Stancje

Wioletta Grzegorzewska

Stancje

Wioletta Grzegorzewska

Wydawnictwo: W.A.B.
Rok wydania: 2017
ISBN: 9788328045965
Ilość stron: 192
Format: 13,5x20,2 cm
Oprawa: twarda

Wysyłka:
2-3 dni robocze + czas dostawy^*Przy zamówieniu większej ilości egzemplarzy czas realizacji zamówienia może ulec wydłużeniu

Cena katalogowa 29,99 PLN brutto

Cena dostępna po zalogowaniu

Dodaj do Schowka

Cena 29,99 PLN

Dodaj do Schowka

Opis: Stancje - Wioletta Grzegorzewska

Nowa, niepokojąca, ale pełna humoru powieść autorki, która za swoją debiutancką powieść Guguły zdobyła nominację do International Man Booker Prize.

Po maturze Wiolka przyjeżdża z rodzinnej wsi do Częstochowy na studia polonistyczne. Życie w mieście to dla dziewczyny szereg nowych wyzwań. Wzdłuż ulic nazwanych imionami świętych ciągną się sklepiki z dewocjonaliami i włóczą pielgrzymi.

Świat nie zna jeszcze komputerów i telefonów komórkowych. Wiolka tuła się od jednej stancji do drugiej: mieszka w podejrzanym robotniczym hotelu, klasztorze, wynajętej kawalerce. W każdym miejscu poznaje innych ludzi i ich historie, słucha opowieści o kosmosie, więzieniu, oswojonych wronach, rosyjskich zupach, narzeczonej, która oszukała i odeszła. Pozostaje otwarta na nowe doświadczenia i lektury. Stopniowo konfrontuje się ze wspomnieniami o dzieciństwie spędzonym na wsi, własnymi wyobrażeniami, swoim ciałem.

Wreszcie, zakochuje się po raz pierwszy. Powieść Wioletty Grzegorzewskiej to subtelna historia o dojrzewaniu, młodzieńczym zagubieniu, poszukiwaniu i poznawaniu samego siebie. Stancje są także luźną kontynuacją docenionego przez krytykę zbioru Guguły, wydanego w 2014 roku.

Szczegóły: Stancje - Wioletta Grzegorzewska

Tytuł: Stancje
Autor: Wioletta Grzegorzewska
Wydawnictwo: W.A.B.
ISBN: 9788328045965
Rok wydania: 2017
Ilość stron: 192
Format: 13,5x20,2 cm
Oprawa: twarda

Recenzje: Stancje - Wioletta Grzegorzewska

Lubię wszystko, co nosi z sobą woń nostalgii poznania samego siebie. Wszelkie bildungsroman pisane w pierwszej czy trzeciej osobie płci żeńskiej czy męskiej. Lubię zmysł zwątpienia i odkrywania, który niekoniecznie jest zabarwiony tęczą, za którą wiecznie wyłania się ostatecznie słońce, oślepiając milionem pozytywnych nadziei na przyszłość. Rośniemy, pęczniejemy od drobnych pomyłek. Deszczowe dni też mogą być podłożem rozwoju. Zatem, gdy otworzyłam przed sobą „Stancje”, a tam na wstępie czekał na mnie poniższy cytat, to wiedziałam, że gdzieś już się zaczepił i zostanie:

"Strugi deszczu spływają po szybach autobusu. Zmierzch się zabawia twarzami pasażerów, zmieniając je w szare, bezkształtne ameby. Kiedy kierowca gasi światło, tłum zlewa się w jedno i przypomina zdychającego walenia. Jego cielsko napiera, puchnie, parska wiechciami szczypiorku, pietruszki i kopru, które wystają z siatek. Zapach stęchłych kufajek, wełnianych swetrów i lotionów, którymi kobiety spryskują sobie włosy, przyprawa mnie o mdłości."

Kto z nas, w którymś momencie nie czuł się taką bezkształtną amebą. W anonimowym tłumie, który zionie zapachami, ale brakuje mu czucia. Świat przedstawiony w prozie Wioletty Grzegorzewskiej jest namacalny, można go powąchać, dotknąć faktury i albo odwrócisz się z obrzydzeniem albo przytakniesz w przypływie zrozumienia. Ja też byłam tą studentką, w bezkształcie tłumu pędzącego ku swoim sprawom, pracom, szkołom.

Oczywiście, że rozumiem i czuję. To wszystko. Zdychającego walenia. Od razu przed oczami staje mi dziewczyna, która pewnego zimowego dnia w przepełnionym jak zwykle o szóstej rano pociągu, zemdlała tuż u moich stóp. Tego dnia waleń ją przygniótł, a mnie opłynęła fala współczucia zmieszana z pełną wyrozumiałością. To mogłam być ja, ale miałam to szczęście, że tego dusznego dnia znalazłam miejsce siedzące w drodze do Poznania lat studenckich.
Już jesteście? Wsiedliśmy razem z Wiolettą w podróż po jej „Stancji”? To nie jest trudne, prawda? Wystarczy odrobina empatii. My, na szczęście, mamy trafną, ciętą i dobitną formę narracji charakterystyczną dla autorki, by chociaż nam podróż minęła lżej.

"Lepiej niż przeboje emtiwi znam dzieła zebrane Szekspira, polską i francuską, a przede wszystkim rosyjską klasykę, którą po upadku Peerelu ojciec przynosił do domu na kilogramy z działu makulatury myszkowskiej papierni, gdzie pracował. O seksie, jak na nastolatkę wychowaną na wsi, teoretycznie wiem sporo, to znaczy mniej więcej tyle, ile wyczytałam w „Sztuce kochania” Wisłockiej, „Zwrotniku raka” Henry’ego Millera i „Pamiętniku Fanny Hill” plus wiedza czerpana z opowieści wujów przy stole, przy paru głębszych."

„Studentka” – tak zwraca się do niej Waldek, stróż w hotelu Wega – zna siebie dość dobrze, ale przed nią jeszcze wiele zaskakujących zwrotów akcji w narracji życia, które ją za chwilę zacznie przygniatać, wysysać siły witalne i kalorie. Nie dostając miejsca w akademiku, ponieważ mieszka za blisko Częstochowy, „studentka” rozpocznie tułaczkę po szemranych zakamarkach, pierwszych naiwnościach, nauczkach i bólach. Będziemy z nią czekać na grzałkę, by wypić „malinową herbatę granulową przypominającą trutkę na szczury”, zamiast treściwych pokarmów będziemy zastanawiać się czy dziś wypić zupkę chińską krabową czy złoty kurczak. Usłyszymy stukanie ciężkich chodaków i poczujemy smród Domestosa na dłoniach, gdy „studentka” wyląduje u sióstr bezhabitowych. Jednocześnie wpakuje się w dziwnie zależną relację z matką przełożoną, mającą problemy z pamięcią i biorącą ją za swoją córkę zmarłą podczas wojny.

"Poczekalnię dworcową od pasażu oddziela przeszklona ściana. Figlują w niej światełka automatów do gier. Chłopcy ubrani w dresy odpalają żetonami Punishera. Na ekranach brykają postacie Terminatora, zwisającego na lianie Jungle Kinga i rozpalonego do czerwoności Tekkena."

Ja wiem co w jej prozie podoba mi się najbardziej. Ma piekielnie mocne wstępy i wartościowe zakończenia każdej myśli. Świat przedstawiony mieni się kalejdoskopem wrażeń oddanych w niebanalnych wiązankach słów. Mnie splata swoimi zaklęciami słownymi.

Wyrobić sobie styl w dobie mnóstwa książek nie jest łatwo. Grzegorzewska wychodzi z tego obronną ręką. Z bezkształtnej ameby swoich lat studenckich, staje się wyrazistym kształtem we współczesnej prozie polskiej, a nam jest dane być świadkami tego rozwoju. Autorka wyrywa się krzykiem z „poczwarki związanej oplotem”. Świadoma, że „szła z walizką, pozwalając po drodze, by inni wybierali role dla niej”. Może znajdą się tacy, którzy tak bardzo zakochali się w „Gugułach”, że tułaczka po „Stancjach” nie porwie ich z takim samym rozmachem. Ja jednak siadam obok „Stancji” i poklepuję książkę ze zrozumieniem wymieszanym z podziwem dla plecionek słów witych przez autorkę.Księgarka na regale 2017-09-05 09:37:33