Dunkel jest powieścią trudną i ciężką pod względem treści, jak i znaczeń. Składa się na to kilka kwestii. Pierwszą z nich jest zastosowana narracja pierwszoosobowa, która od samego początku zwraca na siebie uwagę. Narrator, czyli tytułowy Dunkel opowiada historię czytelnikowi i często wraca się do niego, przez co opowieść jest jeszcze bardziej osobista i tym samym mocniej oddziałuje na wyobraźnię. Kolejną kwestią jest język używany przez bohatera. Jest on bardzo niezwykły i trudno jest mi go opisać, aby w pełni oddać, jakie zrobił na mnie wrażenie. Z jednej strony Dunkel używa prostych słów i powtórzeń, a jednocześnie używa pięknego słownictwa, wyszukanych metafor i ciekawych opisów. Nie jest to jednak zabieg przypadkowy, lecz pozwolił on Bielawskiemu na stworzenie znakomitej i magicznej historii z pogranicza mrocznego snu i jawy, w której wszystko jest skąpane w ciemności.

Kim jest tytułowy Dunkel dowiadujemy się dość szybko, więc nie zdradzę zbyt wiele pisząc, że jest to ciemność, mrok istniejący w ludziach, który zostaje spersonifikowany w powieści. Staje się świadomym i inteligentnym bytem, który snuje skomplikowane i interesujące przemyślenia na temat własnej osoby, ludzi, świata, historii i wielu innych kwestii. Wszystko obraca się wokół ciemności mieszkającej w sercach ludzi, głównie czwórki bohaterów, których losami interesuje się Dunkel. Czasy, w których żyć ludziom tuż po zakończeniu II wojny światowej są mroczne i jedynie silni oraz pozbawieni emocji ludzie są w stanie je przetrwać. Realia i atmosfera roku 1945 została znakomicie oddana w powieści poprzez szereg odcieni ciemności, plastyczne opisy oraz myśli i uczucia bohaterów. Jesteśmy wręcz w stanie poczuć, jakbyśmy byli tam razem z bohaterami i próbowali się odnaleźć w nowej i trudnej rzeczywistości powojennej.

Dunkel to powieść trudna i wymagająca, która nie pozostawia czytelnika obojętnym. Język, jak i sposób opowiadania historii przez Bielawskiego jest niezwykły i dawno nie czytałem tak dobrze i ciekawie napisanej powieści. Polecam!Hrosskar 2020-10-06 19:11:30

Za oknem szaro, buro i deszczowo. Idealna oprawa dla horroru Jakuba Bielawskiego. Po jego lekturze zadałam sobie pytanie dlaczego czytam książki? Dla przyjemności? Wiedzy w nich zawartej? Emocji, których doświadczam? Tak, chyba przede wszystkim dla tych emocji. A jeśli okazują się traumatyczne i tak dojmująco smutne? Jeśli nie ma choć odrobiny jasności, która mogłaby równoważyć ciemność wyzierającą z każdego zdania, słowa?

Horror „Dunkel” jest właśnie takim pulsującym emocjami tworem karmiącym się ludzką niegodziwością, słabością i beznadzieją. Kocha wszystko co złe, piękno widzi w brzydocie. Opowiada nam historię bez początku i końca, punktując ludzką naturę, jej przywary, ulotność i miałkość. Mówi o życiu, które wydaje nam się unikalne, a przecież wciąż zatacza koło, by powielać te same traumy, błędy i tragedie. Traumy miejsca, czasu, przodków, które dźwigamy z bolesną nieświadomością, napiętnowani zanim jeszcze otworzymy oczy.

Czy można powiedzieć, że „Dunkel” jest sagą rodzinną? W pewnym sensie tak. Rozpoczynającą się w czasach ludzkich wędrówek. Niemocą, biedą i rezygnacją przesiedleńców. Bolesnymi historiami ludzi odartych z godności, złudzeń i nadziei, na których nikczemne życia kładą się cieniem wojenna zawierucha, przemoc i obłęd.

Nie raz i nie dwa gula rosła mi w gardle, a żal rozdzierał serce. I słuchałam go, i odpowiadałam, że słucham, gdy o to pytał. Kiwałam głową. I nie mogłam przestać słuchać. I podążałam za nim. Zapadałam się w tej opowieści, w jej mroku.

Czasem robiłam przerwy, by nie zatracić się zupełnie w tym odmęcie ciemności i beznadziei. Musiałam wyjrzeć przez okno, pośmiać się z synami, by upewnić się, że świat jest jednak inny, że jest w nim miejsce na słońce, radość i szczęście. Tylko czy dla wszystkich? Czy ludzka natura znów nie zwycięży pozbawiając nas godności, marzeń i przyszłości? Pozbawiając prawa do szczęścia? Dunkel będzie wtedy szczęśliwy, będzie znów opowiadał swoją posępną historię.

Dasz się jej pochłonąć? Słuchaj. Słuchasz?

„Dunkel” to lektura genialna i hipnotyzująco mroczna, jedna z najlepszych jakie czytałam w tym roku.
czytanie.na.platanie 2020-10-16 14:31:12