Zastanawialiście się kiedyś jakby to było żyć… może nie wiecznie, ale na pewno kilka stuleci? Gdybyście mieli możliwość oglądać jak ewoluuje świat, jak się zmienia, jak tworzy nową technologię, jak się rozwija, ale też jak niszczą go wojny, niedomówienia. Chcielibyście być świadkami tworzenia się najważniejszych dzieł literackich, filmowych czy muzycznych i móc powiedzieć, że byliście tam, czuliście to, doświadczaliście?
Tom Hazard urodził się w 1581 roku i starzeje się bardzo, bardzo powoli. Dla nas, normalnych ludzi jeden rok to jeden rok, w jego trakcie zdążymy się zmienić, może nie tak mocno by coś zauważyć, ale upływ czasu jest odczuwalny. Natomiast dla Toma piętnaście lat to jak jeden rok. Po ponad czterystu latach wygląda zaledwie na czterdziestolatka. Dla nas niewyobrażalne, dla niego nie do zniesienia.
Właściwie to nie wiem, dlaczego skusiłam się sięgnąć po tę książkę. Jest o człowieku, który żyje kilka stuleci, przemierza świat, należy do stowarzyszenia podobnych sobie osób, ale jego życie to taka wegetacja. On dla mnie nie żyje, ale trwa, bo musi, bo jest długowieczny, kiedyś na pewno umrze, ale kiedy to nastąpi? Toma przy życiu trzyma Marion, pewna wyjątkowa osoba w jego życiu i to poszukiwanie Marion nadaje jakiś sens jego życiu.
Po przeczytaniu losów Toma mam pewną refleksję, że sama nie chciałabym tak długo żyć. Dla niego to było męczące, przemieszczać się ciągle z miejsca na miejsce, ale jeszcze trudniejsze było godzenie się ze śmiercią najbliższych, bo przecież nie każdy ma taki dar. Język, jakim posługuje się autor jest prosty i zrozumiały, bez zbędnych i trudnych słów, gdzie po przeczytaniu trzeba sięgnąć do słownika. Podoba mi się, że teraźniejszość przeplata się z przeszłością, dzięki czemu powoli odkrywamy historię głównego bohatera, jego przeżycia, doświadczenia a przede wszystkim ból, jaki towarzyszy mu podczas wielu wieków życia. Ta książka może nas nauczyć tego, by przestać gonić za czasem, żeby przystanąć choćby na chwilę. Nawet jeśli nie będziemy żyli setek to dlaczego wciąż gonimy za czymś nieosiągalnym, niewidocznym?
Przystań na chwilę i przestań mierzyć czas… czas i tak upłynie, a Ty ciesz się po prostu chwilą. Malinka94 2018-04-15 22:00:20

Pierwsze, co nasunęło mi się na myśl podczas czytania, to porównanie książki do filmu Woody'ego Allena "O północy w Paryżu". Mamy kilka wspólnych mianowników - Francja, samotny bohater, odwiedzanie różnych epok, historyczni artyści. Ale na tym podobieństwa się kończą. Książka ma niesamowicie melancholijny i nieco filozoficzny klimat, dzięki któremu podczas czytania czułam, jak ogarniał mnie spokój. Nie musiałam spieszyć się z czytaniem, aby poznać kolejne wydarzenia. Skupiałam się w stu procentach na aktualnej stronie i cudownych cytatach, które trafiały się na prawie każdym kroku. Serio, jeśli chciałabym zaznaczyć je wszystkie, to obawiam się, że zabrakłoby mi znaczników. Jestem pod wielkim wrażeniem tego, jak autor w prostych słowach zawarł niebywałą mądrość. Już dawno nie spotkałam się z tak prostymi, ale pełnymi przesłania słowami. Akcja powieści rozpoczyna się w XVI wieku, a kończy w czasach nam współczesnych. Biegnie spokojnym tempem, bez żadnych nagłych, niespodziewanych zdarzeń i w przypadku sposobu narracji, z jakim mamy do czynienia, jest to na plus. Jedyne, co mnie do siebie nie przekonało, to zakończenie. Jak dla mnie zadziało się tam za dużo rzeczy w zbyt krótkim czasie, a konkretnie chodzi mi o relacje Toma z córką. Był tam naprawdę szybki przeskok w jej zachowaniu, przez co ich więź wydawała mi się trochę nieautentyczna. Ale w porównaniu z całością to naprawdę niewielki zarzut. Tło historii jest bardzo dokładnie i ciekawie zarysowane. Autor często przemyca takie drobne smaczki w postaci ciekawostek lub informacji, nad którymi kompletnie się nie zastanawiałam lub których nie wiedziałam. No bo przyznajcie się, zastanawialiście się kiedyś, jak zachowywał się np. Szekspir? No właśnie :) I to te niepozorne elementy najbardziej mnie urzekły. Jeśli miałabym w jednym zdaniu ocenić "Jak zatrzymać czas", to powiedziałabym, że jest to idealna książka na chłodny, jesienny wieczór w fotelu z ciepłą herbatą. Ale oczywiście teraz, w te gorące dni, równie mocno ją polecam. Zachęcam Was do przeczytania tej na wpół smutnej, a na wpół radosnej historii o poszukiwaniu swojego miejsca na świecie i przełomie epok. Jeśli nie lubicie fantastyki, to i tak śmiało po nią sięgnijcie. Książki nie da się jednoznacznie zakwalifikować do konkretnego gatunku, dlatego wielu czytelnikom o różnych gustach powinna się spodobać :)
Nie możesz ocenić własnej recezji 0 0 Strefabrunetki 2018-05-10 07:53:46