Jeszcze w mojej głowie nie przebrzmiały echa "Wrzasku", a już zakradła się tam podstępnie "Histeria". I z pewnością pozostanie na długo.

Krzywda wyrządzana dzieciom, nie zawsze ta fizyczna, ale równie okrutna i bolesna, ze strony najbliższych, którzy powinni dawać miłość i poczucie bezpieczeństwa zostawia w nich ślad na zawsze. Rozdarte między miłością, a nienawiścią wchodzą w dorosłość z obciążeniem, kompleksami i poczuciem winy.

W kontynuacji „Wrzasku” ten bolesny i łapiący za serce problem przewija się nie tylko przy brutalnych zbrodniach młodych matek, którymi zajmuje się komisarz Bruno Wilczyński, ale i tajemniczego Fantoma, siejącego postrach w Warszawie, przedmiotu reporterskiego śledztwa Larysy Luboń.

Naszych bohaterów absorbują nie tylko nowe sprawy. Tematy rozpoczęte w pierwszej części nabierają tempa, rozwijają się, nie zawsze w kierunku, którego by oczekiwali. Bruno z zacięciem, czy wręcz obsesją poluje na Jacka Lewickiego. Tylko kto tu jest kotem, a kto myszą? Larysę natomiast próbują dopaść mężczyźni, którym zalazła za skórę i demony przeszłości, które bezskutecznie próbuje zagłuszyć.

Ponownie to główni bohaterowie, a przede wszystkim ich pokręcona relacja i słowne przepychanki, tworzą duszę tej powieści. Mimo, że miałam wrażenie, że tym razem chadzają częściej własnymi ścieżkami, to jednak bardziej odsłonili swoje prawdziwe ja. Poruszana tematyka natomiast wywołuje ogromne emocje, bo kto pozostałby obojętny na krzywdę dziecka?

To opowieść nie tylko o przemocy, ale również o maskach, które zrzucamy, gdy się zapomnimy, lub wydaje nam się, że nikt na nas nie patrzy.

Niektóre z rozpoczętych spraw znajdują swój finał, a część nadal pozostaje wielką niewiadomą wzmagając apetyt na kolejną część, na którą, mam nadzieję, przyjdzie nam równie krótko czekać.
czytanie.na.platanie 2020-10-13 12:01:42

Po rewelacyjnym „Wrzasku”, gdy tylko zobaczyłam, że już jest kolejna część przygód Bruna i Larysy musiałam ją przeczytać.

Bruno dostaje nowe śledztwo, jednak w dalszym ciągu nie może pogodzić się z tym, że nie udało mu się wsadzić za kratki seryjnego mordercy z pierwszej części.

Nowe śledztwo to brutalnie zabita kobieta, która zostawia w aucie śpiące dziecko. Morderca atakuje tylko kobietę, dziecku otwiera drzwi i rozpina pasy.

Larysa by dostać nową prace musi napisać rewelacyjny artykuł o Fantomie. Mężczyźnie chodzącym w masce, który śledzi „złych” ludzi.

Autorka porusza bardzo trudny temat, jakim jest przemoc wobec dzieci i nie mowa tu o tej powszechnie znanej przemocy fizycznej czy seksualnej a o tej psychicznej. To ona pozostawia niewidzialne „gołym okiem” ślady, które zostają na całe życie tej małej istotki.

Przerażające jest to, że takie rzeczy dzieją się w rzeczywistości. Jak rodzic, matka, która urodziła może wyrządzać taką krzywdę własnemu dziecku? Wiadomo, że pociechy nie raz potrafią wyprowadzić z równowagi, lecz to w dalszym ciągu dziecko, nasze dziecko. W głowie mi się nie mieści jak można karać dziecko siedzeniem w zimnej wodzie😱, bądź obarczać winą niewinne dziecko i wmawiać mu, że to jego wina.

Książkę czyta się bardzo szybko. Już pierwsze strony wciągnęły mnie w wir historii. Zakończenie było zaskoczeniem, aczkolwiek minimalnie mniejszy niż w pierwszej części. Tu tak trochę podejrzewałam, kto może za tym stać.

„Histerię” jak najbardziej Wam polecam, tylko koniecznie w pierwszej kolejności zapoznajcie się z „Wrzaskiem”. A ja już nie mogę się doczekać kolejnej książki autorki.
MrsBookBook 2020-10-20 22:44:03

Po lekturze pierwszego tomu zawsze wiem, czy sięgnę po kolejne czy sobie odpuszczę. W tym przypadku wiedziałam, że będę kontynuować poznawanie historii. Czy decyzja okazała się słuszna?

'A umarłych raczej średnio obchodziło to, co się dzieje z żywymi. Szczególnie gdy ci ostatni zachowywali się, jakby sami już byli martwi.'

W jednej z warszawskich dzielnic zostają znalezione zwłoki brutalnie zamordowanej kobiety. Po raz kolejny niezależnie od siebie prowadzone są dwa śledztwa. Komisarz Bruno Wilczyński próbuje odnaleźć mordercę. Jednocześnie dziennikarka Larysa Luboń pisze reportaż o mężczyźnie w białej masce, który pojawia się na ulicach Warszawy. Czy sprawy są ze sobą w jakiś sposób połączone czy wręcz przeciwnie?

Lubię, kiedy jedna historia opowiadana jest nie tyle z innych perspektyw, ale z całkiem różnych punktów wyjścia. Otrzymujemy niezależne od siebie wnioski i próby dojścia do prawdy. Z jednej strony Bruno prowadzi śledztwo, z drugiej Larysa poszukuje materiałów do swojej historii. Ich drogi nie raz się splatają, jednak nie przeszkadza im to w dążeniu do własnych celów. Koniec końców tok myślenia głównych bohaterów się łączy, jednak dzięki takiemu zabiegowi całość czyta się z ogromnym zainteresowaniem.

Autorka poruszyła dość ważny, jednak mało nagłaśniany problem przemocy psychicznej kierowanej w stosunku do dzieci. To właśnie ona jest podstawą całej historii. Nie jest ważny sam fakt popełnienia zbrodni, ale właśnie to, w jaki sposób pozostawiła ona swój ślad na dzieciach. Czy nie jest tak, że to właśnie te małe postaci są najbardziej niewinne? Ale jednocześnie to właśnie dzieci najłatwiej ukształtować, świadomie lub nie. Jakie skutki mogą mieć takie działania?

'Dziecko to cholernie delikatna materia, jeden fałszywy ruch i je tracimy. A jeśli jest najważniejszym i kto wie, czy nie jedynym świadkiem, to byłoby trochę głupio tak się wyłożyć, nie uważasz?'

Polecam, bez zbędnego owijania w bawełnę. Zarówno pierwszy jaki i drugi tom są wciągające i nieprzewidywalne. Historia przedstawiona przez autorkę nie jest wyłącznie zagadką morderstwa, ma w sobie o wiele więcej. I właśnie dlatego warto ją poznać!

'Pomyślał, że ludzie, nawet nic nie mówiąc, zawsze coś przekazują i że nie da się uciec od siebie.'AgaZaczytana 2020-11-16 07:38:41

Z okazji wydania trzeciego tomu trylogii pani Izabeli Janiszewskiej, "Amok" postanowiłam zrobić rereding "Wrzasku" oraz nadrobić drugi tom, "Histerię". Właśnie ostatnio udało mi się ją skończyć. Czy była równie dobra jak "Wrzask"?

W kolejnej części poznajemy dalsze losy Bruna oraz Larisy. Także postać Bartka jest bardziej rozbudowana. Po historii Jacka Lewickiego Lara wpada na trop Fantoma. Człowieka, który pokazuje się tylko w białej masce, strasząc ludzi którzy niezbyt delikatnie obchodzą się ze swoimi dziećmi. Tymczasem dochodzi do morderstwa kobiety. Również powiązana jest z faktem, że nie traktowała swojego synka zbyt dobrze. Czy te dwie sprawy coś łączy? Czy Bruno i Lara znów połączą siły?

Przede wszystkim widać postęp autorki w pisaniu. Mimo, że nie do końca było czuć, że "Wrzask" jest debiutem to znalazłam tam kilka rzeczy do których mogłam się przyczepić. Tutaj jest wszystko bardziej przemyślane i świetnie się ze sobą łączy. Kreacja bohaterów jest bardzo dobra. Poczynając na drwiącym i ironizującym Brunie (uwielbiam jego poczucie humoru i docinki) kończąc na wycofanej i żyjącej w swoim świecie Larisie. Ale nawet oni nie potrafią się oprzeć buzującym emocjom i ulegają nim. Nie są idealni i bez skazy. Autorka świetnie pokazała ich słabości. Sama zagadka kryminalna również przypadła mi do gustu, chociaż domyśliłam się zakończenia. W pewnej chwili już byłam pewna kto zabija. Nie przeszkadza mi to tak bardzo, aczkolwiek lubię na koniec się mocno zdziwić. Czuć było przez całą książkę napięcie. A poruszony przez autorkę temat znęcania się psychicznego nad dziećmi tylko dodał jej wartości. Po "Wrzasku" pani Izabela mocno podniosła sobie poprzeczkę, ale myślę, że "Histeria" dała radę spełnić moje oczekiwania. Mam nadzieję, że na Amoku również się nie zawiodę.pola_reads 2021-05-03 16:52:45

Histeria jest drugą częścią serii z Larysą Luboń i Brunonem Wilczyńskim. Pierwsza bardzo mi się podobała, jak to wygląda tym razem ?

Autorka w mgnieniu oka wrzuca nas na głęboką wodę. Od początku, każdy z trzech prowadzonych wątków jest zaskakująco intrygujący. Ich przeplatanie dodatkowo wzmaga ciekawość i pogłębia napięcie. Nie zabrakło również kontynuacji najważniejszej i głównej części fabuły, która początek miała w pierwszym tomie trylogii.

Im dalej w głąb książki tym większa jest nasza ekscytacja i chęć poznania rozwiązania. Całe szczęście , że autorka ma świetne pióro - dzięki temu czyta się naprawdę szybko i przyjemnie.

Bardzo podobała mi się również widoczna zmiana w charakterze bohaterów. Zarówno Larysa jak i Bruno powoli zrzucają z siebie pancerz , który budowali latami. Pozwala nam to dokładniej poznać ich skrywaną, bardziej wrażliwa stronę. Na skutek tego wydają nam się nadzwyczaj prawdziwi i łatwiej możemy zrozumieć co nimi kieruje.

Zakończenie idealnie łączy wszystkie wątki, jednocześnie dając nam to czego zawsze oczekujemy od tego typu literatury - ciekawy i oryginalny finał.

Oczywiście ostatnia strona jest jednocześnie wstępem do kolejnej części więc nie zwlekając zaczęłam ją już czytać.

W_labiryncie_slow 2021-06-10 23:28:03