Chętnie sięgam po książki autorki. W zasadzie czytałam tylko te nowsze, ale starsze tytuły również zamierzam przeczytać. Jakie mam wrażenia po lekturze najnowszego tytułu?

'Znów była wygięta jak przecinek. Ta myśl dodawała jej sił: przecinek, nie kropka. To jeszcze nie koniec.'

Trzy siostry zostały porwane w wieku ośmiu i trzynastu lat. Po dwudziestu latach wszystkie wspomnienia do nich wracają. Zarówno bliźniaczki, jak i ich starsza siostra otrzymują tajemnicze listy i nie potrafią ułożyć sobie dorosłego życia. Co tak na prawdę się stało? Dlaczego dziewczynki zostały porwane?

Człowiek kształtuje się przez całe życie, jednak to wydarzenia z wieku dziecięcego wpływają na to, jakim dorosłym się stanie. Nie trudno więc sobie wyobrazić, że trauma porwania ciągnie się za bohaterkami cały czas. Nie potrafią zapomnieć. Co więcej, nie są w stanie poukładać sobie swojego życia. Marie tonie w używkach, Carly nie potrafi nikomu zaufać, a Leah panicznie boi się o swojego synka i ma obsesję na punkcie zarazków. Nie potrafię sobie wyobrazić, jak czuły się dziewczynki podczas porwania, ale próbowałam podczas lektury postawić się na ich miejscu. Nie udało mi się to. Nie jest to coś, co można sobie wyobrazić. Jednocześnie nikomu nie życzę tak traumatycznych przeżyć.

Historię poznajemy z dwóch perspektyw. To, co stało się wtedy i to, co jest teraz. Dzięki temu poznajemy uczucia i myśli zarówno dziewczynek, jak i dorosłych kobiet. Zarówno wydarzenia z przeszłości i te teraźniejsze trzymają w napięciu. Książka wręcz nie daje się odłożyć na bok.

'Minęło dwadzieścia lat, a my nadal obwiniamy same siebie.'

Polecam, książka warta poznania. Jako thriller miała momenty trzymające w napięciu, ale spora część była też typową obyczajówką. Połączenie jest ciekawe, a sama historia na tyle wciągająca, że warto spędzić z nią czas. Zachęcam!

'Potwory są wśród nas i wyglądają tak jak my. Czasem jak ty - czasem jak ja.'AgaZaczytana 2020-11-11 20:51:37

Przeczytałam wszystkie książki Louise Jensen, które do tej pory wydano, ta jest szósta i zawsze z ogromną niecierpliwością oczekuję na kolejne. Pomysł autorki narodził się, gdy usłyszała o chorobie zwanej zespołem Fregoliego, gdy w każdym człowieku widzisz twarz swojego oprawcy.

Siostry Sinclair jako dzieci zostały porwane i przeżyły piekło. Dwadzieścia lat później wydają się pogodzone z tym, co je spotkało.
Leah z pozoru jest perfekcyjną panią domu, matką i żoną, choć cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Marie topi smutki w alkoholu a Carly, nie potrafi nikomu zaufać. Każda z nich czuje się winna, czy mają ku temu powody?

Książka została podzielona na krótkie rozdziały pisane z perspektywy sióstr oraz męża Leah, w czasie obecnym i przeszłym. Osobiście większe wrażenie zrobił na mnie opis przeszłości, bo kogo nie poruszy krzywda, która dzieje się dziecku? Do bólu realistycznie i niezwykle szczegółowo przedstawione uczucia targające porwanymi dziećmi. Obezwładniający strach i przerażenie ściskające za gardło, chęć walki, i ogromna bezradność.

Po dwudziestu latach rozmów i terapii dziewczyny wciąż żyją przeszłością, a cała reszta to tylko pozory.
Wydarzenia teraźniejsze bardziej przypominają dramat psychologiczny niż thriller. Jedna jest pełną lęków i fobii kobietą, wszędzie upatrującą zagrożenia, gdy w końcu ono nadchodzi, nikt jej nie wierzy. Druga żyje w poczuciu winy, które niczym rak zżera ją od środka i nie pomagają już wszelkie dostępne zagłuszacze. Trzecia jest najbardziej samotną z ludzi.
W połowie książki następuje taki zwrot akcji, który uruchamia lawinę wydarzeń, a szok i niedowierzanie odbierają mi mowę.

"To, że coś wydaje się rzeczywiste, nie znaczy, że takie jest".

Historia o tym, że wydarzenia z naszego dzieciństwa potrafią tkwić w nas głęboko, niczym zadra, która z zewnątrz nie daje żadnych objawów, lecz cały czas sprawia dotkliwy ból. Coolturka 2020-12-07 19:35:56

Pani Agnieszka Lis nie pisze łatwych i lekkich powieści, lecz tutaj, o dziwo, sama informuje, że takowej właśnie możemy się spodziewać. Jestem bardzo ciekawa, co też z tego będzie...

Grupa zaprzyjaźnionych ze sobą osób postanawia uciec od żmudnych przygotowań i spędzić tegoroczne święta w Zakopanem. Co z tego wyniknie? Przekonajcie się sami.

Na pierwszych stronach znajdziemy króciutką charakterystykę, każdej postaci. Choć są one przedstawione w całkiem zabawny sposób, to ich ilość wprawia mnie w lekkie przerażenie. Zastanawiam się, czy zabieg ten był potrzebny, bowiem gdy czytam, wszystko przychodzi nadzwyczaj naturalnie.
Obietnice autorki zostały w stu procentach spełnione, jest bardzo leciutko, niezobowiązująco i zabawnie. Ot fraszka -igraszka na jeden wieczór.
Treść złożona w przeważającej mierze z dialogów, powoduje, że strony uciekają w błyskawicznym tempie.
Perypetie naszych bohaterów zaczynają się od podróży na miejsce przeznaczenia, bo przecież trzeba jakoś na te "all inclusive" dotrzeć, jedni wybierają pociąg, inni własny samochód i nie obejdzie się bez paru śmiesznych sytuacji.

Powieść o tym jak to pozory potrafią mylić. O grupie ludzi, zdawałoby się bardzo zaprzyjaźnionych, a pod skórą wzajemna niechęć, lęki, animozje. Troszkę krzywy, lecz bardzo prawdziwy obraz świąt w rodzinnym gronie, opisany z ironią i ciętym dowcipem.

Premiera 28/10/2020Coolturka 2020-12-08 21:56:19

"Trzecia siostra" to kolejna pozycja autorki Louise Jensen, która mnie zachwyciła. Uwielbiam książki autorki. Jedne zaliczam to troszkę słabszych, a inne tak jak "Trzecia siostra" do tych z wyższej półki.
Książka opowiada o losach trzech sióstr Sinclair. Historia opowiedziana jest w czasie teraźniejszym oraz cofamy się dwadzieścia lat wstecz, kiedy to siostry zostały porwane. Za kilka dni przypada rocznica tych traumatycznych chwil. Siostry nawet jakby chciały, to nie są w stanie zapomnieć o tym co się stało, ponieważ ktoś kilka dni przed rocznicą im o tym przypomina.
Leah i Marie to bliźniaczki, a Carly to ich przybrana siostra. I to właśnie ta ostatnia obwinia się o to, co je spotkało. W końcu jest najstarsza i miała się opiekować młodszymi. Przekonamy się jednak, że prawda bywa okrutna i że nikomu ni można ufać w stu procentach.
Książka od samego początku owiana jest tajemnicą i sieje wielki mętlik w głowie czytelnika. Od pierwszych kartek pobudza wyobraźnię i wywołuje wiele pytań, a odpowiedź uzyskamy dopiero na sam koniec.
Historia sióstr Sinclair wciąga od pierwszych kartek i nie sposób się od niej oderwać. Opowiedziana jest z perspektywy sióstr jak również męża jednej z nich. Zakończenie jest bardzo zaskakujące co lubię w thrillerach najbardziej.
Bardzo polecam Wam tę książkę. Jeśli ktoś czytał to bardzo jestem ciekawa waszych opinii.
Monika 2020-12-08 22:10:32

Bohaterkami są trzy siostry, które w dzieciństwie przeżyły koszmar i z jego skutkami zmagają się do dziś. W przeszłości zostały porwane. Na szczęście, nie były wykorzystywane fizycznie ani nikt ich nie bił. Jednak ich psychika została trwale uszkodzona.

Carly to najstarsza z sióstr, która nie może sobie wybaczyć, że nie dopilnowała młodszego rodzeństwa w dniu porwania. Tego feralnego dnia, sama miała wtedy około trzynastu lat (o ile się nie mylę).

Marie to starsza z bliźniaczek, jest aktorką. Obecnie bez pracy, a swoje smutki topi w alkoholu. Jednak dostaje propozycję wystąpienia z siostrami w telewizji. Tylko wtedy musiałyby opowiedzieć o porwaniu coś, czego jeszcze nie wie nikt. Pieniądze za ten wywiad są jej bardzo potrzebne.

Leah to najmłodsza z sióstr. Ma męża i pięcioletniego synka. Jednak tamto porwanie nie daje o sobie zapomnieć. Ma fobię na punkcie czystości, a gdy tylko, traci synka z oczu, od razu się panicznie boi.

A już wielkimi krokami zbliża się okropny dzień, dwudziesta rocznica porwania. A dodatkowo „On”, ich oprawca, wychodzi z więzienia. Czy siostry udzielą wywiadu? I czy dzień rocznicy porwania będzie inny niż zwykłe dni? Musicie sami się przekonać.

Muszę powiedzieć, że książka z początku rzeczywiście nie była porywająca. Wszystko toczyło się bardzo powoli, żeby w połowie nabrać tempa. Jednak ja, już od początku czułam, że ta lektura mi się spodoba.

Trudno było mi przebrnąć przez początek. Jednak później już było tylko z górki, a wręcz nie mogłam się oderwać.

Będąc matką, bardzo emocjonalnie podeszłam do tej historii. Wydaje mi się, że autorka dość dokładnie opisała uczucia dziewczynek, zarówno w trakcie porwania, jak i 20 lat po nim.

Mimo, że książka była momentami przewidywalna, to zdarzało się też wiele naprawdę zaskakujących momentów.

Jedyne, co oprócz powolnego początku, denerwowało mnie w tej książce, to wiele potrójnie zapisanych słów, na przykład: stuk-stuk-stukanie, puk-puk-pukanie, tyk-tyk-tykanie. Drażniło mnie to do tego stopnia, że pod koniec lektury widząc kolejny taki zapis, chciałam zakończyć czytanie.

Ten thriller psychologiczny, mimo dość ciężkiego początku, uważam za bardzo dobry. Naprawdę warto się przemęczyć i dotrwać do połowy, bo druga część tej historii jest zdecydowanie bardziej dynamiczna.MrsBookBook 2021-02-21 23:28:40