Czasem się wydaje, że świetnie znamy daną historię. Niespodziewanie, może ona zawierać drugie dno, tylko czekające na odkrycie. Trzeba uważać, bo krzywe zwierciadła zazwyczaj niosą za sobą ogromne dawki humoru, pojawiające się w bardzo specyficznych okolicznościach…

Młodziutka Jane Eyre nie ma łatwego życia. Sierota, jakiś czas wychowywana przez apodyktyczną ciotkę, teraz mieszka w strasznej szkole z internatem. Lowood to miejsce, które każdy chciałby omijać z daleka, głównie z powodu skąpego oraz niesprawiedliwego dyrektora o nazwisku Brocklehurst. Głodne i zziębnięte uczennice często umierają. Jane szuka ukojenia w swojej pasji — malarstwie. W uporaniu się z przykrą sytuacją pomagają jej też przyjaciółki, Charlotte i Helena. Ta pierwsza, pochodząca z rodziny Brontë, marzy o karierze pisarki, natomiast druga… jest duchem. Istnienie (bo niekoniecznie życie) dziewcząt ulega zmianie, gdy dyrektor zostaje zamordowany. W śledztwo miesza się (Królewskie) Towarzystwo do spraw Relokacji Dusz Zbłąkanych, którego agentem jest Alexander Blackwood. W wyniku zbiegu okoliczności poznaje się z Eyre i za wszelką cenę postanawia uczynić ją współpracownicą, ponieważ dziewczyna posiada rzadki dar: widzi duchy, oczywiście. Prowadzi to do wielu skomplikowanych sytuacji, a ich finałem okazuje się wyjazd Jane do Thornfield Hall, gdzie ma być guwernantką podopiecznej niejakiego Edwarda Rochestera. W pogoń za nią rusza nie tylko Blackwood — towarzyszą mu Charlotte i jej brat, Branwell, niezwykle pechowy młody mężczyzna, również będący agentem. To dopiero początek problemów. Kto czyha na bohaterów?

Przyznaję, rzadko sięgam po zabawne książki. Zazwyczaj otaczam się dość przykrymi emocjami, lubię się wzruszać, posmucić, przeżywać z danymi postaciami ich różnorakie tragedie. Dlatego sporym zaskoczeniem dla mnie samej jest fakt, że zdecydowałam się przeczytać powieść, która ma w sobie taką dawkę dowcipu. Mój wybór wynikała już z tytułu — uwielbiam twórczość Emily, Anne i Charlotte Brontë, więc nawiązanie do tej ostatniej skłoniło mnie do zamówienia własnego egzemplarza. Z opisem zapoznałam się pobieżnie, toteż nie wiedziałam czego się spodziewać po lekturze. Ot, taka niespodzianka. I nie będę ukrywać, pierwsze strony „wchodziły” opornie, powodem był chyba brak przyzwyczajenia do tego typu książek. Ale postanowiłam brnąć dalej. Dobra decyzja! W końcu czytanie sprawiło mi przyjemność, godziny szybko płynęły, a ja zaczęłam przyłapywać się na tłumionych chichotach. Jednak autorki mnie nie zawiodły!

Wiem, że sporo osób widzi w powieści podobieństwo do „Harry’ego Pottera”. W pewnym stopniu mogę zgodzić się z tym porównaniem. Chociaż „Moja Jane Eyre” bardziej kojarzy mi się z publikacją, która wpadła w me ręce wieki temu. Nazywała się „Barry Trotter” i była pikantną wariacją na temat tego pierwszego. Pozycja charakteryzowała się mocnym poczuciem humoru, lecz autor również sięgnął po już klasyka, luźno kreując fabułę na swoją modłę. Hand, Ashton i Meadows postawiły na lżejszy dowcip, taki angielski, co zaskakuje biorąc pod uwagę fakt, że pisarki są Amerykankami! Możliwe, iż same zaczytują się w brytyjskiej literaturze.Erna 2018-08-28 19:35:50

Gdy kilka lat temu przeczytałam książkę ,,Jane Eyre" autorstwa Charlotte Bronte byłam zachwycona poznaną historią. Niedawno, natknęłam się na książkę ,,Moja Jane Eyre" napisaną przez trzy kobiety, zaciekawiła mnie ona. Miałam znowu wejść do świata Jane Eyre, ale trochę innego. Perspektywa wkroczenia do otoczenia panny Eyre zaintrygowała mnie. Czy książka mnie zawiodła?

Wystarczyło przeczytać kilka stron, aby książka mnie wciągnęła. Historia bardzo szybko pobudziła moją ciekawość i wciągnęła w wir wydarzeń. Odkrycie, że Charlotte Bronte, autorka oryginalnej historii o Jane Eyre, jest jedną z bohaterek książki pań Hand, Ashton, Meadows wzbudziła we mnie najpierw lekki chichot, lecz później z żywą ciekawością śledziłam jej losy. Z równym zainteresowaniem przyglądałam się poczynaniom Jane. Trzecią główną postacią, której losom mogliśmy się przyglądać, był Alexander Blackwood, agent Towarzystwa do Spraw Relokacji Dusz Zbłąkanych. Przyznaję się, że był to bohater, który najmniej mnie zainteresował w tej książce. Wydał mi się on najmniej pociągający i to rozdziały z nim w roli głównej powodowały, że moje tempo czytania lekko spadało.

,,Moja Jane Eyre" zawiera lekką historię z napisaną z humorem i szczyptą fantastyki. Sprawdziła się u mnie idealnie w roli relaksującego czytadła do poduszki. Jest to ciekawie napisana książka z dobrze scharakteryzowanymi postaciami, których losy szybko zainteresują czytelnika. Wątpię bym szybko wróciła do tej książki, ale na pewno będę polecać innym.AnnieK 2018-09-17 20:30:47

Jane Eyre marzy o zostaniu guwernantką. Ma dwie przyjaciółki: Charlotte Brontë, która ciągle pisze i obserwuje, oraz ducha Heleny Barns! W tej powieści przyjaźń przyjmuje też fantastyczny wymiar – Jane i Helena. Jak to jest rozmawiać z duchem, kłócić się z nim, wspólnie szukać rozwiązania zagadek, a nawet złościć się na niego i rzucać w niego przedmiotami, przekonajcie się sami. Miłości nie zabraknie, ale niekoniecznie w wykonaniu Jane.
Jane widzi duchy, dlatego agent Towarzystwa do Spraw Relokacji Dusz Zbłąkanych chce ją zatrudnić, ale ona odmawia. Akcje polowania na duchy, ich relokowania bywały w swym przebiegu różne. Niektóre duchy były bardzo oporne i niesforne, by przejść na drugą stronę, inne się z tego cieszyły. Opisy tych scen przeważnie mnie bawiły i kojarzyły się z dziecięcymi zabawami w duchy, przypominały machanie różdżką i zamykanie ducha w przedmiocie-talizmanie. Ciekawsza była dla mnie pozazmysłowa perswazja, kiedy to duch rządził ciałem żywego człowieka, a rządzić potrafił i długo, i skrycie. Z szafy wyjdą nie tylko trupy.
„Moja Jane Eyre” dobrze się będzie czytać pod jednym warunkiem – jako lekką powieść, w której duchy są pełnoprawnymi bohaterami. Nie należy się spodziewać nie wiadomo czego, to po prostu dobra rozrywka i zabawa z duchami. Autorki stworzyły powieść, w której zmieściło się wiele gatunków: kryminał, spisek, romans, powieść historyczna, gotycka, obyczajowa, przygodowa. W dodatku autorki czasem komentują wydarzenia i wtrącają swoje trzy grosze.
„Moja Jane Eyre” to wizja Jane oczami trzech autorek. Można ją przyjąć z całym dobrodziejstwem i dobrze się bawić w trakcie czytania z przymrużeniem oka. Duchowa fabuła, żywe tempo akcji, bohaterowie dwóch światów, przygoda na każdym kroku, a w niej przyjaźń i miłość, pod koniec mały chaos prowadzący do dynamicznego zakończenia akcji oraz zaskakujący epilog na chwilę jeszcze po zamknięciu książki zatrzymają czytelnika przy sobie. Dla fanów Ladyjanistek lektura obowiązkowa.
Martak180 2018-10-28 12:17:06

Tytuł Moja Jane Eyre
Autorki: Cynthia Hand, Jodi Meadows, Brodi Ashton
wydawnictwo Sine Qua Non
Liczba stron: 400
Poprzednia część Moja Lady Jane

Jeżeli jeszcze nie znacie tego trio to musicie to koniecznie nadrobić. To już druga książka spod ich pióra. Szczerze mówiąc jest to team doskonały. Czytając książkę nie zauważa się tego, że pisała ja nie jedną, ale więcej osób. Idealną płynna akcja w ogóle na to nie wskazuje.

Jane to sierota, która po tym, jak ciotka wysłała ją do szkoły dla biednych dziewcząt spędza tam całe swoje dzieciństwo jaki i zaczyna tam dorosła kobieta pracując jako nauczyciela. Jej życie jest dość zwyczajne. Ma przyjaciółkę Charlotte. Acha zapomniałam dodać, że Jane widzi duchy. Tak to fakt, którego trudno ukryć. Chociaż dobrze jej to wychodzi. Rozmawia tylko z... ććććć tego sami się dowiecie. Mogę wam jeszcze jedynie zdradzić, że nie jaki Alexander odegra niemałą rolę w tej historii. Choć nie tylko on jak można się domyślić jest to opowieść z dreszczykiem a właściwie z duchami.
No i mówiąc o tej przeciwnej i nieprzewidywalnej opowieści nie można zapomnieć pana Rochestera, który nie raz namiesza, ale czy z własnej winy?

Osobiście nie lubię ckliwych historii o miłości gdzie już od pierwszej strony wiadmo kto z kim będzie i jak się skończy książka. Rozpoczynając tą miałam w głowie to co zapamiętałąm z poprzedniego działa tych autorek”ta ksiażka będzie inna niż wszystkie inne” i podpisuje się pod tym. Znajdziecie ty wszytko spiski, morderstwa, tajemnice, romanse. Jeżeli szukacie ksiażki ktura jest wciągająca i będziecie pochłaniać stronę po stronie i lubicie paranormalnoś. Bierzcie ją w ciemno nie pożałujecie ani jednego przeczytanego słowa. Autorki używając niezwykłego języka, który powoduje, że książka praktycznie sama się czyta. Jeżeli jeszcze wa śnie przekonałam do przeczytania tej ksiazki to już nie wiem co was przekona. Jedno jest pewne ode mnie dodaje ona 10/10 (oczywiście w mojej skali).

Wasza niezgodna czyta książki. NIEZGODNA CZYTA KSIĄŻKI 2018-12-17 00:09:25