Jej matka prostytutka to dramat dwunastoletniej dziewczynki skrzywdzonej przez matkę, niechcianej i niekochanej. Porażający jest nadmiar zła, bólu, smutku i obojętności na los dziecka. Codzienne awantury, upokorzenia, przemoc fizyczna i psychiczna, molestowanie. To strasznie boli. Czyni ranę w sercu i zostawia wielką wyrwę. Z tym nie sposób się pogodzić, obok tego nie można przejść obojętnie. Tego nie da się zaakceptować. Nie wolno pozwalać na takie zachowania w społeczeństwie, takich postaw nie można tolerować, należy je głośno i stanowczo potępiać. Dzieci należy chronić, i jak pokazuje ta historia, czasami przed własnymi rodzicami. Ile dziecko jest w stanie znieść? Gdzie jest granica jego wytrzymałości? Czy może liczyć na jakąkolwiek pomocną dłoń?
„Ogromna szafa miała wielkie lustro i dwoje drzwiczek, które przy otwieraniu ich skrzypiały. Drzwi wejściowe zaś zupełnie nie pasowały dziewczynce do wnętrza. Były szare i smutne, takie bez życia … Jak ona”.
Przeraża w tej historii postawa rodziny. Do jakiego stopnia można znienawidzić córkę siostry, aby obwiniać ją o śmierć matki? Jaka znieczulica musi być w sercach tych ludzi? A może oni w ogóle nie mają serca i ludzkich uczuć? Liczą się pieniądze, władza i wygodne życie. Wszystko poza tymi wartościami nie ma żadnej mocy i racji bytu. Ta rodzinna zmowa i sprzysiężenie się przeciwko dziecku jest nie do wyobrażenia. Obraz smutku, rozpaczy i braku wrażliwości na dziecięcą krzywdę. Ale liczę, że los będzie sprawiedliwy i każdy, kto krzywdzi drugą osobę, poniesie sowitą karę.
Ta lektura, jak wspomniałam wcześniej, jest pełna bólu, krzywd, niesprawiedliwości i obojętności. Dla mnie tego wszystkiego było już za dużo w tej powieści. Trudno było uchwycić w niej momenty radości i szczęścia. Były to tak śladowe ilości, że prawie niezauważalne. Za dużo – w mojej ocenie – autorka wprowadza bohaterów dalszego planu, uważam, że nie do końca są potrzebni. A na dodatek nie ma bohatera, którego nie dosięgają jakieś tragedie rodzinne. Ja wiem, że ludzie różne sytuacje przeżywają, ale ich nadmiar budzi przesyt i powoduje, że cała historia traci na realności. Bo nie jest tak, że w życiu to tylko dotyka nas zło, lepsze chwile też bywają.
Ale ta fikcyjna historia skłania do refleksji, do zajrzenia w głąb własnych uczuć i pragnień. Zmusza nas do osobistego rozrachunku ze swoim życiem, do zastanowienia się nad stanem rodzinnych relacji, nad stosunkiem do drugiej osoby. Również uwrażliwia nas na zło i krzywdę, pokazuje, że nie wolno być obojętnym, trzeba szybko reagować, jeżeli komuś w naszym sąsiedztwie dzieje się źle, nie wolno milczeć i ignorować wszelkich otrzymywanych sygnałów. Naprawdę, nasza szybka reakcja i obywatelska postawa, może zapobiec dalszemu szerzeniu się zła i uratować niewinne życia przed śmiercią.
Wielce udany debiut, obok którego nie można przejść obojętnie. Szokuje, wzburza i wzmaga złość. Adrenalina na podwyższonym, niedopuszczalnym poziomie. Obowiązkowa lektura dla każdego, pozwala inaczej, z pewnym dystansem, spojrzeć na opisywane w niej istotne kwestie, budzi nasze uśpione emocje. Zachęcam sięgnijcie po nią, naprawdę nic nie stracicie, a z pewnością zdobędziecie nowe doświadczenia i nie pozwolicie nigdy zrobić krzywdy dziecku. Ambros 2020-06-11 14:38:23

"Jej matka prostytutka" jest debiutem Autorki. Dwunastoletnia Maja została adoptowana przez siostrę swojej matki, po śmierci obojga rodziców. Odrzucają ją wszyscy członkowie rodziny, obwiniając bezbronne dziecko, za śmierć matki.
Tematyka książki jest bardzo trudna, zarówno ze strony Czytelnika, jak i Autora. Poruszony został temat prostytucji, samotności, przemocy, znęcania się psychicznego i fizycznego nad dzieckiem, prób samobójczych, zaburzeń psychicznych, zaniedbania dzieci. Każde słowo w tej książce wskazuje na ból i cierpienie niewinnego dziecka. Sytuacja, jako została przedstawiona daleko odbiega od normalności. Sposób w jaki jest traktowana Maja przez członków rodziny, rozdziera serce Czytelnika. Dziewczyna głośno mówi, że jest bita i poniżana przez ciotkę, jednak nikt jej nie wierzy. Kondycja materialna rodziny wuja, w oczach ośrodka adopcyjnego załatwia sprawę, stawiając dziewczynkę na miejscu kłamcy. Zakończenie książki jest bardzo dramatyczne i bolesne, ponieważ opisuje moment katowania dziecka przez ciotkę. Styl pisania Autorki jest dla mnie ciężki w odbiorze. Książkę czyta się powoli, należy się na niej skupić, pomyśleć. Ta historia otwiera oczy na niektóre sprawy. Poddaje w wątpliwość stereotypy dobrej, bogatej, szanowanej w społeczeństwie rodzinie. Pojawia się również temat nastolatki chorej na białaczkę, której ojciec jest osobą na wózku inwalidzkim. W książce jest bardzo dużo różnych bohaterów i wątków. Uważam, że warto sięgnąć po tę pozycję. Lubię To Czytam 2020-07-28 16:42:16