W styczniu miałam przyjemność przeczytać pierwszą część dylogii Toski Lee Piętno Krwawej Hrabiny. Książka Potomkowie okazała się na tyle dobra, że nabrałam ochoty na kontynuację. Na szczęście na drugą odsłonę nie przyszło długo czekać, więc nie mogło być inaczej i Pierworodna musiała trafić w moje ręce.Szczerze powiem, że najbardziej się obawiam kolejnych części. W tym przypadku moje obawy nie miały podstaw, bo książka okazała się dobra, a może nawet lepsza od swojej poprzedniczki. Pierworodna zaczyna się w miejscu, gdzie skończyli się Potomkowie. Historia się zazębia, ale mimo tego Tosca Lee postanowiła zrobić małe wprowadzenie, które przypomina niezbyt uważnym czytelnikom, co było wcześniej.Audra/Emily w końcu odzyskuje swoje wspomnienia, które zmuszona była wymazać, by chronić swoich najbliższych. Zdaje sobie sprawę, że Dziedzice będą ją ścigać tak długa, jak długo będzie żyła. Ale teraz najważniejsza jest jej córeczka. Przed Audrą niebezpieczna misja. Młoda kobieta musi odnaleźć i pokonać śmiertelnego wroga – Historyka. Tylko wtedy pojawi się cień szansy na zakończenie trwającej od wieków wojny między Potomkami a Dziedzicami. Czas się kurczy w zastraszającym tempie, a do tego Audra ciągle zmaga się z rosnącą potęgą mocy. Czy kobiecie uda się uratować pozostałych Potomków? Czy Audra okaże się wystarczająco silna by tego dokonać?Tosca Lee stworzyła bohaterów ciekawych i takich, których się po prostu lubi. Najważniejsza dla fabuły dylogii jest oczywiście Audra, silna i charyzmatyczna bohaterka, jakich powinno być więcej w literaturze. Może nie zawsze rozumie się jej wybory, ale przecież przeszłość jest dla niej cały czas czystą kartą, więc nie zawsze wie komu zaufać i jaką decyzję podjąć. Często zdarza się zdecydować na coś pochopnie i zbyt emocjonalnie, stwarzając w ten sposób niepotrzebne niebezpieczeństwo.Pierworodna tak jak Potomkowie to całkiem przyzwoicie napisana powieść fantastyczna, posiadająca odwołania do historii o bardzo barwnej, niebezpiecznej, jednej z najsłynniejszych morderczyń w dziejach, czyli Elżbiecie Batory zwanej Krwawą Hrabiną z Čachtic. Sadystce obciążonej genetycznym obłędem, której przyjemność sprawiało torturowanie młodych dziewcząt, by móc wziąć kąpiel w ich krwi i dzięki temu zachować wieczną młodość. Nie dziwi więc, że Dziedzice chcą za wszelką cenę pozbyć się z powierzchni ziemi Potomków, którzy mogą również być dotknięci obłędem, jak większość członków rodziny Krwawej Grafki.Pierworodna nie jest, jak niektórzy z was pomyślą powieścią stricte młodzieżową. Tosca Lee nie stroni w niej od przemocy i krwawych morderstw. Dlatego sądzę, że każdemu czytelnikowi, bez względu na wiek historia Emily/Audry przypadnie do gustu. Autorkę cechuje lekki styl, dzięki któremu książka czyta się po prostu sama i bardzo trudno się z nią rozstać choć na chwilkę. Z wielką uwagą będę obserwowała nowości wydawnicze, czy nie pojawi się kolejna książka Toski Lee – przeczytana przeze mnie dylogia amerykańskiej autorki daje nadzieję na następne świetne książki.W kilku słowach [żeby zachęcić niezdecydowanych] –tajemnice, intrygi, historia, a także przyjaźń, miłość i niebezpieczeństwo. Brzmi dobrze, prawda? Przygoda – jest; fantastyka – jak najbardziej; wątek romansowy – tak, czyli dla każdego coś dobrego. Podsumowując Pierworodną jak i całą dylogię polecam gorąco.monweg 2017-06-28 21:25:11

Życie czasami dla nas jest bardzo niesprawiedliwe. Stawia na naszej drodze problemy, które mają nas zahartować i doświadczyć na przyszłość.Niekiedy jest nam trudno pogodzić się właśnie z takim obrotem sytuacji, lecz jesteśmy bezsilni wobec naszego przeznaczania.Losy Audry w pierwszym tomie na pewno już są każdemu znane, pierworodna w pierwszej linii, uzdolniona niezwykłymi mocami umysłu prowadzi walkę przeciwko Strażnikom o przetrwane Potomków.W kolejnym etapie jej życia, dziewczyna dowiaduje się, że ma małą córeczkę, która oddzielona od matki jest owocem miłości jej i męża.Niestety Audra nic nie pamięta, czyszczenie pamięci, znowu uświadczyło ją w przekonaniu, że jedyny znany cel to odszukanie pamiętnika zmarłej matki. Lecz, kiedy dziewczyna po raz pierwszy w swych ramionach trzyma maleńkie, bezbronne dziecko, część jej ukochanego – Luki, który został porwany i torturowany, coś nagle w niej pęka.Postanawia zostawić jej oczko w głowie w bezpiecznym zakonie, sama wyrusza na misję poszukiwawczą swojego męża.W pewnym momencie, jak na własne zawołanie wszystkie wspomnienia utracone przez lata, zepchnięte w najciemniejszą część umysłu wracają, a Audra przeżywa na nowo całe swoje życie.Nie przestając szukać pamiętnika, wzmacnia także poszukiwania Luki.Lecz, kiedy go odnajduje nie może go poznać. Za zasłoną krwi i siniaków widnieje tak bardzo przez nią kochana twarz osoby, która jest dla niej całym życiem.Kiedy tajemnica odkrycia jej pochodzenia i przeszłości jest tuż za rogiem zdarza się coś strasznego. Na zakon, w którym dobrze ukrywano maleńką Evę przepuszczono atak. Dziecko zostaje porwane, a śmiertelny wróg Aury – Historyk szantażem stara się zmusić dziewczynę do ujawnienia tajemnicy.Tak bardzo wyczekiwany przeze mnie drugi tom „Potomków” spełnił moje oczekiwania co do mocnego thrilleru i wplątanego w niego romansu. Czytając z zapartym tchem starałam się połączyć wątki śledztwa i znaleźć odpowiedź na pytanie, które ma swoje początki aż w pierwszym tomie.Jak na moje oko, to nie jest jeszcze koniec historii Audry i mam nadzieję, że autorka zdecyduje się na kontynuację tak dobrej historii.Polecamy, zespół dobrerecenzje.pldobrerecenzje.pl 2017-07-10 22:03:32

Audra nagle odzyskuje utracone wspomnienia, które mówią jej dlaczego tak właściwie chciała pozbyć się przeszłości- aby uratować swoją córeczkę. Wie również, że Dziedzice ją ścigają i nie pozwolą jej żyć. Musi więc znaleźć i pokonać swojego największego wroga- Historyka, ponieważ jest to jedyna szansa na zakończenie trwającej od wieków wojny między Potomkami, a Dziedzicami.

Od pierwszej strony zostajemy niemal zaatakowani akcją. Czy to dobrze? Według mnie: tak. Akcja, która rozpoczyna się już od początku, zaczyna po jakimś czasie powoli się uspokajać, aby następnie wprowadzić czytelnika w takie rozleniwienie i sprawia po czasie, że zaczyna się on nudzić, ale... Nagle akcja zaczyna rozkręcać się na nowo i nie ma tutaj czasu na nudę.

Podczas lektury tej książki nie wiedziałam nawet, kiedy mijają mi następne godziny. To było tak, jakbym otwierając swój egzemplarz od razu wchodziła do świata Audry, zostawiając za sobą wszystkie troski, głównie związane ze szkołą.

Od razu przechodząc do zakończenia: było ono.. po prostu WOW. Długo zbierałam szczękę z podłogi po przeczytaniu kilku ostatnich zdań. Kompletnie nie spodziewałam się takiego zakończenia i muszę przyznać, że dostałam nim trochę, brzydko mówiąc, na twarz.
Tosca Lee totalnie wybiła mnie tym z rytmu, pozostawiając z głową pełną pytań: co? jak? dlaczego? kiedy? To było tak, jakby tak naprawdę wszystkie te wydarzenia były tylko drogą prowadzącą jednocześnie wszędzie i nigdzie.

Czy mi się podobało? To mało powiedziane. Druga część jest naprawdę czymś genialnym i nadal mam lekki niedosyt po jej skończeniu. Pozycja ta, właściwie obie części, są naprawdę dobrze napisane, a ja w dalszym ciągu pozostaję pod urokiem umiejętności pisarskich autorki.

Jeśli poszukujecie czegoś, co Was wciągnie od pierwszej strony i sprawi, że przez większość książki będziecie zadawać sobie pytanie "co tu się do cholery dzieje?"- to jest to książka wprost idealna dla Was.Inthefuturelondon 2018-02-03 21:10:01