„Podwójna tożsamość bogów” to publikacja z rodzaju tych potrzebnych na polskim rynku wydawniczym. Jej lektura obarczona jest jednak pewnym ryzykiem, związanym z występującymi w niej błędami. Z książką Michała Cetnarowskiego warto się zapoznać, gdyż można dostrzec w niej wiele ciekawych punktów widzenia, które czasem prowokują do intelektualnych zmagań. Warto przeczytać, acz zachowując należyty dystans i krytyczną czujnośćGR 2017-11-09 13:38:18

Zdarza mi się to niezmiernie rzadko. Ba! Nie pamiętam tak naprawdę, czy kiedykolwiek podczas mojej czytelniczej kariery miała miejsce podobna sytuacja. A jednak stało się! Jak to mówią: „Zawsze musi być ten pierwszy raz”, co nie? Los chciał, że padło na publikację Michała Cetnarowskiego „Podwójna tożsamość bogów”, czyli zbiór tekstów (esejów, recenzji, felietonów, rozmów) dotyczących popkutury. Książki, której nie skończyłem.
Miałem względem tego tytułu pewne oczekiwania. Zarówno tematyka promowa sloganem: „O kulturze popularnej w kinie, komiksie i literaturze”, jak również świetna klimatyczna okładka przyciągały mój wzrok niczym Magneto żelazne majtasy Lady Marrion. W końcu nadszedł upragniony dzień, gdy zasiadłem w fotelu z ów dość obszerną publikacją i...
Powiem krótko: te dwa popołudnia spędzone na lekturze mają do mnie wielki żal, że nie wykorzystałem ich w inny sposób.
Jeśli spodziewaliście się po „Podwójnej tożsamości bogów” wciągających historii ze świata szeroko pojętej popkultury, możecie być mocno rozczarowani. Tak jak jestem ja. Nie sposób oczywiście odmówić autorowi olbrzymiej wiedzy (w dziedzinie SF szczególnie). Zapewne ma on już wmontowany któryś z kolei zestaw uzębienia, gdyż musiał naprawdę głęboko wgryzać się w poszczególne tematy. Problem natomiast tkwi w jego tekstach, którym brak jest podstawowego czynnika – chęci zainteresowania czytelnika. Podążamy od daty do daty, od tytułu do tytułu, od nazwiska do nazwiska. Wszystko powierzchownie spinając jakąś tam klamrą mniej lub bardziej ciekawych zdarzeń, którym pan Cetnarowski nie daje nawet szansy wybrzmieć (o rozwinięciu co bardziej interesujących wątków już nie wspominając). Na początku poznajemy historię science fiction, jak ów nurt kształtował się na przestrzeni lat/dekad, kto odpowiada za jej obecną formę, skąd czerpano inspiracje itp, itd. Zaglądamy równolegle na nasze rodzime podwórko (wszak Polacy nie gęsi...). Lecz oprócz bezdusznych suchych faktów nie otrzymujemy nic więcej. To trochę tak jakby otworzyć encyklopedię (ktoś jeszcze trzyma coś takiego w domu?), by odczytać krótką notkę o poszukiwanym haśle. To teraz wyobraźcie sobie, że tutaj te notki są nieco dłuższe... No i sposób narracji, zawierający w sobie liczne słowa i określenia, których znaczenia bez pomocy odpowiedniego słownika (znów: ktoś to jeszcze chowa po półkach?!) nie sposób niekiedy pojąć. Zacząłem się wręcz zastanawiać, czy nie jest bliżej ów publikacji do półki o nazwie „filozofia”.
Uwierzcie mi - miałem naprawdę szczere chęci. Ale po dobrnięciu (tak, to zdecydowanie trafne określenie) do około stu stron, powiedziałem: DOŚĆ!
Może nie dojrzałem jeszcze do tego typu książek. Może temat mnie przerósł, a moje wyobrażenie o popkulturze skręciło w pewnym momencie życia do sali kinowej na nową odsłonę Avengersów. Jeśli nie zrozumiałem, choć powinienem – wybaczcie! Na chwilę obecną jednak podziękuję. Jak dla mnie tytuł powinien raczej brzmieć „Podwójna tożsamość popkultury”, gdyż zamiast rozerwać się i dobrze bawić, podczas lektury poczułem się zdezorientowany niczym Neo podpięty do Macierzy.zwykly_tata 2018-02-10 19:17:24