Cykl PInk Tattoo pokazał już czym jest siła uczuć oraz jak mocno działa na czytelników, z każdym kolejnym tomem Anna Szafrańska odkrywała skomplikowany świat swoich bohaterów. Trzecia część przyniosła z sobą jeszcze więcej wrażeń, nie chwilowych, prostych, błahych, lecz uderzających w najbardziej wrażliwe struny, nie pozwalających o sobie zapomnieć. W „Jaśminie” nie ma oczywistości lub tego, co można dostrzec na pierwszy rzut oka, emocje skrywają się pod maską i za dobrze odgrywaną rolą, za nimi buzują, są intensywne i nie pozwalają o sobie zapomnieć. Pisarka strona po stronie odsłania to, co jest skrywane, co jest wciąż nie otwartą raną, co niszczy człowieka, ale też pokazuje ludzi, jacy dawno przekroczyli granicę, za której trudno wrócić. Nie tak łatwo opisać osoby, próbujące żyć, tak jakby najgorsze było za nimi, lecz tak naprawdę wciąż doświadczające piekła przeszłości, a w przypadku PInk Tattoo i „Jaśminy” przedstawione jest w sposób tak jakby czytający byli tuż obok nich, co więcej byli ich powiernikami. Zamiast ckliwości są realne wątpliwości, w miejsce łatwych rozwiązań prawdziwe trudne decyzje, tam gdzie wydawałoby się, że już koniec emocjonalnej burzy wchodzi twarda rzeczywistość, przypominająca, że za błędy trzeba zapłacić, nawet jeśli są one popełniane w dobrej wierze. Ostatnia część serii jest historią dopracowaną w każdym szczególe, jest w niej dojrzałość oraz wnikliwy portret bohaterów, którzy mają za sobą doświadczenia, naznaczające piętnem, którego zatrzeć nie sposób, lecz da się przekuć je w klucz do całkiem nowego życiowego rozdziału. Jeśli cenicie niepalne opowieści o ludziach, pełnych sprzeczności, mających za sobą błędy, nie będących niezapisaną kartą, lecz z przeszłością zapisaną różnokolorowym tuszem, to w „Jaśminie” oraz wcześniejszych książkach Anny Szafrańskiej znajdziecie lekturę, jaka nie pozwoli na obojętność i szybkie jej zapomnienie.

Kasia P. takijestswiat 2020-10-13 23:15:01

“Czuje się, jakbym tkwił w martwym punkcie i przez to czasami łapię się na tym, że zazdroszczę innym tego, jak potrafią ogarnąć swoje życie. Dla mnie to jeden wielki syf”
Anna Szafrańska po raz trzeci zabiera nas do PInk Tattoo. Pierwszym tomem czyli “Lilianą” autorka ustawiła sobie bardzo wysoko poprzeczkę, “Malwina” była ciut słabsza (ale nadal dobra !!!!) ale za to “Jaśmina” moim zdaniem wróciła do poziomu “Liliany”.
Jaśmina jest kolejną osobą, która w PInk Tattoo odnalazła swoją bezpieczną przystań, a pracownicy studia tatuażu stali się jej nową rodziną. Kobieta po rozwodzie stara się na nowo poukładać swój świat, jednak boi się otworzyć na innych, boi się otworzyć na siebie. Ciągle obwinia się, że to co się wydarzyło w jej życiu jest jej winą.
Tymon niedawno wrócił na wolność. Stara się od nowa zacząć żyć. Musi się przystosować do otaczającego go świata.
Jaśmina i Tymon nie wierzą, że jeszcze kiedyś będą szczęśliwi.
Anna Szafrańska w “Jaśminie” przedstawia historię dwójki poranionych ludzi. Przeszłość jest ciągle w nich, ciągle wraca, a oni nie potrafią sobie z nią poradzić i dać sobie drugiej szansy. Jaśmina przez to, że ciągle obwinia się o przeszłość nie potrafi dać sobie szansy na szczęście. Kiedy spotykają się dwie tak poranione osoby to tylko one nawzajem są w stanie siebie uleczyć. Niestety przeszłość czai się za rogiem i może zaatakować w każdej chwili.
KarkaReads 2020-10-28 16:27:35