Dlaczego czytam książki Moriarty? Bo lubię zaglądać w dusze kreowanych przez nią postaci. Uwielbiam też poruszane w jej powieściach dylematy moralne, w których nie ma właściwego rozwiązania i pytania, na które nie znajdziemy jednoznacznej odpowiedzi. Podobnie jest w przypadku książki „Sekret mojego męża”.

Cecilia znajduje list napisany ręką męża, z adnotacją, że powinna go otworzyć po jego śmierci. Od tego dnia jej poukładane, niczym idealnie pasujący do siebie zestaw pudełek, życie wywraca się do góry nogami. To, co wydawało się stałe jak opoka, okazuje się jedynie ułudą, mirażem stabilizacji. Ciekawość i podejrzenia ścierają się z lojalnością i zaufaniem. Czy powinna otworzyć list skoro jej mąż żyje i ma się dobrze? Jaką tajemnicę może odkryć?

Historia opowiada o losach trzech kobiet, których dotyka niewyjaśniona tragedia sprzed lat. Tragedia, której cień kładzie się na życiu wielu osób. Czy prawda wyjdzie na jaw? Jakie będą jej konsekwencje dla związanych z nią kobiet?

Powieść traktuje o zawiłościach związków i ludzkiej natury. O instynktach, które przejmując nad nami panowanie wpływają na całe życie. W końcu zmusza do szukania odpowiedzi na pytania jak daleko sięga słynne "na dobre i złe"? Do czego jesteśmy w stanie posunąć się dla dobra rodziny? Jak dużo jesteśmy w stanie wybaczyć? Czy lepiej znać najbardziej brutalną prawdę, czy pozostawać w błogiej nieświadomości? A jeśli już ją znamy, to czy milcząc nie okazujemy akceptacji, stając się współwinnymi? I najważniejszego – jak dobrze znamy swoich najbliższych?

Styl autorki, wnikliwie przybliżający życie i przemyślenia poszczególnych osób, od pierwszych stron wzbudzał mój permanentny niepokój i wyczekiwanie na decyzje bohaterów i ich konsekwencje. Współodczuwałam targające bohaterkami emocje, ich wewnętrzne rozdarcie pomiędzy tym co słuszne, a tym, co w ich mniemaniu, konieczne. Ujawniane stopniowo sekrety czynią powieść jeszcze bardziej zajmującą i wciągającą. A zakończenie, bardzo poruszające, na długo zostanie w mojej pamięci. To najlepsza z książek autorki, jakie miałam okazję przeczytać.
czytanie.na.platanie 2021-02-16 12:38:33

"Sekret mojego męża" to przeplatające się losy trzech kobiet, przy czym każda z nich doświadcza innego rodzaju straty, zdrady i rozczarowania. Tess dowiaduje się, że jej partner i najlepsza przyjaciółka zakochali się w sobie. Rachel nie potrafi się pogodzić ze stratą córki, a tu jeszcze okazuje się, że niedługo przestanie widywać wnuka. Cecilia przypadkowo natrafia na list od męża z adnotacją "otworzyć tylko po mojej śmierci". Pozornie różne historie, które w końcu się połączą, bo jedno kłamstwo, jeden sekret, nie wpływa tak naprawdę tylko na jedną osobę, ale pociąga za sobą cały łańcuch zdarzeń.

Może ten wstęp brzmi oklepanie, ale nie wiem, jak inaczej mogłabym wyrazić moje zauroczenie tą pozycją. Jeśli ktoś widział wcześniej serial "Wielkie kłamstewka" i podobał mu się, to nie powinien nawet się zastanawiać, tylko od razu sięgnąć po kolejną opowieść tej samej autorki. To ten sam duszny klimat małej społeczności, w której wszyscy się znają, wszyscy starają się wyglądać idealnie, ale pod pokrywką z uśmiechów i szkolnych kiermaszów kłębią się rodzinne problemy.

Według mnie Liane Moriarty nie bez przesady nazwano mistrzynią prozy psychologicznej. Są głosy, że powieść jest nudna, ja odniosłam wrażenie wręcz przeciwne. Ogromną ilość miejsca autorka poświęciła postaciom, dzięki czemu dostajemy bohaterów jak żywych, których tok myślenia i odczuwania śledzimy od początku do końca. Trafnie opisała rzeczywistość i ludzi z ich rozterkami, błahymi myślami, egoizmem, zrobiła to tak dobrze, że można w ich istnienie uwierzyć. Jednocześnie w historii pojawia się wątek kryminalny, co dodatkowo utrzymuje napięcie na wysokim poziomie. Można czytać i czytać bez znużenia (jeśli oczywiście taka narracja was przekonuje).

Polecam i zostawiam jeszcze na koniec cytat, który pięknie obnaża ludzką naturę.

"Po tym, jak Lucy zapytała, czy chłopczyk na zdjęciu stojącym na biurku Rachel to jej wnuk, obie z Tess zaczęły się rozpływać w komplementach. Nie żeby zdjęcie Jacoba rzeczywiście nie było urocze, ale nie trzeba geniusza, żeby się domyślić, o co im tak naprawdę chodziło. >Wiemy, że twoja córka została zamordowana tyle lat temu, ale czyż ten mały chłopiec nie wynagrodził ci tej tragedii? Błagamy, powiedz, że tak, żebyśmy mogły przestać czuć się tak dziwnie i nieswojo!<".mysilicielka 2021-06-27 21:22:36