skoki emocjonalne.Dla mnie był to czasami śmiech, a czasami płacz.Patrzcie w gwiazdy, co wam mówią?Polecamy, zespół dobrerecenzje.pldobrerecenzje.pl 2016-11-22 19:07:53