"(...) Jestem czarownicą, Reid. Czarownicą. Mam moc i mogę chronić tych, których kocham, i poświęcę wszystko dla nich. Jeśli to czyni ze mnie potwora, jeśli to sprawia, że jestem wbrew naturze, by było ci łatwiej, założę kły i pazury. Stanę się gorsza, jeśli to miałoby potwierdzić twoją pokręconą teorię. O wiele, wiele gorsza."
O rany, co tu się zadziało, do tej pory jeszcze się nie pozbierałam, choć "Krew i miód" przeczytałam już ponad tydzień temu. Od razu ostrzegam, że ta część roztrzaska wasze serca, więc dobrze radzę zaopatrzyć się w chusteczki bo ostatnie rozdziały dosłownie wbijają w fotel i nie mają litości. "Gołąb i wąż" to była fantastyka, ale w takim kameralnym wydaniu, skupiona głównie na rozwijającej się relacji Reida i Lou, tutaj natomiast mamy do czynienia z fantastyką w pełnym tego słowa znaczeniu, akcja przyśpiesza do maksimum, nie jest już tak słodko i romantycznie, wręcz przeciwnie, nasi bohaterowie muszą zmierzyć się nie tylko z niebezpieczeństwem które nadchodzi, lecz także odkryć kim naprawdę są i wybrać drogę, którą chcą dalej podążać. Wydarzenia, które tutaj miały miejsce, z całą pewnością odcisną głębokie piętno na naszych bohaterach, a i tak mam wrażenie, że to dopiero początek, i aż boję się pomyśleć co jeszcze zafanduje nam autorka. Ze swojej strony serdecznie polecam wam tę pełną magii i przygody serię, obiecuję, że nie będziecie zawiedzeni, to rozrywka w najlepszej postaci.Life_substitute 2021-05-09 17:14:31

Po pierwszym tomie pt. "Gołąb i wąż" nie spodziewałam się wiele, a dostałam całkiem przyjemne young adult fantasy z fascynującym systemem magicznym. Przypominam, że tutaj magia jest jakby kolejnym żywiołem, którego się słucha, trzeba nauczyć się nad nim panować, a korzystanie z niego wymaga poświęceń. Miałam duże oczekiwania wobec kontynuacji, dlatego tom drugi kupiłam bez wahania. Niestety tutaj mechanizm zadziałał zupełnie odwrotnie.

Czytałam stronę po stronie i czułam się przy tym, jakbym wchodziła w coraz głębsze błoto. Bohaterowie uciekają, podróżują, ale jest to strasznie monotonne i co jakiś czas miałam wrażenie deja vu (czy ja o czymś podobnym nie czytałam kilkadziesiąt stron wcześniej?). Pomiędzy rozdziałami zaczęłam sobie robić przerwy i przeglądałam recenzje innych czytelników. Znalazłam opinie, w których była mowa o nudnym początku, ale obiecywały one też pełne wariacji zakończenie, dlatego wytrwale brnęłam dalej.... I dalej...

Wszelkie sceny romantyczne były dla mnie żenujące. Uczucia bohaterów były sztuczne. Były momenty, w których wszyscy zachowywali się dziecinnie i totalnie nieadekwatnie do swojej sytuacji. Magia, którą wcześniej podałam jako największą zaletę, tutaj stała się najbardziej irytującym z elementów. Postacie nie mogły z niej korzystać jednocześnie prawie nie zabijając się przy tym albo nie robiąc ogromnej dramy dookoła. W takim razie jaki w tym sens?

Minął u mnie ponad rok pomiędzy czytaniem jednej części a drugiej. Może gdybym zrobiła to ciągiem, to byłabym bardziej zadowolona? Nie wiem. Bohaterowie mieszali mi się ze sobą, większość zachowywała się tak samo. Do nikogo nie umiałam się przywiązać i z czasem po prostu coraz bardziej obojętniałam na to, co się działo. Uczucie głównej pary, na które zresztą wiele osób narzekało w "Gołębiu...", tutaj dopiero we mnie uderzyło swoją naiwnością.

Widziałam, że głosy są podzielone, starałam się dojrzeć w tej książce coś dobrego, ale bezskutecznie. Fabuła mogła pójść w zupełnie innych, ciekawszym kierunku. Zdecydowanie nie mam ochoty na kontynuację.mysilicielka 2021-12-30 19:21:31